Για τη βαθιά του πίστη στο Θεό και τα θαύματα που ο ίδιος βίωσε αλλά και την πορεία του στην υποκριτική, τις κακοποιητικές συμπεριφορές, τις κλίκες και πολλά άλλα μίλησε ο ηθοποιός Μιχάλης Μαρκάτης σε συνέντευξη που έδωσε στη Σίσσυ Μενεγάτου στην εφημερίδα On Time.

-Υπήρξε κάποια θαυμάστρια που έγινε επικίνδυνη και σε φόβισε;

«Ναι, πέρασε μια περίοδος που είχα έξω από το θέατρο έντονη παρακολούθηση από θαυμάστρια και «έφαγα» πολύ μεγάλη πίεση για ένα χειμώνα. Παίζαμε στο θέατρο «Ζίνα» τον «Θάνατο του εμποράκου» με τον Θύμιο Καρακατσάνη. Ήταν μια δύσκολη περίπτωση.

Ευτυχώς, κατάφερα και τη γλίτωσα. Το πως, δεν ξέρω να σου πω. Ίσως επειδή κυκλοφορώ με μηχανή, κατάφερα να ξεφύγω, αλλά ένιωσα αυτό το αίσθημα της πίεσης. Με περίμενε συνέχεια έξω από το θέατρο και με ακολουθούσε με το αυτοκίνητό της. Αναγκάστηκα να κάνω σχέδια διαφυγής. Κάποια στιγμή, ευτυχώς, όλο αυτό σταμάτησε και αισθάνθηκα μεγάλη ανακούφιση».

-Τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει πολλές αναζητήσεις και αποκαλύψεις για κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο. Νιώθεις ότι έχεις δεχτεί κακοποιητική συμπεριφορά στο θέατρο;

«Έχω δει κακοποιητικές συμπεριφορές, έχω στριμωχτεί πολλές φορές σε κάποιες πρόβες, αλλά, εντάξει, τα ξεπέρασα, δεν έμειναν μέσα μου να με βαραίνουν. Όμως, δεν έγινε κάτι που να ξεπέρασε τα όρια, ώστε να πρέπει να το καταγγείλω.

Αλλά ναι, τα παλιότερα χρόνια ήταν συνηθισμένη συμπεριφορά αυτή που σήμερα ονομάζουμε κακοποιητική, του σκηνοθέτη ή του πρωταγωνιστή, του απόλυτου άρχοντα της παράστασης. Έγιναν πράγματα μπροστά μου, αλλά δεν ήταν κάτι που δεν το ανεχόμουν ώστε να το καταγγείλω».

-Πιστεύεις ότι στο χώρο του θεάτρου γίνονται χάρες για να πάρουν ηθοποιούς; Υφίσταται αυτό που λέμε «μέσο»; Υπάρχουν παρέες ή κλίκες;

«Νομίζω ότι συμβαίνουν και αυτά. Πάντα συνέβαιναν. Εγώ όσο θυμάμαι να είμαι στη δουλειά, πάντα υπήρχε τουλάχιστον ένας αδύναμος κρίκος στο θίασο. Όλα αυτά όμως, στην ουσία της δουλειάς, φαίνονται πάνω στη σκηνή. Εκεί αποδεικνύει ο καθένας τι είναι κι όχι στο Instagram».

-Πώς βλέπεις την ψήφιση του νόμου για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών και την απόκτηση παιδιών;

«Δεν έχω καμία αντίρρηση για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά θεωρώ ότι ένα παιδί χρειάζεται να έχει μητέρα. Νομίζω ότι ένα παιδί πρέπει να έχει τη μαμά του κοντά για να μεγαλώσει».

-Πιστεύεις στον Θεό; Έχεις νιώσει το «χέρι του θεού», την προστασία του σε κάτι δικό σου; Όταν ζήτησες τη βοήθειά του και στην έδωσε;

«Πιστεύω απολύτως στον Θεό. Αυτό που μου συμβαίνει εμένα σε σχέση με τον Θεό είναι μικρά θαύματα σε όλη μου τη ζωή. Τα βλέπω καθημερινά μπροστά μου τα θαύματά του. Ακόμα κι όταν, σε νεαρή ηλικία, έτρεχα με τη μηχανή κάνοντας τρέλες, με είχε σώσει αρκετές φορές. Μάλιστα, μια από αυτές τις φορές που είχα ένα ατύχημα, στα είκοσι τρία μου χρόνια, έμεινα μία βδομάδα στην εντατική, αλλά με τη βοήθεια του Κυρίου το ξεπέρασα.

Όμως, το μεγαλύτερο θαύμα που μου έχει συμβεί είναι τα παιδιά μου. Και όχι μόνο. Μου ήρθε κι ένα ακόμα παιδάκι, χωρίς να το ζητήσω. Ο Θεός μού χάρισε ένα παραπάνω δώρο. Πιστεύω ότι τον έχω δίπλα μου, με καθοδηγεί και με βοηθάει να παίρνω τις σωστές αποφάσεις σε κάθε αδιέξοδο. Έχω πάει μερικές φορές στο Άγιο Όρος, τελευταία ήταν πέρυσι. Έχω ζήσει πολύ σημαντικές στιγμές εκεί».

-Όπως;

«Το πιο έντονο συναίσθημα που έζησα είναι, όταν σε ηλικία δεκαέξι ετών πρωτοπήγα στο Άγιο Όρος, συνάντησα το γέροντα τότε και μετέπειτα άγιο Παΐσιο και πήρα την ευχή του. Ήταν το 1987 και έχει μείνει ανεξίτηλο στην ψυχή μου αυτό που ένιωσα. Ήμουν ακόμα σε μια «αγριεμένη» ηλικία, αλλά κατάφερα και το γεύτηκα όλο αυτό, χωρίς να «ρουφήξω» όλα αυτά που μπορούσα, κάτι που θα έκανα τώρα, αλλά έζησα για λίγες ώρες την αγιότητά του.

Ο αδελφός της μητέρας μου Μάξιμος είναι ιερομόναχος στο Άγιο Όρος κι έτσι έχω πιο εύκολη πρόσβαση. Εκείνος, λοιπόν, με οδήγησε πολύ πιο εύκολα στο να συναντήσω το γέροντα και να καθίσουμε να συνομιλήσουμε, να πάρω την ευχή του, να μου δώσει την ευλογία του. Νιώθω ευλογημένος.

Από αυτό ξεκίνησε η σύνδεσή μου με τον Θεό. Τώρα το ανακαλύπτω, εν μέσω της συνέντευξης. Δεν μπορώ να περιγράψω τη γαλήνη που σου έδινε αυτός ο γέροντας. Το κατάλαβα σύντομα. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Μου έδωσε ένα φως, κάτι άλλαξε μέσα μου, ηρέμησα κάπως κι άρχισα να πιστεύω πιο δυνατά. Βεβαίως, όλη τη βασική διδαχή στο θέμα της θρησκείας την είχε κάνει η μητέρα μου, που πάντα είναι κοντά στον Θεό και προσεύχεται συνεχώς».