Τα σύγχρονα πρότυπα ζωής είναι αδυσώπητα. Όπου και να κοιτάξεις τα πάντα εξυμνούν τη νεότητα... Τα μοντέλα στις μεγάλες διαφημιστικές αφίσες, οι κοπέλες που καταναλώνουν προϊόντα για να μας πείσουν για τη μοναδική τους αξία, τα ρούχα, τα διάφορα gadgets που μοιάζουν εκνευριστικά πολύπλοκά για οποιονδήποτε βρίσκεται κάτω από τα τριάντα... Η γήρανση αντιμετωπίζεται σαν ένα είδος (σχεδόν) ανίατης ασθένειας. Οι κρέμες προσώπου που εξαφανίζουν τις ενοχλητικές ρυτίδες, οι εμφυτεύσεις μαλλιών και τα επίπονα μπότοξ γίνονται τα πανάκριβα φάρμακα για να μπορέσουν οι «άρρωστοι» να κερδίσουν λίγα χρόνια στην εμφάνιση τους... Εξάλλου το φαίνεσθαι έχει γίνει μια από τις κορυφαίες αξίες στην κοινωνία μας (τα έλεγε και ο μακαρίτης ο Γκι Ντεμπόρ στα 60s).
Η σκηνοθέτρια-σεναριογράφος Έιμι Χέκερλινγκ αποφάσισε λοιπόν να καταπιαστεί με αυτό το θέμα (ίσως με αυτοβιογραφικές αναφορές) και να δημιουργήσει μια ρομαντική κωμωδία. Έβαλε τη Μισέλ Φάιφερ στο ρόλο μιας σαραντάρας τηλεοπτικής παραγωγού, η οποία μετά από χρόνια ερωτικής απραγίας, ερωτεύεται ένα 29χρονο ηθοποιό. Το ειδύλλιο περιπλέκεται ακόμα περισσότερο λόγω της κόρης της, που περνάει τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας.
«Ο Καινούργιος Της Μαμάς Μου» πετυχαίνει σε κάποια σημεία να βρει έξυπνα σεναριακά πατήματα για να διακωμωδήσει την «κοινωνική κατάρα» που λέγεται μεσήλικας, καθώς και την απέλπιδα προσπάθεια για την ανεύρεση του μαγικού φίλτρου από τους ματαιόδοξους κυνηγούς της νεότητας. Επιπρόσθετα, ο Πολ Ραντ καταφέρνει με την παρουσία του να δώσει μερικές πινελιές ποιοτικού χιούμορ στην ταινία. Αλλά τα στοιχεία που έχουν θετικό πρόσημο σταματάνε κάπου εδώ... Οι γλυκανάλατες καταστάσεις που με επίμονη μας έχει δώσει ως φόρμα το Χόλιγουντ στις συγκεκριμένες ταινίες, κάνουν την εμφάνιση τους ουκ ολίγες φόρες στο φιλμ.
Η μαμά (Φάιφερ) προσπαθεί απεγνωσμένα να βοηθήσει την κόρη της να βρει αγόρι στο Γυμνάσιο (!) μαθαίνοντας της τα γυναικεία μυστικά, ο εραστής (Ραντ) τρέφει πραγματικά και βαθιά αισθήματα για τη γοητευτική σαραντάρα, η κόρη είναι η καλύτερη του κόσμου και το happy-end έρχεται ως μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία...
Τέλος, η προσωποποίηση της «μητέρας- φύσης» σε μια παχουλή, ευδιάθετη και γεμάτη πικρόχολα σχόλια καρικατούρα είναι μάλλον ατυχής. Εκτός αν σας γοητεύει η εικόνα της σε ένα κρεβάτι τρώγοντας παγωτό και κουτσομπολεύοντας την Φάιφερ...
ΓΙΑΓΚΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ
