Για όποιον το 1990 ήταν έφηβος, το «Διάφανο Δέρμα» ήταν μία αποκάλυψη. Μία ταινία τόσο σκοτεινή όσο ακριβώς και η πρώτη συνειδητοποίηση ότι όλα όσα νόμιζες φυσιολογικά από τότε που γεννήθηκες μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι όταν μεγαλώνεις. Μία ταινία τόσο τρομακτική όσο ένας παραμορφωτικός καθρέφτης στον οποίο καθρεφτίζονται όλες οι φοβίες που έχεις όταν είσαι παιδί και που κανείς δεν έχει τη διάθεση να σε πείσει πως μόλις ανάψεις το φως θα έχουν όλες εξαφανιστεί. Μία ταινία τόσο κεντραρισμένη στο υποσυνείδητο που ακόμη και δύο δεκαετίες περίπου μετά μοιάζει να κατοικεί ολοζώντανη στο μυαλό οποιουδήποτε υπήρξε κάποτε παιδί.

Μία ταινία που μετατρέπει σε ένα γοτθικό παραμύθι ολόκληρη την περιπέτεια της ενηλικίωσης διατηρώντας αναλλοίωτους (η περίπου αναλλοίωτους) τους κανόνες του «μία φορά και έναν καιρό». Ο καλοκάγαθος πατέρας, η αυστηρή μητέρα, ο μεγαλύτερος αδερφός - πρότυπο, οι πιστοί φίλοι, η κακιά μάγισσα που ζει στο στοιχειωμένο σπίτι... Ολοι όσοι ζουν στο μυαλό του μικρού Σεθ μοιάζουν να προέρχονται από τον κόσμο των παραμυθιών, ήρωες μίας φαντασίας που για τον Σεθ είναι ο μοναδικός τρόπος εξόδου από μία ζωή στην οποία δεν συμβαίνει τίποτα και η απάντηση στο «Γιατί δεν παίζεις με τους φίλους σου;» είναι «Γιατί είναι όλοι νεκροί».

Σαν άλλος Ντέιβιντ Λιντς, ο Ρίντλεϊ (που το 1995 επέστρεψε για τελευταία φορά πριν χαθεί οριστικά από το κινηματογραφικό τοπίο με το «Τhe Passion Of Darkly Νoon») βρίσκει τρόπους να κινηματογραφήσει το αφηρημένο, το ακατανόητο, το αψυχολόγητο, βυθίζοντας αργά, βασανιστικά αλλά και με κάποιον περίεργο τρόπο ηδονικά τον θεατή σε ένα αυθεντικό σύμπαν που όσο γοητεύει τόσο απωθεί. Με αρωγούς τη διεύθυνση φωτογραφίας του μετέπειτα μόνιμου συνεργάτη του Μάικ Λι, Ντικ Πόουπ και τις ερμηνείες όλων των ηθοποιών οι οποίοι θυμίζουν υπνωτισμένα θύματα της ίδιας τους της ύπαρξης, το «Διάφανο Δέρμα» είναι ανάμεσα σε πάρα πολλά πράγματα, η νίκη του συναρπαστικά διαφορετικού πάνω στο βαρετά συνηθισμένο. Πράγμα αναγκαίο σε κάθε εποχή...

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ