Ένα μικρό άγχος αποχωρισμού φαίνεται ότι έχει η Σοφία, η 4χρονη κόρη της Νικολέττας Ράλλη, όταν αποχωρίζεται τη μαμά της και είναι μάλλον φυσιολογικό για τα παιδιά της ηλικίας της.
Η παρουσιάστρια ανέβασε ένα story στο Instagram για να μας δείξει τι της έδωσε η κόρη της προκειμένου να την σκέφτεται στο γυμναστήριο και δεν είναι άλλο από ένα λούτρινο παιχνίδι.
«Πάω γυμναστήριο (που ει΄ναι στα 20 μέτρα από το σπίτι μας) και το παιδάκι μου μου έδωσε κάτι να την σκέφτομαι» έγραψε χαρακτηριστικά.
Στο επόμενο στόρι μάλιστα ποζάρει με την κόρη της να την σφίγγει σφιχτά πριν φύγει.
Μητέρα και κόρη είναι πολύ δεμένες αφού άλλωστε η παρουσιάστρια είναι εκτός τηλεοπτικών πραγμάτων για να είναι με το παιδί της και όπως έχει πει σε διάφορα event που πηγαίνει και τη ρωτούν οι δημοσιογράφοι, δεν της λείπει η τηλεόραση.
Η Νικολέττα Ράλλη έχει περιγράψει με ωμή ειλικρίνεια ότι ούτε η εγκυμοσύνη ούτε η λοχεία της ήταν ρόδινες. Άλλωστε είχε την ατυχία να γεννήσει μέσα στην καραντίνα οπότε απαγορευόταν να την επισκεφτεί κανείς στο μαιευτήριο.
«Νομίζω πως το χειρότερο κομμάτι είναι η γέννα, το μαιευτήριο. Παιδιά, τι να σας πω; Μιλάμε για μια περίοδο που, εκτός του ότι επιτρεπόταν μόνο ένα άτομο, ήταν άγρια και μετά, που επίσης δεν ξέραμε τι είναι αυτό και που θα καταλήξει (σ.σ. κορονοϊός), δεν ήρθε και κανένας στο σπίτι για να δει το παιδί. Κανένας, τίποτα, ούτε βοήθεια επαγγελματική ούτε βοήθεια οικογενειακή. Τίποτα. Δεν πήγα σπίτι μου μετά το μαιευτήριο. Δεν μπορούσα.
Είχα στήσει το παιδικό δωμάτιο στο δικό μου σπίτι (δεν είχαμε μετακομίσει με τον σύντροφό μου) με την προοπτική να καθίσουμε τον πρώτο καιρό εκεί γιατί έμενε δίπλα η μαμά μου. Έφυγα μετά από τέσσερις μαύρες μέρες και νύχτες στο μαιευτήριο… Δεν ξέρω τι ήταν! Τότε δεν πιστεύεις ούτε ότι φταίνε οι ορμόνες ούτε τίποτα, δεν ξέρεις τίποτα. Στα καλά καθούμενα, εντελώς ξαφνικά, εκεί που ξέρω και είμαι σίγουρη ότι είμαι μια γυναίκα που πιάνει την πέτρα και τη στύβει και δεν μασάει πουθενά, ένιωσα ότι σβήνω, χάνομαι, Θεέ μου βοήθεια! Δεν σταμάταγα να κλαίω! Όχι "γιατί γέννησα;", αλλά "γιατί Θεέ μου;". Χωρίς λογική, χωρίς τίποτα. Δεν υπήρχε λογική. Δεν ήθελα να πάω στο σπίτι και φοβόμουν πάρα πολύ. Φοβόμουν ότι θα συμβεί κάτι κακό. Έπαιζε ρόλο ότι το σπίτι μου ήταν πολύ ψηλά και μου προκαλούσε φόβο. Πήγα σε ψυχίατρο, πήρα και φάρμακα. Όταν έφυγα από το μαιευτήριο μου έφυγε. Έναν μήνα μετά τη γέννα μού ξαναήρθε αυτή η μαυρίλα και κάθε μέρα μετά τις 15:00 το μεσημέρι κάτι με έπιανε. Ξεκίνησα στους 6 μήνες αγωγή για να καταφέρω να το ξεπεράσω. Τον θηλασμό τον σταμάτησα όταν έπαθα κάτι το οποίο δεν έχω πει μέχρι και σήμερα. Έπαθα πάρεση φωνητικών χορδών και δεν μπορούσα να μιλήσω» είχε πει στην Τζένη Θεωνά, στις Μαμά-δες.
