Από το 1987 ως και το 2005 η Δάφνη Μπόκοτα είχε ταυτίσει τη φωνή της με τη μετάδοση του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision. Και ήταν και πολύ αγαπητή. Την πρώτη χρονιά που δεν μετέδωσε η ίδια ήταν η μόνη χρονιά που η Ελλάδα κέρδισε, με την Έλενα Παπαρίζου και το “My Number One” και το φέρνει βαρέως αφού η Έλενα ήταν μια δική της πρόταση για την εκπροσώπηση της χώρας στον διαγωνισμό.
Από τότε μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κανάλι που ειδικά την περίοδο της Eurovision δεν έχει προσπαθήσει να την έχει ως καλεσμένη ή να εξασφαλίσει μια συνέντευξή της. Η ίδια πάντα έλεγε όχι. Μέχρι σήμερα που αποφάσισε να επανεμφανιστεί εκεί που ξεκίνησαν όλα. Στα στούντιο της ΕΡΤ και στην εκπομπή Στούντιο 4.
«Συγκινήθηκα γιατί ήρθα στα παλιά μου τα λημέρια. Έχω να έρθω στα παλιά μου τα λημέρια πάρα πολύ καιρό» ήταν τα πρώτα της λόγια με τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον θανάση Αναγνωστόπουλο έκπληκτους να τη ρωτάνε αν όντως έχει τόσα χρόνια να πάει.
«Δεν έχω ξαναπάει σε άλλη εκπομπή. Είστε οι πρώτοι από το 2005. Χρειάστηκαν 20 χρόνια. Είναι χαρά μου, χαίρομαι που είμαι εδώ μαζί σας» τους είπε εκείνη και ξεκίνησε η κουβέντα τους με την ίδια να αποκαλύπτει πως η πρώτη της επαφή με την Eurovision ήταν σε μια προσπάθεια να πάει ως διαγωνιζόμενη (έχει κάνει και δική της δισκογραφία στο παρελθόν)
«Είχα κάνει μια απόπειρα να συμμετέχω στη Eurovision. Ήμουν φοιτήτρια και τραγουδούσα σε όλα τα μαθητικά φεστιβάλ και ο,τι γινόταν. Ο Δημήτρης Λέκκας και ο Δημήτρης Βενιζέλος , ο σεναριογράφος, μου είπαν: «Πάμε Eurovision;» και τους είπα: «Δεν πάμε;» Μου είχαν γράψει ένα τραγούδι που λεγόταν «Ιουλιέτα» και η βραδιά ήταν ζωντανή με live ορχήστρα στο στούντιο της Αγίας Παρασκευής.
Είπα μια χαρά το τραγούδι αλλά δεν πήγα Eurovision. Είχα βγει στην ΕΡΤ και ήμουν ψαρωμένη. Μετά από δύο χρόνια ήταν ο διαγωνισμός που πέρασα στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, ως εκφωνήτρια ραδιοφώνου και μετά έγινε εσωτερικός διαγωνισμός στην ΕΡΤ και ήρθα στην τηλεόραση το 1987. Τότε άνοιξε η πόρτα στο καμαρίνι μου, μπήκε μέσα ο Γιώργος Δάμπασης και μου λέει: «Πιτσιρίκα πας Eurovision;» και του είπα ότι θα πάω.
Πριν από εμένα ήταν η Μακώ Γεωργιάδου, που σταμάτησε ή την σταμάτησαν εκείνη τη χρονιά, δεν ξέρω» είπε αρχικά εξιστορώντας πώς βρέθηκε να παρουσιάζει την Eurovision για λογαριασμό της Κρατικής Τηλεόρασης και συνέχισε:
« Πήγα με πολύ μεγάλη χαρά και άγνοια κινδύνου. Ήμουν αβοήθητη, μόνη, ολομόναχη. Τη Μακώ Γεωργιάδου την έκανα μόνη μου, δεν είχα άλλον δίπλα. Παρακολουθούσα την Eurovision όπως όλοι μας, στο σπίτι με την οικογένειά μου. Το '87 ήταν η πρώτη μου χρονιά με τους Bang στις Βρυξέλλες. Εγώ εκεί δεν ήξερα ούτε από που μεταδώσουμε, ούτε τι λέμε.
Κανένας δεν μου είπε ποτέ τίποτα Λόγω των ξένων γλωσσών κατάλαβα τι γίνεται. Έρχεται η ώρα που πρέπει να μπω μέσα στο booth και βλέπω μια μεγάλη κονσόλα που έπρεπε να πατάω όλα τα κουμπιά. Ένας πανικός, να τρέμω, να μην μπορώ να καταλάβω με τα μόνιτορ και τη σκηνή. Στο κομμάτι της βαθμολογίας έπρεπε να κάνω και την προσθαφαίρεση»
Ενώ αποκάλυψε πως για δύο χρονιές μετέδωσε από την Ελλάδα τον διαγωνισμό καθώς η ΕΡΤ δεν ήθελε να κάνει αποστολή και περιέγραφε ότι έβλεπε στην τηλεόραση, όπως και οι τηλεθεατές.
«Δεν με πλήγωσε η Eurovision, η ΕΡΤ με πλήγωσε. Άκουγα Eurovision και σφιγγόταν το στομάχι μου, κι ακόμα το παθαίνω. Ένας λόγος που δεν βγαίνω να μιλήσω είναι επειδή δεν μου αρέσει να είμαι μαϊντανός -θα μπορούσα να είμαι 5 μήνες τον χρόνο σε όλα τα κανάλια να μιλάμε για την Eurovision- και ο άλλος λόγος είναι αυτός. Δεν το έκρυψα ποτέ ότι με πίκρανε η συμπεριφορά της ΕΡΤ.
Δεν με πείραξε που αντικαταστάθηκα αλλά ο τρόπος που έγινε. Θα έδινα και τα φώτα μου στον επόμενο, αλλά ο τρόπος δεν ήταν καλός, καθόλο» είπε για το τέλος της από τις μεταδόσεις του διαγωνισμού το 2005 και συνέχισε:
«Η πρώτη φορά που δεν ήμουν στη Eurovision ήταν πολύ τραυματική, γιατί ήταν η Έλενα Παπαρίζου που κέρδισε. Ήταν δική μου πρόταση να πάει. Πόσο πιο τραυματικό να είναι; Είναι η χρονιά που είμαι απ'έξω, κάνω την πρόταση και κερδίζει και εγώ είμαι απ'έξω. Ήταν σοκ! Το παρακολούθησα και ήξερα ότι θα πάει καλά»
Ενώ περιέγραψε και την πιο εφιαλτική για εκείνη χρονιά που ήταν to 1991 στη Ρώμη με την «Άνοιξη» της Σοφίας Βόσσου και του Ανδρέα Μικρούτσικου και εξήγησε γιατί:
«Όταν φτάσαμε εκεί δεν είχε γίνει ούτε το σκηνικό, δεν είχαν γίνει τα booth, δεν είχε γίνει τίποτα. Μέχρι την τελευταία στιγμή κάρφωναν ένα πλοίο που ήταν στην σκηνή και αναρωτιόμασταν αν θα προλάβουν. Δεν υπήρχαν τουαλέτες, δεν υπήρχε μπαρ μέχρι μια μέρα πριν τον διαγωνισμό και επίσης, μας είχαν πει οι Ιταλοί «δεν θα φύγετε, θα καθίσετε εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ στη μετάδοση, δεν θα γυρίσετε στα ξενοδοχεία, φέρτε τα ρούχα σας». Ήταν εφιαλτικό»
Τέλος αποκάλυψε την πιο αδικημένη κατά τη γνώμη της συμμετοχή της Ελλάδας στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision:
«Το S.A.G.A.P.O. ήταν ένα τραγούδι που αδικήθηκε. Από την Ελλάδα ξεκίνησε (η αδικία). Πήγε πολύ τραυματισμένο έξω. Πήγε με πολύ γρίνια και πολύ, πολύ κακία έξω για να μπορέσει να σταθεί.
Αν έχεις τα ιδιωτικά κανάλια της Ελλάδας να «πυροβολούν» καθημερινά το τραγούδι που στέλνεις, έχεις τεράστιο αντίκτυπο έξω. Και αυτό γινότανε. Και ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει θέμα γιατί σου λέει «που πάω τώρα;»
Στις συνεντεύξεις τύπου οι πρώτες ερωτήσεις που κάνανε ήταν «δεν σας θέλουν στην Ελλάδα, εδώ γιατί ήρθατε;». Ο Μιχάλης Ρακιντζής ήταν ο καλλιτέχνης που πέρασε πιο δύσκολα στην Eurovision»
