Μια διαφορετική παράσταση που έχει μιλήσει μέσα στη δική της καρδιά παρουσιάζει η Βάνα Μπάρμπα και αφορά της γυναίκες και τη μοναξιά που βιώνουν από μια ηλικία και μετά. Με τον τίτλο «Μπορώ!;» η ηθοποιός βάζει στο τραπέζι όλα αυτά τα κοινωνικά στερεότυπα που βασανίζουν πολλές γυναίκες που μεγαλώνουν και κλείνονται ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους.
Καλεσμένη στο Buongiorno η Βάνα Μπάρμπα μίλησε αναλυτικά για αυτά που ξύπνησε πρωτίστως στην ίδια η επαφή της με το έργο αυτό.
«Είναι μια πολύ ωραία παράσταση, που είναι αφιερωμένη στις γυναίκες της τρίτης ηλικίας. Το κάνω με πολύ μεγάλη χαρά. Γύρισα, ξαναβγήκα μετά από μια μεγάλη περίοδο σκοταδιού, στεναχώριας, ήταν δύσκολα αυτά τα 6-7 χρόνια. Και βγήκα με μια δύναμη απίστευτη, ξαναβρίσκω αυτή τη δύναμη των παλιών χρόνων.
Η ζωή μας κάνει κύκλους. Όλα είναι θέματα εσωτερικής φύσης, όλα έχουν να κάνουν με το πώς είμαστε εμείς. Η ψυχική μας κατάσταση ορίζει και την υγεία μας. Ενώ νομίζουμε ότι είναι το αντίθετο. Φυσικά και πέρασα κατάθλιψη, εννοείται» είπε αρχικά η Βάνα Μπάρμπα και συνέχισε:
«Φαντάσου έναν άνθρωπο που έχει φτάσει στο peak της ζωής του και μετά βαριέται, δεν έχει τι να κάνει. Δεν έχεις όρεξη για τίποτα. Δεν θα ήμουν άξια να κάνω αυτή την παράσταση αν δεν είχα βιώσει τον πόνο. Αν δεν είχα βιώσει την απομόνωση. Να μην φοβούνται τον πόνο τα νέα παιδιά. Η μαγκιά στη ζωή είναι να αντέξουμε τον πόνο γιατί μας αλλάζει και μας κάνει καλύτερους.
Η παράσταση λέγεται «Μπορώ» Μπορεί ια γυναίκα στα 65 να ξαναερωτευτεί και να ζήσει. Οι γυναίκες στη χώρα μας είναι τόσο εγκαταλελειμμένες… Η γυναίκα είναι μόνη της. Είναι τρομαχτική η μοναξιά που βιώνει η γυναίκα από τα 60 και μετά.
Το έργο έχει γραφτεί από ψυχαναλυτή, είναι βασισμένη σε έρευνες. Οι περισσότερες γυναίκες είναι μόνες. Έχεις μεγαλώσει για το κοινωνικό κατεστημένο. Υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός. Εδώ δεν τις παίρνουν στις δουλειές.
Υπάρχουν κοινωνικά μυστικά. Εγώ έχω χορτάσει κι έχω ζήσει, είμαι 59 και το πέρασα. Πέρασα τη φάση της προσωπικής απόρριψης. Κι ήμουν επιθυμητή. Κι όμως. Φοβόμουν να βγω, φοβόμουν να κυνηγήσω… »
