Ανοίγοντας το κουτί της μοιραίας, ομώνυμης με την ταινία, ηρωίδας του, ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος δε μας αποκαλύπτει τίποτα άλλο από μια αλληγορία βουτηγμένη στη φορμόλη. Η Πανδώρα, χυμώδης Ελληνοαμερικάνα που γητεύει τη μίζερη τοπική κοινότητα με τα θέλγητρά της, θα μπορούσε να λέγεται «σχέδιο Μάρσαλ», ο ντόπιος που την ερωτεύεται θα μπορούσε να ονομάζεται Επιμηθέας, και κάπως έτσι η μετεμφυλιακή Ελλάς πλανεύτηκε από την απεσταλμένη του Δία (βλ. ΗΠΑ) και η ψευδαίσθηση του «αμέρικαν ντριμ» ήταν αρκετή για να καταλύσει ολοκληρωτικά τα ήθη (τα ποια;).

Το μήνυμα ελήφθη, η θέαση της ταινίας κρίνεται περιττή. Διότι ο Ελληνας σκηνοθέτης, παρόλο που γεννήθηκε το 1936 και φέρει στο ίδιο του το σώμα τα μεταπολεμικά τραύματα, κρίνει σκόπιμο να τα μεταγγίσει σε μια χονδροειδή παραβολή που συνορεύει επικίνδυνα με τον αντιαμερικανισμό του συρμού.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ