Οι ομάδες κάνουν την επιτυχία και στη δραματική σειρά του Alpha, Άγιος Έρωτας αυτό είναι μάλλον κάτι παραπάνω από φανερό.
Δεν είναι μόνο το καστ, η σκηνοθεσία, το θέμα που τραβάει το ενδιαφέρον του κοινού σε μια νεκρή τηλεοπτικά χρονιά που το πολυπόθητο δυναμικό κοινό (18-54) και κυρίως οι νεαρές ηλικίες μέχρι τα 45 έχουν γυρίσει την πλάτη στα τηλεοπτικά προϊόντα.
Ο Άγιος Έρωτας κατάφερε να γίνει η νέα συνήθεια του κόσμου στην καθημερινή του προβολή και υπάρχουν πολλοί λόγοι.
Εκτός από την πλοκή του που είναι βασικό στοιχείο, στα παρασκήνια δούλεψε μια δυνατή ομάδα που συνέβαλε καθοριστικά στο τελικό αποτέλεσμα που απολαμβάνει ο τηλεθεατής.
Και σε μία σειρά εποχή, το ενδυματολογικό είναι καίριας σημασίας.
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πώς οι αγαπημένοι σας πρωταγωνιστές βγαίνουν τόσο λαμπεροί με τα ρούχα άλλων δεκαετιών; Πόση μελέτη και αναζήτηση υπάρχει για να αποδοθούν σωστά οι ρόλοι, οι κοινωνικές θέσεις και το στυλ μιας άλλης εποχής που δεν έχουμε καν ζήσει;
Αποφασίσαμε να μπούμε στα ενδότερα του Άγιου Έρωτα και μιλήσαμε με τον άνθρωπο που «κρύβεται» πίσω τις εξαιρετικές εμφανίσεις των ηθοποιών που βλέπουμε σε κάθε επεισόδιο, την ενδυματολόγο Λένα Μηνά.
Με θητεία σε πολλές ελληνικές σειρές ως βοηθός ενδυματολόγου (Φόνοι στο καμπαναριό, Πέτα τη φριτέζα, Παρθένα ζωή. Τα μυστικά της Εδέμ μεταξύ άλλων) και από τη θέση της ενδυματολόγου σε απαιτητικές σειρές όπως το Χαιρέτα μου τον Πλάτανο, η Λένα αν μη τι άλλο ξέρει... πώς γίνεται η δουλειά στην τηλεόραση.
Το πρώτο πράγμα που μας είπε, όπως λέει και κάθε άλλος συντελεστής του Άγιου Έρωτα που έχουμε μιλήσει, είναι το πόσο καλό είναι το κλίμα συνεργασίας όλων των ανθρώπων μπροστά και πίσω από τις κάμερες για να επιτευχθεί ένα τόσο άρτιο αποτέλεσμα. Και τελικά μας επιβεβαιώνει ότι οι ομάδες κάνουν τις επιτυχίες, διόλου τυχαία.
Θελήσαμε να μάθουμε τα πάντα, πώς στήνει τους ρόλους ενδυματολογικά, πού βρίσκει ρούχα, τι της αρέσει από την εποχή του 50-60 που καλύπτει η σειρά σε μια πολύ όμορφη συζήτηση που κάναμε μαζί της.
H Λένα Μηνά με μία από τις πρωταγωνίστριες του Άγιου Έρωτα, την Κατερίνα Παπουτσάκη
Πώς σου έγινε η πρόταση;
Τον Μάιο μίλησα με τον σκηνοθέτη που υπέγραφε τότε τη σειρά, τον Σπύρο Μιχαλόπουλο (που αργότερα έφυγε) και μου πρότεινε τη δουλειά. Με ρώτησε «θέλεις να το κάνεις, πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις;». Εγώ ήμουν σίγουρη αν και πάντα κρατάω μικρό καλάθι γιατί προτιμώ να εκπλήσσω τους ανθρώπους ευχάριστα και όχι δυσάρεστα. Μετά κάναμε μια κουβέντα με την παραγωγή, κάναμε το πρώτο στήσιμο της σειράς αφού είδα κάποια επεισόδια από την ξένη αντίστοιχη σειρά παρότι ενδυματολογικά δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας. Ξεκινήσαμε να στήνουμε τους χαρακτήρες. Μετά έγινε ραντεβού με το κανάλι για να δουν πώς έκανα κάθε χαρακτήρα. 1,5 μήνα μετά ξεκίνησαν τα fitting πρώτα των γυναικών και εκεί ήταν που πήγε πολύ καλά, ήταν σαν να ήμασταν μαζί από πάντα παρότι με τους περισσότερους ηθοποιούς δεν είχα ξαναδουλέψει. Αυτό ήταν μεγάλο challenge για μένα. Το λέω και το ξαναλέω, στον Άγιο Έρωτα έχουμε μια καταπληκτική συνεργασία μεταξύ ηθοποιών, σκηνοθετών και παραγωγής. Πήγαν όλα ανέλπιστα καλά. Το αποτέλεσμα με δικαιώνει!
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν ενδυματολόγο σε σειρά εποχής;
Δεν είναι τόσο δύσκολη η έρευνα και η αποτύπωση γιατί μιλάμε για ένα σίριαλ που η ιστορία του διαδραματίζεται το 1958 που έχουμε τη μεγάλη τύχη στην Ελλάδα να υπάρχουν πάρα πολλές ταινίες από εκείνη την εποχή που είτε έχουν γυριστεί στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη είτε σ την επαρχία. Μετά κάνουμε έρευνα για πιο εξειδικευμένα πράγματα. Για παράδειγμα στον Άγιο Έρωτα έχουμε έναν παπά, έναν αστυνόμο, έναν ταχυδρόμο. Για τον παπά έχουμε έναν θρησκευτικό σύμβουλο, για τις στρατιωτικές σχολές έχουμε τον προϊστάμενο Ιστορίας τη ΕΛ.ΑΣ. που μας καθοδηγεί ενώ για τον ταχυδρόμο είδα από κοντά στολή στο Μουσείο Ελληνικών Ταχυδρομείων. Αφενός λοιπόν, τα πιο εξειδικευμένα ρούχα είναι τα πιο δύσκολα. Η μεγάλη πρόκληση είναι να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε οικονομικά και να υπάρχει ένας πλούτος από επιλογές για να βλέπετε αυτό το τελικό αποτέλεσμα στην τηλεόραση και η δεύτερη μεγάλη πρόκληση είναι ότι στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχουμε βεστιάριο με μεγάλη ποσότητα ρούχων. Και επειδή έχουν συμπέσει πολλές σειρές εποχής και μάλιστα αναφέρονται στην ίδια με εμάς, εκεί είναι η μεγάλη δυσκολία. Μπορεί να χρειαστεί για δύο φουστάνια έτσι όπως τα θέλεις, καθαρά, σε καλή κατάσταση και στο νούμερο που θέλεις να περάσεις 3,5 ώρες ψάξιμο ανεβασμένη σε μια σκάλα μέσα σε ένα βεστιάριο.
Οπότε η δουλειά σου είναι σχεδόν… η μισή σειρά!
Είναι όντως ένα μεγάλο ποσοστό γιατί η εικόνα είναι ένα μεγάλο ποσοστό της σειράς. Αυτό κερδίζει τον θεατή. Δεν το συζητάμε για την σκηνοθεσία, το σενάριο και τους πρωταγωνιστές, διότι αυτοί φαίνονται, η ιστορία κερδίζει πάντα. Διότι ό,τι και να κάνουμε εμείς αν δεν υπάρχει σενάριο δεν θα ενδιαφέρει κανέναν ακόμα και αν η σειρά έχει τα πιο ωραία ρούχα και σπίτια του κόσμου. Εμείς έχουμε την καλή συγκυρία όπου όσοι έχουν την καλλιτεχνική επιμέλεια -ρούχα, σκηνικά, φωτογραφία- είναι άψογοι. Έχουμε δύο πολύ καλούς διευθυντές φωτογραφίας που έχουν κάνει ξανά σειρές εποχές και «ανεβάζουν» και τη δική μου δουλειά. Διότι μπορεί να έχεις μια πολύ ωραία γυναίκα με πολύ ωραία ρούχα αλλά να είναι τόσο κακοφωτισμένη που να βγαίνει μία… φτώχεια! Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα και παλιά και τώρα. Εγώ μεγάλωσα με την Αίθουσα του θρόνου, τα Βαμμένα κόκκινα μαλλιά και το Τρίτο στεφάνι που άφησαν εποχή. Βέβαια δεν δουλεύουμε με τις ίδιες συνθήκες διότι σήμερα πρέπει να είσαι πολύ από πάνω για να γίνονται τα πράγματα όπως θέλεις.
Εσύ έχεις την επιπλέον πρόκληση στη συγκεκριμένη σειρά, το λαϊκό ντύσιμο και αυτό της αστικής τάξης.
Ακριβώς. Και επίσης από πού είναι η αστική τάξη; Εμείς είμαστε σε μία πόλη που δεν είναι η Αθήνα. Έχουμε ας πούμε τον ρόλο της Ιωάννας Παππά που είναι από τη Γαλλία, έχουμε το Μαύρο Λιθάρι που είναι άνθρωποι της επαρχίας αποκομμένοι από τον κόσμο όπου 6 ρούχα έχουν παίξει στον καθένα. Αν πάμε πίσω στο παρελθόν και σκεφτούμε, οι παππούδες μας πόσα ρούχα είχαν; Ο δικός μου που ήταν ευκατάστατος είχε ένα καλό ντύσιμο και δύο πρόχειρα.
Από όλους τους ρόλους ξεχώρισες κάποιον ως πιο ιντριγκαδόρικο για σένα;
Θα έλεγα πως όχι. Όλοι έχουν πάρει την ίδια προσοχή και αγάπη στο στήσιμό τους και τις επιλογές τους, αλλά επειδή είμαι γυναίκα έχω μια μεγαλύτερη αδυναμία στις γυναίκες. Μου αρέσει να τις ντύνω, να είναι όμορφες και λαμπερές. Επειδή η δική μας σειράς έχει πολλές γυναίκες αστικής τάξης υπάρχει η δυνατότητα να το εμπλουτίσουμε. Μου αρέσουν όλες και μου αρέσουν όλοι οι ρόλοι το ίδιο. Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω για παράδειγμα τη Θάλεια από τη Χριστίνα. Ούτε είχαμε κάποια δυσκολία. Επίσης είμαι απίστευτα τυχερή γιατί όλες οι πρωταγωνίστριες είναι πολύ αδύνατες γιατί τα ρούχα εποχής -ειδικά τα καλά- είναι μικρά. Κάτι που έχει πολύ ενδιαφέρον είναι ότι τα φορέματα είναι για άλλη σωματική διάπλαση. Δηλαδή οι γυναίκες σωματικά ήμασταν αλλιώς στο παρελθόν. Γι’ αυτό παρατηρούμε ότι αν βάλει η Ταμίλα που είναι 47 κιλά ένα φόρεμα ενώ της κάνει στον θώρακα είναι μικρό, γιατί οι γυναίκες ήταν πιο μικρές στο πάνω μέρος.
Άρα κάνεις και μελέτη για τους σωματότυπους.
Ναι και μάλιστα ανακαλύπτουμε και πράγματα όπως ότι τότε οι άντρες ήταν πιο κοντοί, δεν ήταν τόσο ψηλοί όσο οι πρωταγωνιστές μας. Το μεγάλο πρόβλημα είναι να είναι πολύ αδύνατος και πολύ ψηλός γιατί θα πρέπει να φορέσει μικρό νούμερο κοστούμι αλλά δεν θα του κάνει το παντελόνι! (γελάει).
Οπότε πέφτει επιδιόρθωση στα ρούχα;
Αυτό είναι η ζωή μας όλη! Οι ηθοποιοί δοκιμάζουν τα ρούχα, τα πηγαίνουμε στις μοδίστρες, τα επιδιορθώνουν, τα παίρνουμε πίσω, τα δοκιμάζουν ξανά και πάει λέγοντας. Τα ρούχα αυτά ενοικιάζονται και τα επιδιορθώνει το ίδιο το βεστιάριο που έχει μοδίστρες και κάνουν αυτή τη δουλειά. Για παράδειγμα, το νυφικό της Σοφίας που πρέπει να είναι πολύ καλό πάνω της, θα της το φτιάξουμε με καρφίτσες και θα το πάμε στις μοδίστρες να το τελειώσουν. Πρέπει να είναι τέλεια τα ρούχα πάνω τους.
Σχεδιάζετε και ρούχα;
Μπορούμε να ζητήσουμε από το βεστιάριο αν θέλουμε κάτι εξειδικευμένο που δεν υπάρχει ή κάτι που θέλουμε να αντιγράψουμε από κάποιο περιοδικό ή ταινία ή φωτογραφία. Φέτος σχεδιάσαμε τα ρούχα του ψυχιατρείου και του νοσοκομείου. Σωστές στολές εποχής και σε νοσοκόμες και υπαλλήλους ψυχιατρείου δεν υπήρχαν οπότε τα ράψαμε όλα κατά παραγγελία. Έπρεπε να πάμε στην αγορά, να βρούμε τα κατάλληλα υφάσματα από τότε, να δούμε τι πυκνότητα κάνουν οι ρίγες, τι εφέ κάνει το φόρεμα και μετά να τα πάμε στο βεστιάριο, να δώσουμε τα σχέδια και να μας τα ράψουν.
Τα παπούτσια της εποχής εκείνης πώς ήταν;
Οι μικρές ηλικίες φορούσαν όλες μπαλαρίνες ή σανδαλάκια το καλοκαίρι και οι γυναίκες τακούνι, οι πιο μεγάλης ηλικίας το κάρακτερ που είναι πιο χοντρό και οι πιο νέες όπως η Χριστίνα λεπτό τακούνι με τη μύτη μαξ μέχρι 8 πόντους.
Συνάντησες κάποιο ανυπέρβλητο εμπόδιο; Κάποιο ρούχο που δεν βρέθηκε και έπρεπε να προσαρμοστεί αλλιώς;
Όχι. Η μεγάλη μας δυσκολία είναι ο χρόνος. Ειδικά τους πρώτους μήνες για να στηθεί η σειρά και για να ρολάρει η ζωή μας ήταν 7 μέρες την εβδομάδα, 8 με 11 το βράδυ μόνο στη δουλειά. Είναι μια μεγάλη δυσκολία γιατί όλες αυτές τις ώρες δουλεύουμε όρθιοι σε περιβάλλον που δεν κλιματίζεται. Οπότε η δυσκολία είναι η ποσότητα, η συνθήκη της δουλειάς και το πόσο γρήγορα πρέπει να τρέξουμε για να τα προλάβουμε όλα.
Θέλω να μου μιλήσεις σε αυτό το σημείο για τον ρόλο της Ολυμπίας και τη μεταμόρφωση της Καλλιρρόης Μυριαγκού.
Εδώ είναι η Καλλιρρόη μαζί με μας, πήγαμε χέρι χέρι σε αυτό. Εμείς απλώς βρήκαμε το στυλ. Τότε οι γυναίκες που εργάζονταν έκαναν πολύ συγκεκριμένα επαγγέλματα. Αν κάνουμε αναδρομή ήταν μόνο άντρες οι καθηγητές και οι δάσκαλοι. Θέλαμε κάτι αυστηρό χωρίς όμως να είναι καρικατούρα.
Πολλές φορές όταν προσπαθείς να αποτυπώσεις κάτι πολύ συγκεκριμένο αγγίζει το όριο του ψέματος. Αν τη βάζαμε να φοράει μόνο αυστηρά ή φορούσε γυαλιά όπως στις περισσότερες σειρές που έπαιξε στο παρελθόν θα ήταν ψεύτικο ενώ ήταν υπαρκτοί άνθρωποι. Θέλαμε να περάσουμε ένα αυστηρό αλλά σικ ντύσιμο το οποίο με το που το έβαλε η Καλλιρρόη έγινε ο ρόλος. Ήταν σαν να βαφτίστηκε την ώρα που το έβαλε. Είναι κάτι τελείως άλλο από τους άλλους χαρακτήρες. Η δασκάλα τότε ήταν το παράδειγμα και έπρεπε να είναι αυστηρή.
Επειδή στη σειρά έχουμε δει πάρα πολύ ωραία ρούχα, αυτά τα στυλ και ρούχα επανέρχονται σήμερα, έτσι δεν είναι;
Κάποια κορίτσια υιοθετούν πολύ το pin up που είναι στην ουσία τα 50s.
Τι θα πρότεινες στις πρωταγωνίστριες της σειράς να φορούν και στην κανονική τους ζωή από τα ρούχα της σειράς;
Νομίζω ότι τα φορέματα που φοράει η Ταμίλα θα έπρεπε να τα φοράει και στη ζωή της. Είναι συγκλονιστική. Η Δανάη επίσης μου αρέσει πολύ με τα φορέματα τα 50s γιατί έχει και αυτό το τέλειο πρόσωπο. Η Κατερίνα που δεν ντύνεται καθόλου έτσι στη ζωή της θα μου άρεσε πολύ να ντύνεται με στενά. Επίσης ο Θανάσης ο Κουρλαμπάς είναι κούκλος, τον βλέπεις να φοράει τα κοστούμια και είναι τέλειος.
Μια τηλεθεάτρια τι inspo θα μπορούσε να πάρει; Θα μπορούσε να αντιγράψει το στυλ κάποιου ρόλου;
Ανάλογα με τον σωματότυπό της θα μπορούσε να φοράει τα φορέματα και τις φούστες ίσως όχι στην καθημερινότητά της αλλά σίγουρα για καλό ντύσιμο. Μάλιστα τα φορέματα των 50s ταιριάζουν σχεδόν σε όλους τους σωματότυπους. Αυτό που θα μου άρεσε να έχουμε και στο σήμερα είναι το πόσο περιποιημένες ήταν οι γυναίκες τότε που θα φορούσαν το καπέλο τους, τα γάντια τους, τα σκουλαρίκια τους, το κολιέ τους. Τώρα θα βάλουμε ένα τζιν και ένα t-shirt και θα φύγουμε. Γενικά οι γυναίκες στην Ελλάδα δεν είμαστε τόσο τολμηρές. Πιο πολύ αντιγράφουμε το Instagram παρά φτιάχνουμε ένα στυλ μόνες μας. Θα δεις πολλές αντιγραφές σε μαλλιά, φρύδια, βλεφαρίδα παρά θα δεις κάτι που να διαφοροποιείται.
Τα περισσότερα ρούχα από αυτά που έχουμε στη σειρά είναι φορέσιμα ρούχα. Δεν κάνουμε ντυσίματα... Μεσαίωνα. Τα ρούχα είναι υπέρκομψα γιατί τότε ντύνονταν έτσι. Επίσης μου αρέσει ότι τότε δεν υπήρχαν τα τόσο «στρασωτά» και «λατερνέ» που υπάρχουν σήμερα. Ένα πουκάμισο του τότε είχε ωραίο φινίρισμα στα κουμπιά, είχε δαντελίτσα στο γιακαδάκι. Τα ρούχα ήταν προσεγμένα επειδή δεν ήταν ευρείας παραγωγής.
Τότε επίσης για να σταθούν τα ρούχα τύπου γάμου ή τουαλέτες οι φούστες από μέσα ήταν όλα «ντυμένα» με χαρτόνι για να κάνει το εφέ να στέκεται.
Επίσης οι γυναίκες είχαν μεγάλη υπομονή στο πώς ντύνονταν, αλλά και για παράδειγμα φορούσαν όλη μέρα γόβες.
Θα ξανάκανες σειρά εποχής;
Ναι, θα ξανάκανα. Βέβαια θα ήταν challenge πού θα βρω άλλα ρούχα εποχής! Θα έκανα μία σειρά 1910-1920, θα μου άρεσε πάρα πολύ γιατί έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον το ρούχο. Οι γυναίκες ντύνονταν ακραία πολύ διαφορετικά. Εκ των πραγμάτων κάνουμε ιστορία του ρούχου. Για παράδειγμα στην παράσταση «Απόρρητο» που κάναμε με την Ταμίλα θέλαμε να αποδώσουμε πώς θα είναι τα ρούχα στην Αμερική σε 10 χρόνια από σήμερα. Και αυτό έχει ενδιαφέρον, να φανταστείς πώς θα μπορούσε να είναι το ντύσιμο στο μέλλον.
Και πώς θα είναι τα ρούχα;
Επειδή έχουμε πάρα πολύ έντονη εισροή της Ανατολής τα τελευταία χρόνια στα ρούχα, τα καλλυντικά, τη μουσική αποφάσισα να βάλω μία πινελιά ιαπωνική και να κατευθυνθώ πολύ απαλά σε αυτό. Στη Μαριάννα Κιμούλη ράψαμε μια παντελόνα με τα πελώρια μπατζάκια που δένει με ζωνάρι και στον Χρήστο Στέργιογλου φτιάξαμε ένα κοστούμι Μάο για να μην τραβήξει πολύ το μάτι του θεατή και δεν ασχολείται με την παράσταση.
Όταν ο Άγιος Έρωτας τελειώσει με το καλό τι θα κρατήσεις;
Το ότι υπήρξα σε μία δουλειά, που όσο και αν ακούγεται ρομαντικό ή κοριτσίστικο, από την ημέρα που ξεκίνησα μέχρι τώρα είμαι ευτυχισμένη που είμαι εκεί, που έχει αυτό το αποτέλεσμα, που έχει αυτή την ανταπόκριση στον κόσμο, που έχω αυτούς τους συναδέλφους που δεν θα άλλαζα κανέναν, που έχω αυτούς τους ηθοποιούς, τους καλούς και απίστευτα συνεργάσιμη και είμαι περήφανοι που δουλεύω μαζί τους και είναι όλοι ένας και ένας με τρομερή υπομονή και επιμονή. Αυτό θα κρατήσω!
Κάτι αστείο που θα θυμάσαι;
Κάτι που έγινε σε μας backstage όταν διαλέγαμε τα ρούχα τον Ιούνιο είχε πάρα πολλή ζέστη και τα βεστιάρια είναι όλα στο κέντρο με παράθυρα κλειστά και είσαι ανάμεσα σε πολλά μάλλινα. Είμαι στην σκάλα και προσπαθώ να διαλέξω σακάκια. Είναι δύο βοηθοί μου κάτω και η μία ήθελε να πάει να πάρει νερό. Με ρώτησε αν θέλω κι εγώ και γυρνάω και είμαι σαν να έχεις ανοίξει το ντους και στάζω! Και μου λέει “είσαι καλά ή να φέρω μπουρνούζι;”. Το ίδιο συνέβαινε και στους ηθοποιούς που έβγαζαν τα ρούχα και ήταν να τα στύβεις. Το πλυντήριο είχε γίνει δεύτερη φύση μας. Έχουμε και τον Δημήτρη τον Γκοτσόπουλο που είναι ένα θέατρο από μόνος του. Είναι η χαρά της ζωής! Και το καλό είναι ότι επειδή είμαστε έτσι αντέχουμε σε αυτή τη συνθήκη.
