Το πάλαι ποτέ τρομερό παιδί του Δανέζικου κινηματογράφου, ο Τόμας Βίντερμπεργκ, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη μετά από τριετή απουσία, φιλοδοξώντας να μας ταρακουνήσει και πάλι με την ανηλεή του κατάδυση στην τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Φαίνεται όμως πως το, προ δωδεκαετίας πλέον, σοκ της "Οικογενειακής Γιορτής" δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί.

Στο "Submarino" o Bίντερμπεργκ θυμάται πάλι την περιγραφική του ωμότητα και παρουσιάζει την παράλληλη πορεία δύο αδερφών, των οποίων η παιδική ηλικία έχει σημαδευτεί από ένα τραγικό γεγονός. Ενήλικοι πια, διάγουν βίους ημι-κατεστραμένους: ο ένας είναι ναρκομανής πατέρας, ο άλλος άρτι αποφυλακισθείς και η μεταξύ τους σχέση σχεδόν ανύπαρκτη. Και φυσικά, όταν τα πράγματα είναι κακά, υπάρχει πάντα περιθώριο να γίνουν χειρότερα.

Ωστόσο, η προσέγγιση του Βίντερμπεργκ αυτή τη φορά είναι μπολιασμένη με γερές ενέσεις ανθρωπισμού: παρόλη τη δυστυχία και τη μιζέρια, οι χαρακτήρες του "Submarino" αγαπάνε τη ζωή και γατζώνονται πάνω από την τελευταία ελπίδα που τους παρέχει. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι αρκετό για να απογειώσει την ταινία ή να της δώσει την ποιότητα εκείνη που θα την κάνει να ξεχωρίσει από το σωρό τον ταινιών με τις δυνατές ερμηνείες, την καλή φωτογραφία και τον μέτριο συναισθηματικό αντίκτυπο.

Φαίδρα Βόκαλη