Georges Braque (1882-1963). Γάλλος ζωγράφος, γλύπτης και χαράκτης. Γεννήθηκε στο Argenteuil- sur- Seine, στις 13 Μαΐου 1882 και πέθανε στο Παρίσι, στις 31 Αυγούστου 1963. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Χάβρη. Το 1902, χρονιά που εγκαταστάθηκε στη Μονμάρτη, έγινε δεκτός στην Academie Humbert, όπου γνώρισε τη Maria Laurencin και τον Francis Picabia. To 1906 παρουσίασε έργα, για πρώτη φορά, στο Σαλόνι των Ανεξάρτητων και ζωγράφισε τους πρώτους φωβιστικούς του πίνακες. Τον επόμενο χρόνο, γνωρίστηκε με τον Μatisse, τον Derain, τον Vlaminck, τον Apollinaire, καθώς και με τον γκαλερίστα Daniel- Henry Κahnweiler, ο οποίος θα διοργάνωνε το 1908 την πρώτη ατομική έκθεση του Braque.

Το 1911, χρονιά που πέρασε το καλοκαίρι του με τον Picasso, ενσωματώνει για πρώτη φορά αριθμούς και γράμματα στη ζωγραφική του και συνδέεται φιλικά με τον γλύπτη Henri Laurens. Τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε με τη Maecelle Lapre. Αυτή την εποχή δημιούργησε το πρώτο του έργο με επικολλημένα χαρτιά. Αφού διέκοψε για ένα διάστημα την καλλιτεχνική του δραστηριότητα λόγω του σοβαρού τραυματισμού του στο κεφάλι κατά τη διάρκεια του πολέμου, επανήλθε το 1917, εργαζόμενος πλέον μαζί με τον Juan Gris, ενώ ο γκαλερίστας του ήταν ο Leonce Rosenberg. Την ίδια χρονιά αρχίζει να γράφει το "τετράδιο του", ένα ημερολόγιο με στοχασμούς, το οποίο θα συντάσσει σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1920 είναι η χρονιά που ολοκλήρωσε το πρώτο του γλυπτό. Δύο χρόνια αργότερα θα εκθέσει έργα του ως τιμώμενος καλλιτέχνης στο Φθινοπωρινό Σαλόνι, ενώ το 1924 και το 1925, σχεδιάζει σκηνικά για παραστάσεις μπαλέτου. Το 1933, διοργανώθηκε η πρώτη αναδρομική του έκθεση, στην Kunsthalle της Βασιλείας, για να ακολουθήσει τρία χρόνια αργότερα μια ατομική στο Palais des Beaux- Arts των Βρυξελλών.

Δύο χρόνια μετά την από κοινού έκθεση με τον Rouault στην Tate Gallery του Λονδίνου, το 1946, τιμήθηκε το 1948 με το πρώτο βραβείο της Biennale της Βενετίας. Το έτος 1949 σημαδεύτηκε από μία μεγάλη περιοδεύουσα αναδρομική έκθεση του Braque, πρώτα στη Νέα Υόρκη και μετά στο Cleveland, ενώ τρία χρόνια αργότερα, διοργανώθηκε μία ατομική έκθεσή του στο Τόκιο. Το 1953 διακόσμησε την οροφή της Αίθουσας Henri II με τις ετρουσκικές αρχαιότητες στο Μουσείο του Λούβρου. Οι τελευταίες αναδρομικές εκθέσεις έργων του που διοργανώθηκαν όσο ζούσε ο καλλιτέχνης πραγματοποιήθηκαν το 1960 και το 1963, στη Βασιλεία και στο Μόναχο αντίστοιχα.