Αφοί Αλαχούζοι: "Είμαστε κάτι σαν τρελοί επιστήμονες"

16.12.2010
Θα μπορούσε κανείς να τους χαρακτηρίσει «μάγους των μεταμορφώσεων». Aπό τα χέρια τους έχουν περάσει ουκ ολίγοι αστέρες για τις ανάγκες των ρόλων τους. Ο Γιώργος και ο Ρούλης Αλαχούζος εξηγούν πόσο σκληρή δουλειά κρύβεται πίσω από τα σπέσιαλ εφέ και τα παραμορφωμένα πρόσωπα που έχουν δημιουργήσει. Πρόσφατα ήρθαν και πάλι στο προσκήνιο για την πολύ αξιόλογη δουλειά που έκαναν στο «Νησί», ενώ από τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας τους ήταν η συνεργασία τους με τους συντελεστές της ταινίας «Χάρι Πότερ».

Από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ

Ο Γιώργος είναι ο καλλιτέχνης και ο Ρούλης ο τεχνικός. Χρειάζεται όμως απόλυτη συνεργασία των δύο για να φέρουν σε πέρας τις δύσκολες αποστολές που αναλαμβάνουν. Είναι οι άνθρωποι που μεταμόρφωσαν δύο φορές την Τατιάνα Στεφανίδου, τη μία σε ευτραφή κυρία και την άλλη σε άντρα. Αυτοί που μεταμορφώνουν τους ηθοποιούς της δημοφιλούς σειράς του Mega σε λεπρούς, που πήραν βραβείο για την πρώτη αμερικάνικη ταινία τους που είχε να κάνει με λυκάνθρωπους και που ένιωσαν δέος όταν εργάστηκαν για την τελευταία ταινία του «Χάρι Πότερ». Πώς ξεκίνησαν όλα αυτά; Μάλλον τυχαία!

Αλήθεια, πώς προέκυψε το συγκεκριμένο επάγγελμα;

«Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην Αυστραλία. Από μικρά παιδιά μας άρεσε να βλέπουμε κινηματογράφο. Παράλληλα, κάναμε και κάποιες ταινίες στο σχολείο, όπου μάθαμε κατά κάποιον τρόπο να σκηνοθετούμε, να μοντάρουμε και σιγά σιγά ήρθαν όλα. Βέβαια, όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, ήταν δύσκολα τα πράγματα, γιατί δεν ήταν εύκολο να μας εμπιστευτούν».

Ποια ήταν η πρώτη δουλειά που σας έκανε γνωστούς;

«Όταν ξεκινήσαμε, κάναμε πολλά διαφημιστικά. Η πρώτη μας ταινία ήταν το "Babylon" του Κώστα Φέρρη και ακολούθησαν τα "Σημάδια της νύχτας", "Εραστές στη μηχανή του χρόνου" κ.ά. Στη συνέχεια αρχίσαμε να κάνουμε και θέατρο. Το μεγάλο "μπαμ" έγινε όταν ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση, με την "Ανατομία ενός εγκλήματος"».

Έχετε δουλέψει και στο εξωτερικό;

«Ναι, κάναμε μια ανεξάρτητη παραγωγή στην Αμερική, η οποία δεν έχει βγει στις ελληνικές αίθουσες. Ο τίτλος της ταινίας είναι "Wolf moon", έχει να κάνει με λυκάνθρωπους και ήταν μια φοβερή εμπειρία για μας. Πέρυσι τον Οκτώβριο μας κάλεσαν να δουλέψουμε και στην τελευταία ταινία του "Χάρι Πότερ", η οποία έχει μια μεγάλη σκηνή με πολλά πλάσματα. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία, ξαφνικά βρεθήκαμε σε μια υπερπαραγωγή, στην απόλυτη χλιδή».

Πώς σας ανακάλυψαν;

«Κάθε χρόνο γίνονται διάφορες εκθέσεις στο εξωτερικό, όπου μαζευόμαστε όλοι οι "τρελοί" που κάνουμε αυτή τη δουλειά. Πριν από 10 χρόνια είχαμε γνωρίσει τον Νικ Ντάτμαν, ο οποίος είναι υπεύθυνος για όλα τα τέρατα και τα μακιγιάζ στις ταινίες του "Χάρι Πότερ". Του άρεσε η δουλειά μας κι έτσι μας έκανε την πρόταση. Όπως μας είπε μάλιστα, ζήτησε ο ίδιος να γίνει η συγκεκριμένη σκηνή, για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τους καλύτερους της Ευρώπης. Συνεργαστήκαμε άνθρωποι από 17 διαφορετικές εθνικότητες γι’ αυτή τη σκηνή».

Τι ακριβώς κάνατε στην ταινία;

«Μια σκηνή με πολλά ξωτικά. Κάθε ομάδα αναλάμβανε ένα πλάσμα, το οποίο ήθελε μόνο για το μακιγιάζ 4-5 ώρες δουλειάς την ημέρα. Περισσότερα δεν μπορούμε να σας αποκαλύψουμε, γιατί δεσμευόμαστε με συμβόλαιο».

Υπάρχει μια συγκεκριμένη τεχνική που ακολουθείτε σε όλες τις μεταμορφώσεις, η οποία διδάσκεται, ή κάθε φορά πρέπει να βρίσκετε καινούργιες πατέντες;

«Όταν ξεκινήσαμε εμείς, δεν υπήρχαν σχολές και οι περισσότεροι που ασχολούνται με αυτή τη δουλειά είναι αυτοδίδακτοι. Τώρα πια υπάρχουν, στην πραγματικότητα όμως φοιτώντας στις σχολές αυτές μπορείς να φτάσεις μέχρι ένα ορισμένο σημείο και δεν θα είσαι ποτέ έτοιμος να δουλέψεις επαγγελματικά. Πρέπει να ψηθείς στη δουλειά».

Οπότε, κάθε φορά είναι σαν να ξεκινάτε από την αρχή;

«Κάθε δουλειά είναι κι ένα μάθημα για μας. Μπορεί να επαναλαμβάνουμε κάποιες τεχνικές, το αντικείμενο όμως δεν είναι ποτέ το ίδιο. Για παράδειγμα, για τις ανάγκες μιας διαφήμισης χρειάστηκε να φτιάξουμε ένα ρομποτικό κεφάλι, τα οποίο είχε 14 μοτέρ και μιλούσε κανονικά. Εκτός από την εικόνα του ρομπότ, έπρεπε να δημιουργήσουμε και τους μηχανισμούς».

Οπότε, είστε κάτι σαν εφευρέτες;

«Τρελοί επιστήμονες! Η δυσκολία πολλές φορές είναι στο θέατρο, γιατί πρέπει να βρίσκουμε πατέντες για να μπορούν να λειτουργήσουν κάποια πράγματα στη σκηνή. Στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο μπορείς να ξεκλέψεις κάποια πράγματα».

Οι μεταμορφώσεις της Τατιάνας Στεφανίδου ήταν από τις εύκολες περιπτώσεις;

«Καθόλου, γιατί είχαμε λίγο χρόνο στη διάθεσή μας. Ήταν λογικό βέβαια αυτό, γιατί δεν επρόκειτο για μια ταινία ή σειρά, που σου δίνεται κάποιος χρόνος για να προετοιμαστείς. Στην περίπτωση της Τατιάνας δεν είχαμε καν το χρόνο για δοκιμή. Πήγαμε κατευθείαν στο πλατό, κολλήσαμε τα προσθετικά και ελπίζαμε?».

Η σειρά «Το νησί» είναι από τις πιο απαιτητικές δουλειές στην καριέρα σας;

«Η δυσκολία είχε να κάνει και πάλι με το χρόνο. Για διάφορους λόγους μπήκαμε αργά στην παραγωγή και δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας για να κάνουμε τη μελέτη μας. Έπρεπε να βρούμε ένα ευέλικτο σύστημα, για να μπορούμε να παράγουμε πάρα πολύ γρήγορα τα προσθετικά κομμάτια. Μέχρι στιγμής έχουμε παραδώσει περισσότερα από 1.500 προσθετικά. Πιστεύουμε ότι είναι η μεγαλύτερη δουλειά μακιγιάζ τέτοιου είδους που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα».

Πόσο χρονοβόρα είναι η διαδικασία της μεταμόρφωσης;

«Επειδή απλοποιήσαμε αρκετά τη διαδικασία, ξεκινάει από 10 λεπτά και φτάνει στα τρία τέταρτα. Υπήρχε βέβαια και μεταμόρφωση για την οποία χρειαστήκαμε 3 ώρες».

Ποιον από τους ηθοποιούς θα δούμε περισσότερο παραμορφωμένο;

«Οι βασικοί χαρακτήρες δεν θα παραμορφωθούν πολύ, θα έχουν κάποια εξέλιξη στην αρρώστια, η οποία θα είναι ορατή πάνω τους, αλλά δεν θα δούμε βαριές περιπτώσεις. Επειδή πρόκειται για μια κοινωνική σειρά, που έχει να κάνει με πόνο, δεν θέλαμε να τρομάξουμε τον κόσμο με την εικόνα».

Μεταμορφωθήκατε κι εσείς;

«Ναι, εγώ (Γιώργος) και η μακιγιέζ της σειράς, Αθηνά Αγάθου. Είχαμε δύο βαριά περιστατικά, οπτικά πάντα, και είπαμε να τα κάνουμε εμείς! Στη δική μου περίπτωση χρησιμοποίησαν έξι προσθετικά κομμάτια για ένα πλάνο που διαρκεί κλάσματα του δευτερολέπτου».

Υπάρχουν ταινίες τις οποίες έχετε ζηλέψει πραγματικά, που είπατε «θα θέλαμε να τις κάνουμε εμείς»;

«Βέβαια, η "Απειλή" του Κάρπεντερ και "Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών"».

Έχετε σκεφτεί να μείνετε μόνιμα στο εξωτερικό και να δουλέψετε εκεί;

«Όταν ήμασταν πιο νέοι, το είχαμε σκεφτεί, αλλά τότε δεν είχαμε τα λεφτά. Οι γονείς μας ήταν εργάτες και ό,τι φτιάξαμε το φτιάξαμε μόνοι μας. Ούτε δάνεια δεν πήραμε, γιατί δεν ξέραμε πότε και αν θα πληρωθούμε. Τώρα, που έχουμε καταφέρει κάποια πράγματα στην Ελλάδα, είναι δύσκολο να τα αφήσουμε όλα και να ξεκινήσουμε από την αρχή. Μπορούμε όμως να έχουμε τη βάση μας εδώ και να δουλεύουμε και στο εξωτερικό. Αυτός είναι ο στόχος μας».