Μ’ ένα μου βλέμμα ορφανό ψάχνω για τη ματιά σου, γράφω ψηλά στον ουρανό με άστρα τ’ όνομά σου»...Ήταν μία από τις σπάνιες εμφανίσεις της στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου που ερμήνευσε το τραγούδι «Έλα κοντά μου». Τη σύνθεσή του υπέγραφε η ίδια μαζί με τον «μετρ» της λαϊκής μουσικής Δημήτρη Χιονά, σε στίχους του Γιάννη Τζουανόπουλου. Ένα τραγούδι μελωδικό, με τη σφραγίδα της ευαισθησίας της, που λες και ήταν προφητικό...
Σε όλα τα τραγούδια που ερμήνευσε έδωσε κάτι από την ψυχή της: «Αναμνήσεις», «Άνθρωποι είμαστε», «Παλικάρια», «Πού πας χωρίς αγάπη», «Σου μιλάω για μεγάλη τρέλα», «Θέλω τα ώπα μου», «Μωρό». Ό,τι κι αν τραγούδησε το έκανε σουξέ. Με το χαρακτηριστικό ασίκικο ηχόχρωμα, αλλά κυρίως με το μπρίο, που μόνο εκείνη ήξερε να έχει πάνω στην πίστα. «Έφυγε» λίγο πριν από τα 70 της χρόνια, γεμάτη όμως αναμνήσεις ζωής. Από τις εμφανίσεις της 40 χρόνια στις πίστες και τον κόσμο που την λάτρευε, από τους ανθρώπους που τη συντρόφευσαν στη ζωή της, από τα δυο της αγόρια και το εγγονάκι της, που ήταν η ανάσα της. Από πιτσιρίκα ένιωσε τη «μυρωδιά» του πάλκου, τη γλύκα του χειροκροτήματος και τη δόξα, που την ακολούθησε σε όλη της τη ζωή, χωρίς όμως να καταφέρει να την επηρεάσει ως άνθρωπο. Απλή, ζεστή, κυρία με το «Κ» κεφαλαίο, σπουδαία ερμηνεύτρια, υπέροχος άνθρωπος, μια ζεστή αγκαλιά για όλους όσοι τη γνώριζαν.
Από την ένδοξη «Τριάνα» του Χειλά, όπου πέρασαν τα μεγαλύτερα λαϊκά ονόματα, μέχρι τις τελευταίες εμφανίσεις της το πάθος της για το τραγούδι ήταν το ίδιο. Όπως και αυτό για τη ζωή. Αυτήν που πάλευε να κερδίσει μέρα με την ημέρα εδώ και περίπου 18 χρόνια, όταν έμαθε ότι ο καρκίνος την είχε βάλει σημάδι...
Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια όταν σε κάποια εκδήλωση την είχα πλησιάσει για να της πω ότι ήταν τιμή μου να γνωρίσω ένα μύθο της λαϊκής μας μουσικής και κυρίως ότι ήταν η μοναδική αγαπημένη μου από τις παλιές καλές τραγουδίστριες από τότε που «έφυγε» η Βίκυ Μοσχολιού. Η Κυρία Δούκισσα με κέρδισε από την πρώτη ατάκα της, όταν μου είπε γελώντας: «Κοριτσάκι μου, οι μύθοι είναι γι’ αυτούς που παραμυθιάζονται. Η ζωή είναι που αξίζει». Είπαμε και κάνα δυο κουβέντες ακόμα που δεν τις θυμάμαι, αλλά αυτό που μου έμεινε ήταν η φράση της «Η ζωή είναι που αξίζει». Και γι’ αυτήν πάλεψε... Με αξιοπρέπεια, ήθος και πολλή αγάπη για το συνάνθρωπο.
Τι κι αν ο καρκίνος συνέχιζε το άδικο «παιχνίδι» του; Εκείνη όρθια, με δύναμη ψυχής τραγούδησε αφιλοκερδώς το 2007 στο Ηρώδειο και το 2008 στην πυρόπληκτη Ηλεία, στις συναυλίες που οργάνωσε ο Γιάννης Τζουανόπουλος για να βοηθήσουν τους πυρόπληκτους. Τελευταία της εμφάνιση ήταν πέρυσι στο αφιέρωμα στον Γιώργο Ζαμπέτα, στο πλαίσιο της Γιορτής του Απόδημου Ελληνισμού που οργάνωσε ο Γιάννης Τζουανόπουλος με την ΕΡΤ στο ξωκλήσι της ξενιτιάς, τον Αϊ-Γιάννη στα Μακρίσια Ολυμπίας. Εκεί με το «Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου» και το «Τι να φταίει» αποθεώθηκε. Αυτό ήταν το τελευταίο χειροκρότημα...
Τελικά, τίποτα δεν είναι σύμπτωση στη ζωή. Το Δούκισσα σφράγισε όλη την πορεία της, κλείνοντάς την για πάντα στις καρδιές μας.
Κυρία Δούκισσα, καλό σας ταξίδι...
ΣΙΣΣΥ ΜΕΝΕΓΑΤΟΥ
