Από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ

Ηταν μόλις 13 ετών και ζύγιζε 74 κιλά. Οι γονείς του Δαβίδ ανησυχούσαν πολύ για την υγεία του και έκαναν τα πάντα προκειμένου να τον πείσουν να αδυνατίσει. Εκείνος δεν άκουγε κουβέντα και συνέχιζε να τρώει φανατικά junk food.

Άλλαξαν όλα σε μια στιγμή
Μια στιγμή όμως ήταν αρκετή για να αλλάξουν τα πάντα στη ζωή του. Κι αυτή τη μοιράζεται μαζί μας, όπως και την εμπειρία του: «Είχα πάει στο σινεμά με τον πατέρα μου και βλέπαμε την ταινία "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας". Είχα πάρει μαζί μου ποπ κορν και διάφορα άλλα παχυντικά σνακ και για 50 λεπτά έτρωγα ασταμάτητα. Ξαφνικά άρχισα να νιώθω πολύ άσχημα, ζαλιζόμουν και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά. Μόλις συνήλθα, άρχισα να σκέφτομαι τι τρώω και τι πίνω και συνειδητοποίησα ότι η διατροφή που έκανα ήταν καταστροφική για τη ζωή μου. Εκείνη τη στιγμή είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να πάρω μια γενναία απόφαση και το έκανα. Επιστρέφοντας στο σπίτι, είπα στη μαμά μου: "Θα σου εκμυστηρευτώ κάτι που δεν θέλω να το πεις σε κανέναν άλλο. Αποφάσισα να αλλάξω τη ζωή μου, θα αδυνατίσω". Τη ρώτησα αν πιστεύει σ’ εμένα και μου απάντησε "ναι". Την επόμενη μέρα ξεκίνησα τη νέα μου διατροφή. Μέσα σε 8 εβδομάδες έχασα 22 κιλά και άρχισα να αισθάνομαι πάλι υγιής».

Πώς ήταν η περίοδος της ζωής σου ως έφηβος παχύσαρκος;

«Πολύ σκληρή. Στα παιχνίδια στο σχολείο ήμουν πάντα τελευταίος και τα παιδιά με πείραζαν συνέχεια και με αποκαλούσαν "χοντρό". Ήταν πολύ σκληρό αυτό. Πολλές φορές την ώρα του φαγητού πήγαινα στις τουαλέτες κι έκλαιγα. Δεν έτρωγα τίποτα στο σχολείο! Όταν όμως επέστρεφα στο σπίτι, κατανάλωνα ό,τι πιο άχρηστο έβρισκα μπροστά μου: τσιπς, μπισκότα, αναψυκτικά κ.λπ. Ένιωθα επίσης πολύ άσχημα όταν πήγαινα για ρούχα στα μαγαζιά, γιατί έπρεπε να απευθυνθώ στο αντρικό τμήμα ή να μου τα ράψει η μαμά μου».

Συμβουλεύτηκες κάποιον ειδικό, κάποιο διαιτολόγο;

«Όχι, έκανα τα πάντα μόνος μου. Ήξερα ποιες είναι οι υγιεινές τροφές (λαχανικά, φρούτα, ψάρια) και έτρωγα αυτές, ενώ απέφευγα ή έτρωγα σε πολύ μικρές ποσότητες τις κακές τροφές (ζάχαρη και λίπη). Μπορεί η αλλαγή στη διατροφή μου να ήταν τεράστια, αλλά εγώ δεν αισθανόμουν ποτέ πεινασμένος».

Δηλαδή, δεν ήταν δύσκολη η αλλαγή διατροφής;

«Τις πρώτες δύο εβδομάδες ήταν, γιατί ο εγκέφαλός μου πρόσταζε να φάω τα άσχημα φαγητά που κατανάλωνα μέχρι τότε. Εγώ όμως συνέχισα την υγιεινή διατροφή, που ήξερα ότι θα με βοηθήσει να κάνω όλα αυτά που ονειρευόμουν. Όταν πέρασαν αυτές οι πρώτες μέρες, όλα έγιναν πιο εύκολα, ενώ τα κιλά συνέχισαν να μειώνονται συνεχώς».

Πόσο άλλαξε η ζωή σου από τη στιγμή που ξεφορτώθηκες το περιττό βάρος;

«Πολύ, καταρχήν αισθάνθηκα υγιής, είχα περισσότερη ενέργεια, ενώ τα εκζέματα που είχα στην επιδερμίδα μου εξαφανίστηκαν. Πήγα στα μαγαζιά και αγόρασα επιτέλους όλα αυτά που ονειρευόμουν και δεν μπορούσα να φορέσω. Αυτό ήταν το καλύτερο συναίσθημα για μένα. Όταν επέστρεψα στο σχολείο, γιατί είχα χάσει τα κιλά σε περίοδο διακοπών, οι συμμαθητές μου εντυπωσιάστηκαν και όλοι άρχισαν να με ρωτάνε πώς τα κατάφερα. Αυτό όμως που είχε μεγαλύτερη σημασία είναι ότι είχα κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη στο εαυτό μου».

Οι λέξεις έρχονταν μόνες τους

Πώς αποφάσισες να γράψεις το βιβλίο «Life is Too Short to be Fat»;

«Αρχικά με ενθάρρυναν οι γονείς μου, λέγοντάς μου ότι δημοσιοποιώντας την εμπειρία μου θα μπορούσα να βοηθήσω κι άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Στην αρχή δεν το πήρα πολύ σοβαρά, αν και μου αρέσει πολύ το γράψιμο. Κάποια στιγμή όμως σκέφτηκα: "γιατί όχι;". Μου πήρε κάποιο διάστημα για να βρω πώς θα ξεκινήσω, αλλά μετά οι λέξεις έρχονταν μόνες τους».

Τι θα μάθει κάποιος διαβάζοντας το βιβλίο σου;

«Πως όποια κι αν είναι η ηλικία του μπορεί να χάσει τα περιττά κιλά και να αισθανθεί υγιής. Εάν ένα παιδί μπόρεσε να το κάνει, τότε όλοι μπορούν. Στο βιβλίο καταγράφω την εμπειρία μου, τις προσπάθειες που έκανα, τα εμπόδια που κλήθηκα να ξεπεράσω και πώς κατάφερα να μείνω προσηλωμένος στο στόχο μου. Είναι σαν ένας οδηγός απώλειας βάρους, στον οποίο υπάρχει επίσης ένα πλάνο σχεδιασμού διατροφής και άσκησης, όπως και ειδικός χώρος, όπου μπορεί ο αναγνώστης να βάλει τις φωτογραφίες του πριν και μετά και να καταγράψει τη δική του εμπειρία».

Ετοιμάζεις και δεύτερο βιβλίο;

«Αν και δεν το έχω πει ακόμη σε κανέναν, θα σας αποκαλύψω ότι έχω ξεκινήσει ήδη να το γράφω και είναι αρκετά διαφορετικό από το πρώτο. Βρίσκεται σχεδόν στη μέση, ακόμη όμως δεν έχει προγραμματιστεί η έκδοσή του».

Έτοιμος για το χώρο του θεάματος

Είναι αλήθεια ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;

«Ναι, είναι το όνειρο της ζωής μου. Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική, να παίξω στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, αλλά, λόγω του βάρους μου, δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Θεωρώ μαγικό όλο αυτό που συμβαίνει με τους ηθοποιούς, που μπορούν μέσα από τους ρόλους τους να μεταφέρουν συναισθήματα στον κόσμο. Είναι σαν ένα δώρο Θεού αυτό το χάρισμα. Φέτος τελειώνω το σχολείο. Σύντομα ξεκινούν οι εξετάσεις και έχω πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα. Τελειώνοντας, όμως, θα δώσω εξετάσεις στο Australia-National Institute of Dramatic Art και το Victorian College of the Arts. Εάν καταφέρω να περάσω, θα είναι το πρώτο μου βήμα για τη βιομηχανία του θεάματος. Αν όχι, δεν πρόκειται να σταματήσω την προσπάθεια. Όπως και με το βάρος μου, θα επιμείνω μέχρι να τα καταφέρω. Ελπίζω να με δείτε στην τηλεόραση σύντομα (Γέλια.)».

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;

«Θέλω να γράψω κι άλλα βιβλία και να ασχοληθώ με το stand up comedy. Για το δεύτερο ίσως χρειαστεί να πάω και στην Αμερική».

Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;

«Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος, λόγω διαβάσματος. Μου αρέσει όμως πολύ το τένις, το πιάνο, να βγαίνω βόλτες με τους φίλους μου ή να κάνω chat με τον ξάδελφό μου».

Έχεις έρθει ποτέ στην Ελλάδα;

«Ναι, ο πατέρας μου είναι Έλληνας και έχουμε έρθει για διακοπές. Λατρεύω την Ελλάδα. Η ιστορία της είναι συναρπαστική, οι άνθρωποι φιλικοί και το κλίμα υπέροχο».

Θα ήθελες να εκδοθεί το βιβλίο σου και στην Ελλάδα;

«Και βέβαια. Θα ήταν μεγάλη μου χαρά να μεταφραστεί και στα ελληνικά και είμαι σίγουρος ότι θα αρέσει σε πολλούς Έλληνες. Επίσης, θα μπορούσαν να το αγοράσουν και οι συγγενείς μου! Ας ελπίσουμε ότι θα γίνει κάποια στιγμή».

Η παχυσαρκία έφερε και την κατάθλιψη;

«Ο λόγος που αισθανόμουν καταθλιπτικός ήταν οι πολλές υποχρεώσεις που είχα. Ήμουν πολύ καλός μαθητής και πολύ συνεπής, αλλά αυτή η πίεση που ένιωθα να αποδώσω τα μέγιστα ήταν καταστροφική για μένα και με οδήγησε στο φαγητό. Έτσι, έτρωγα ό,τι άχρηστο έβρισκα μπροστά μου, νομίζοντας ότι αυτό θα με έκανε να ξεχάσω τα προβλήματά μου. Τα χρόνια περνούσαν, εγώ συνέχισα να παίρνω βάρος και στο τέλος δεν έτρωγα πια για να αποβάλλω το στρες, αλλά επειδή σταμάτησα να αγαπάω το σώμα μου. Κι έτσι, το έριχνα στο φαγητό για να ξεχάσω αυτό».