Από τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ-ΡΩΜΑΝΟ ΛΙΖΑΡΔΟ
Ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός σπάνια εγκαταλείπει την πατρίδα του, την Αγγλία, και όταν το κάνει, δυσανασχετεί. Ωστόσο, για να πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του συναδέλφου του Εντ Χάρις με τίτλο «Απαλούζα» και να παίξει τον αυταρχικό βαρόνο καουμπόι, είπε ευχάριστα το «ναι». Ο Αλέξανδρος-Ρωμανός Λιζάρδος τον συνάντησε στο Τορόντο και μίλησε μαζί του για τους ρόλους του, τις γυναίκες και τη μεγάλη αγάπη του, την Ελλάδα. Η κουβέντα τους ξεκίνησε κάπως ανορθόδοξα, με αναφορές σε ένα θεατρικό που λίγες μέρες πριν από τη συνάντησή τους είχε ολοκληρωθεί. Το «Έμπερς» ήταν μια παράσταση που είχε ανεβάσει για πρώτη φορά πριν από λίγα χρόνια.Για ποιο λόγο επιστρέψατε στο θέατρο;
«Επειδή έχουν τελειώσει οι εποχές που υπήρχαν ενδιαφέροντες ρόλοι στον κινηματογράφο ή έστω ρόλοι που μου προτείνουν και έχουν να πουν κάτι, στράφηκα στο θέατρο. Τώρα τελείωσα, όπως σου είπα και πιο πριν, μια παράσταση στο Λονδίνο, στο Εθνικό Θέατρο. Στο μεσοδιάστημα βρήκα έναν καλογραμμένο ρόλο για να επιστρέψω στον κινηματογράφο και σύντομα θα ανέβω στο θεατρικό σανίδι της Νέας Υόρκης, στις αρχές του 2009. Να σου πω, δεν βρίσκω πια διαφορές μεταξύ κινηματογράφου και θεάτρου. Το μόνο που αναζητώ είναι χαρακτήρες με βάθος και απήχηση».
Οι αντιδράσεις του κοινού, όμως, δεν υποβοηθούν μερικές φορές την ίδια την ερμηνεία;
«Η αμεσότητα υπάρχει. Γι αυτό μπορώ να σε διαβεβαιώσω. Τις ταινίες τις γυρίζεις και το κοινό τις βλέπει περίπου ένα χρόνο μετά. Μεγάλη χρονική απόσταση, αν το καλοσκεφτείς. Επίσης, ένα μέρος του κοινού βλέπει τις ερμηνείες σου στη μικρή οθόνη 20 χρόνια μετά. Ωραίο είναι όταν ακούς μια γνώμη για κάτι που έκανες τόσο παλιά, αλλά δεν υπάρχει ευθεία πορεία για να πάρεις έγκαιρα την πληροφορία. Από πού είσαι;».
Από την Ελλάδα...
«Εκεί πέρασα το καλοκαίρι μου (σ.σ.: μιλάει με στόμα μπουκωμένο από ένα μπισκότο που πρόλαβε να ξεκλέψει στο διάλειμμα του μαζί με μια γουλιά ενός ζεστού ροφήματος)».
Και πώς ήταν;
«Καυτή! Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να ξεκουραστώ. Πέρασα πολύ όμορφα. Για δύο εβδομάδες πήγαινα με ένα σκάφος από νησί σε νησί με την οικογένειά μου και μερικούς φίλους. Σε μερικά νησιά πήγα φέτος για πρώτη φορά και ήταν μοναδικά. Στο τέλος έμεινα και μία μέρα στην Αθήνα».
Έχετε έρθει τόσες φορές στη χώρα μας.
«Αγαπώ την Ελλάδα».
Εκτιμώ, πάντως, που οι περισσότερες επισκέψεις σας στη χώρα μας έχουν γίνει για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
«Έχω πολλούς Έλληνες φίλους. Μου αρέσει ο τόπος και η κουλτούρα σας. Χαίρομαι κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα... Ξέρεις, η γυναίκα μου θα παίξει στην Επίδαυρο τον ερχόμενο Ιούνιο. Θα ανεβάσουν ένα έργο του Σέξπιρ ή το Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ, για μια δυο παραστάσεις μόνο».
Έχετε επισκεφτεί το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου;
«Σαν αξιοθέατο, αλλά δεν έχω δει καμία παράσταση. Σίγουρα όμως θα έρθω στην Ελλάδα για να δω τη γυναίκα μου να παίζει σε αυτόν το χώρο. Θα κανονίσω φέτος να έχω χρόνο μετά τις παραστάσεις της, για να επισκεφθούμε περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας».
Ο χαρακτήρας σας στην ταινία «Απαλούζα» δείχνει να μη φοβάται τίποτα. Εσείς είστε δέσμιος κάποιας φοβίας;
«Δεν σπαταλώ τον καιρό μου για να φοβάμαι. Μία από τις φοβίες μου είναι να μη με πατήσει λεωφορείο, αλλά σε γενικές γραμμές ο φόβος δεν έχει θέση στη ζωή μου».
Ο θάνατος, λοιπόν, δεν σας απασχολεί έστω σαν μακρινή ιδέα;
«Μπα, δεν με φοβίζει καθόλου η ιδέα του θανάτου. Ούτε του επιτρέπω να με απασχολεί. Στα μάτια μου ο θάνατος είναι μια ολοκλήρωση. Όταν είναι να έρθει, θα έρθει, και θα είναι στην ώρα του».
Κάθε τέλος προκαλεί θλίψη, αλλά για τους Ιάπωνες και ίσως για τους Έλληνες καμιά φορά αποτελεί αφορμή για γιορτή. Έτσι είναι ο κύκλος της ζωής...
«Αυτό είναι πολύ σωστό».
Υποστηρίζετε λοιπόν αυτή τη θέση;
«Ναι, αν και υπάρχει μια μελαγχολία για όσα αφήνουμε απλώς να φύγουν. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, είναι κομμάτι της πορείας μας. Έρχεται όμως τόσο γρήγορα, που νομίζω ήδη πως γερνάω. Εσύ μάλλον δεν το αισθάνεσαι, επειδή είσαι αρκετά νέος. Όσο μεγαλώνεις, όλα γίνονται πιο γρήγορα (σ.σ.: χτυπάει τα δάχτυλά του για να δώσει ρυθμό). Ελπίζω να ζήσω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα».
Όταν παίζετε κάποιον αντιπαθητικό, η ερμηνεία σας είναι χίλιες φορές καλύτερη από τις φορές που ερμηνεύετε έναν τυπικό ευγενή...
«Αλήθεια;».
Τελικά, βρίσκετε δελεαστικό να ερμηνεύετε αντιπαθητικούς και πολύ «φαύλους» χαρακτήρες;
«Δεν ξέρω για τους φαύλους, αλλά πάντα με ενδιέφεραν οι χαρακτήρες που φτιάχνουν τους δικούς τους κανόνες και ζουν τη ζωή τους. Θεωρώ ότι αρκετοί από τους κακούς έχουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Αυτός είναι ο στόχος τους, μέχρι τελικά να καταδικαστούν για τις πράξεις τους. Αυτή είναι η δομή του χαρακτήρα τους».
Αυτή είναι και η δομή του δράματος.
«Φυσικά. Και αυτοί οι χαρακτήρες είναι σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέροντες όταν καλείσαι να τους ερμηνεύσεις».
Κάτι σας συνδέει με τη Μαρία Κάλλας και θα τολμήσω να αναφέρω κάτι κοινό που έχετε... Και οι δύο τραγουδάτε...
(Γέλια.) «Μπορώ και μου αρέσει να τραγουδάω, αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνω τόσο καλά όσο εκείνη!».
Αυτό έχει κάποια λογική. Φαντάζομαι ότι η φωνή σας δεν είναι σοπράνο...
«Έχεις δίκιο». (Γέλια.)
Έχετε ερμηνεύσει όμως την «Ωραία μου κυρία». Τελικά, κάθε Πυγμαλίωνας έχει ανάγκη μια Ελάιζα Ντουλίτλ στη ζωή του;
«Δεν νομίζω ότι κάθε άντρας αξίζει μια γυναίκα την οποία να μπορεί να αλλάξει. Αδιαφιλονίκητα υποστηρίζω ότι κάθε άντρας χρειάζεται μια γυναίκα. Όμως, οι άντρες οφείλουν να νιώθουν δέος για τις διαφορετικές από εκείνους γυναίκες. Αν παρ όλα αυτά κάποιος επιμείνει να αντλεί ικανοποίηση μεταμορφώνοντάς τη, οφείλει να γνωρίζει ξεκάθαρα τους λόγους για τους οποίους θα ήθελε να το κάνει. Πιστεύω ότι μάλλον πίσω από μια τέτοια επιθυμία του κρύβεται είτε μια ιδιοτέλεια είτε ένα προσωπικό του ζήτημα που χρειάζεται να επιλύσει».
