Ήταν το 2022 που ο Κωστής Σαββιδάκης κόλλησε Covid και δεν το πέρασε ανώδυνα. Όχι μόνο κινδύνεψε και νοσηλεύτηκε αλλά έμεινε 18 μέρες στην εντατική και αντιμετωπίζει ακόμα προβλήματα.
Ο ηθοποιός άνοιξε την καρδιά του στη Σίσσυ Μενεγάτου και την On Time και μίλησε για όλα όσα έζησε αλλά και τα θαύματα που έχει ζήσει ο ίδιος.
-Το λες ότι πιστεύεις στον Θεό και έχεις ζήσει θαύματα. Πότε νομίζεις ότι ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσες τη δύναμη της πίστης και πήρες αυτό τον δρόμο;
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι κοντά στο Θεό, πιστεύω και μάλιστα πριν από εννιά χρόνια έγινε ένα θαύμα και σώθηκα από του Χάρου τα δόντια. Ο παππά Δημήτρης στους Αγίους Ισιδώρους, όποτε μπορούσε έβγαζε το σταυρό και σταύρωνε τους πιστούς. Μία από αυτές τις φορές που πήγα καθώς με σταύρωσε, κόλλησε ο σταυρός στη πλάτη μου. Προσπαθούσε να τον βγάλει και δεν έβγαινε με τίποτα…
Μου είπε «Άφησε τον». Ο σταυρός έμεινε κολλημένος πάνω μου – παρόλο που σηκώθηκα όρθιος- γύρω στα είκοσι λεπτά! Και μου είπε ο παππά-Δημήτρης «Μόλις μπορέσεις πήγαινε να κάνεις μια ακτινογραφία στο σημείο που κόλλησε ο σταυρός»
Έκανα την ακτινογραφία και αποδείχτηκε ότι υπήρχε μια κύστη στους πνεύμονες και χρειάστηκε να μπω επειγόντως στο χειρουργείο. Να είναι καλά η γιατρός Καλλιόπη Αθανασιάδη που με χειρούργησε. Δεν φοβήθηκα. Ήταν σαν να είχα πάρει δύναμη από τον σταυρό και ήμουν σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά».
-Υπήρξε κάποια στιγμή που λιγοψύχησες και είπες «Γιατί Θεέ μου σε μένα;» και Τον έδιωξες από τη ζωή σου και τη ψυχή σου;
«Δεν μπορώ να πω ότι τον έδιωξα αλλά υπήρξαν στιγμές, ειδικά όταν έχασα τη μητέρα μου και την 11χρονη ανιψιά μου, που είπα «Δεν υπάρχεις». Βεβαίως όμως και υπάρχει αλλά πάνω στη τσαντίλα μας , τη στεναχώρια και τον πόνο μας θα πούμε κάποια πράγματα. Ήταν στιγμιαία η αντίδραση μου αλλά δεν έχω νοιώσει ποτέ ότι δεν είναι εδώ και με έχει παρατήσει. Πιστεύω ότι πάντα είναι εδώ και έχω υψηλή προστασία».
-Ο θάνατος της μητέρας σου ήταν η πρώτη μεγάλη απώλεια σου;
«Ναι, «έφυγε» όταν ήταν 40 χρονών από καρκίνο κι εκεί είναι σαν να χάνεις τα θεμέλια από το σπίτι. Είσαι πια σ’ ένα σπίτι που είναι ετοιμόρροπο, τουλάχιστον για εμάς τα αγόρια είναι η μητέρα η αδυναμία μας και για τα κορίτσια ο πατέρας. Γιατί με τον πατέρα μου δεν το ένοιωσα τόσο πολύ, όσο με τη μητέρα μου. Όταν η μητέρα μου έκανε τη πρώτη εξέταση οι γιατροί της έδωσαν έξη μήνες ζωής.
Κατάφερε από την αγάπη της για να μεγαλώσει τα παιδιά της να ζήσει 12 χρόνια. Έκανε χημειοθεραπείες και ζούσαμε όλον αυτό τον αγώνα της. Ήμουν 22 χρονών όταν «έφυγε» αλλά βίωσα όλο τον πόνο και την αγωνία της γιατί έμενα μαζί της. Κι όταν βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς να μην μπορεί ούτε από το κρεβάτι να σηκωθεί τους τελευταίους μήνες, φτάνεις σε ένα σημείο που λες « Χριστούλη μου πάρ’ την για να ξεκουραστεί. Να μην υποφέρει άλλο».
-Έχεις σωθεί κι άλλη φορά κι είδες το θαύμα όταν πέρασες κορονοϊό κι ήταν πολύ σοβαρή η κατάσταση σου;
«Νοσηλεύτηκα το 2022 , δεκαοκτώ μέρες στο νοσοκομείο στην εντατική με κορονοϊό κι ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα όχι μόνο από τον κορονοϊό αλλά γιατί υπήρχε μεγάλη έλλειψη νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού. Μου έβαλαν οξυγόνο 100% και μου «έκαψαν» τα πνευμόνια. Πέρασα πολύ δύσκολα.
Παρ’ όλα αυτά και πάλι δεν φοβήθηκα και πίστευα ότι θα τη γλιτώσω αλλά δυστυχώς αυτό που είδαν τα μάτια μου εκεί μέσα δεν θα το ξεχάσω και δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Και το λέω αυτό γιατί ερχόντουσαν εμβολιασμένοι με παρενέργειες να σπαρταράνε σαν τα ψάρια και να μην σταματάνε – και μιλάω για παρενέργειες από το εμβόλιο του κορονοϊού γιατί τα είδα και έζησα καταστάσεις- και να μην μπορούν να τους κάνουν καλά. Ήμουν εκεί μέσα και τα έβλεπα και τα άκουγα.
Κι επειδή δεν υπήρχε νοσηλευτικό προσωπικό να τους προσέχει, τους δένανε στα κρεβάτια για να μην πέσουν και χτυπήσουνε. Άκουγα τις κραυγές των ανθρώπων «Λύστε μας, φωνάξτε τους δικούς μας» και δεν ερχόταν κανένας γιατί δεν υπήρχε νοσηλευτικό προσωπικό. Ήταν τραγικό, εφιαλτικό».
-Μετά από πόσους μήνες κάνοντας θεραπεία με δικό σου γιατρό ξεπέρασες το πρόβλημα στα πνευμόνια σου που όπως λες, σου δημιούργησαν;
«Δυστυχώς δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα, μου είπαν ότι θέλει οκτώ με δέκα μήνες κι έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια και ακόμα υπάρχει το πρόβλημα. Κάνω θεραπείες που με βοηθούν αλλά θέλει δουλειά ακόμα. Δεν έχουν συνέλθει οι πνεύμονες μου. Βεβαίως έχω φτάσει σε πολύ καλό σημείο.
Φαντάσου ότι περπατούσα τρία βήματα και σταματούσα γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μιλούσα και κουραζόμουνα, όχι να περπατήσω! Μεγάλο πρόβλημα. Ήμουν 18 μέρες στο νοσοκομείο κι ένα μήνα στο σπίτι γιατί δεν μπορούσα να πάω στα γυρίσματα που είχα για τις « Άγριες Μέλισσες». Μάλιστα είχε προσαρμοστεί το σενάριο ότι πήγα στο Άγιο Όρος».
-Έχεις πάει στο Άγιο Όρος;
«Έχω πάει αλλά πρέπει να ήμουν πολύ αμαρτωλός τότε γιατί … με έδιωξε το Άγιο Όρος! (γέλια)»
-Τι συνέβη;
«Ήμουν 20 χρονών όταν πήγα με έναν φίλο μου στο Άγιο Όρος αλλά πέρασα δύσκολα γιατί το πρώτο βράδυ με «περπάτησε» ένα έντομο κι επειδή είμαι αλλεργικός, πρήστηκε η μισή μου πλευρά και με πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη. Νοσηλεύτηκα μια βδομάδα με ορούς για να συνέλθω. Γι’ αυτό λέω ότι πρέπει να ήμουν πολύ αμαρτωλός και με … έδιωξε. Δεν ξαναπήγα. Νομίζω πως όταν έρθει η ώρα, θα με καλέσει και θα πάω».
