Ο Γιώργος Λιάντος έχει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες λογαριασμούς στο Facebook, μέσα από τον οποίο τοποθετείται πολύ συχνά σε περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά θέματα της επικαιρότητας. Μέσα από μακροσκελείς αναρτήσεις (στην συντριπτική πλειοψηφία τους) και με το έντονα καυστικό χιούμορ που τον χαρακτηρίζει, ο ηθοποιός βάζει σε λόγια αυτά που, σίγουρα, θα ήθελαν να πουν πολλοί.
Αυτή τη φορά, η αφορμή δόθηκε από το «Κίνημα της Πετσέτας», για τη μερίδα εκείνη των πολιτών που με «όπλο» την πετσέτα τους δίνουν τη δική τους μάχη κόντρα στην παράνομη κατάληψη παραλιών από... ξαπλώστρες και διεκδικούν την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτές. Το «Κίνημα της Πετσέτας», ξεκίνησε από την Πάρο και προκάλεσε μέχρι και εισαγγελική παρέμβαση και τώρα εξαπλώνεται και σε άλλα ελληνικά νησιά. Έτσι, για την ιστορία.
Επ' αυτού, λοιπόν, τοποθετήθηκε και ο Γιώργος Λιάντος, ο οποίος, όμως, έδωσε μια άλλη διάσταση (όπως κάνει πάντα) και έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς αυτά που λέει στην πρώτη «Παραλιάδα» του με τίτλο «Ξαπλώστρες»:
«Ας ξεκινήσουμε επιτέλους τις παραλιάδες για αποτοξίνωση. Εδώ όπως πάντα θα λέμε αλήθειες και θα σημειολογούμε ακαταπαύστως», εξηγεί από την πρώτη αράδα, και συνεχίζει.
«Η παραλία. Η παραλία λοιπόν, σε αντίθεση με τις ειδυλλιακές φωτογραφίες που τραβάτε όταν έχει λαδιά, στην πραγματικότητα τον Ιούλιο-Αύγουστο και τις ώρες 11 με 7, δεν είναι διόλου φιλική προς τον άνθρωπο. Τα κυρίως προβλήματα είναι ο ήλιος που σε νταμαριάζει, η άμμος που άμα έχει αέρα σε γυαλοχαρτάρει σαν παλιό κομοδίνο στο "κάντο μόνος σου" και το καυτό τερέν που σου καίει τα βουτυροχλεχλέ πατουσάκια. Γι' αυτό ο Χόμο παραλιάτους παίρνει διάφορες προφυλάξεις και συμπράγκαλα μαζί του, αυτές τις ώρες, για να απαλύνει το βασανιστήριο.
Πάμε τώρα στο κυρίως θέμα μας. Με ξαπλώστρες η παραλία ή χωρίς;;; Μέγα ερώτημα, γιαυτό και τα τρία ερωτηματικά. Μη βιάζεστε να απαντήσετε διότι εδώ το θέμα θα το πιάσουμε κοινωνικοπολιτικά και πολύ θα σας αρέσει. Κάποιοι λοιπόν φαντασιώνονται πως αν κάψουμε τις ξαπλώστρες σε σορό ακούγοντας Διονυσίου, ξαφνικά οι παραλίες θα γίνουν σκηνικό ταινίας του 50. Η Μερκούρη με τον Φούντα θα Φιλιούνται κυλιόμενοι στον αφρό του κύματος, ο Βουτσάς με την Μαρία Μεταξά την μαμά του θα τρώει κεφτέδες και λίγο παραπέρα θα πλατσουρίζουνε η Χλόη Λιάσκου με τον Χρήστο Νέγκα ενώ θα τραγουδάει ο Γιάννης Βογιατζής. Αμ δε!
Στην πραγματικότητα μια συνηθισμένη παραλία Ιούλιο-Αύγουστο, είναι σαν το στρατόπεδο του Ξέρξη που είχε κολλήσει στις Θερμοπύλες εξαιτίας του Λεωνίδα. Η παραλία είτε με ξαπλώστρα, είτε χωρίς, τους δυο αυτούς μήνες, θα είναι τίγκα. Στην πραγματικότητα έχουμε απλώς να διαλέξουμε κοινωνικοπολιτικό μοντέλο. Δηλαδή θέλουμε ευρωπαϊκή τακτοποίηση στρατοπέδου επι πληρωμή, με επαναλαμβανόμενα σχεδιαστικά μοτίβα, ξαπλώστρα-ομπρέλα, ξαπλώστρα-ομπρέλα, που από εναέριες φωτό θα μοιάζουν με καλλιγραφία εξωγήινων, ή θέλουμε πολύχρωμο και απειθάρχητο τσαντίρ μαχαλά;;; Γιατί πλέον, ελέω τζάμπο, κανείς, ούτε ο «φτωχός» δεν πάει παραλία μόνο με μια πετσέτα. Κουβαλάει ομπρέλες, ψυγεία, φουσκωτά, σκηνές, μακαρόνια, σαπ, μονόκερους, καρεκλάκια, ξαπλώστρες, ψάθες, απορροφητικές πετσέτες κλπ…πιάστηκε το δάχτυλο μου να γράφω.
Στις παραλίες γίνεται πολιτισμική μάχη. Παραταγμένες Τευτονικές ξαπλώστρες, νυφικά κρεβάτια και πουφ από την μια ως σταυροφορικό φρούριο κι από την άλλη οι άτακτες πολύχρωμες ορδές του Σαλαντίν που μπήγουν μανιωδώς ομπρέλες στην παραλία με το ανοιχτήρι άμμου, για να κατοχυρώσουν τα κερδισμένα εδάφη. Ενωτικοί, εναντίων ανθενωτικών, δυτικολάτρες εναντίων ανατολικορέμπελων. Το παρακείμενο μπιτσόμπαρο βαράει τον ρυθμό της μάχης. Όλοι φυσικά θέλουν την άνεση τους μεν, αλλά μόνο για την πάρτη τους δε. ΚΑΙ αυτός που έχει οχυρωθεί πίσω απ την ξαπλώστρα και εκτοξεύει χάρτινα καλαμάκια στους κατσαπλιάδες με τα ψυγεία ΚΑΙ εκείνος που ανεμίζει ψάθες και κιλίμια γύρω απο το φρούριο, έχει την ψευδαίσθηση πως αν επικρατήσει θα εξαφανίσει την ασχήμια του άλλου από την παραλία. Ουδέν ψευδέστερον, όπως είπαμε και παραπάνω. Η ισορροπία ανθρώπου φύσης αυτούς τους μήνες χάνεται. Όπως χάνεται και σε ολόκληρα νησιά. Είναι απλό, ένα νησί ή μια παραλία χωράει τόσους. Αν μπουν άλλοι τόσοι, πάει, χάθηκε η ισορροπία και η ομορφιά ενός μέρους.
Αυτά ως προς την αισθητική πλευρά. Ως προς την ηθική τώρα. Οι ξαπλώστρες είναι επι πληρωμή και αποφέρουν κέρδος. Οι άνθρωποι που δεν έχουν, ή δεν θέλουν να πληρώνουν 10-20-50-150€ για μια ξαπλώστρα, επαναστατούν. Έχουν δίκιο. Διότι η συνεχείς εξάπλωση της ξαπλώστρας τελικά τους εκτοπίζει ως παρίες στα άκρα και στις κοτρόνες της παραλίας υπό την επιβλέψει συχνά μπράβων. Ο μέσος Έλληνας νιώθει πως γίνεται έρμαιο μιας σκοτεινής μαφίας τουρισμού. Η ισορροπία ελευθερης απόλαυσης των αυτονόητων, χάριν του κέρδους, έχει χαθεί. Πρώτα είναι ο άνθρωπος και η φύση και μετά έρχεται η ξαπλώστρα ως μέσον επικουρικής χαράς αν και εφόσον.
Προσωπική μου άποψη. Επειδή είμαι άνθρωπος της τακτοποίησης, θα ήθελα κάθε Δήμος να καθορίζει την χρήση κάθε παραλίας με ανοιχτό μυαλό και σε συνεννόηση με ειδικούς και καλούς ανθρώπους. Έχεις 30 παραλίες στο νησί σου. Καθόρισε ποιες θα είναι για πάρτι, ποιες για ξάπλες, ποιες για ησυχαστήρια, ποιες για γυμνισμό, ποιες για θαλάσσια σπορ, σε ποιες θα μπορούμε να βγάζουμε τα μάτια μας και σε ποιές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους θα πηγαίνεις μόνο με ένα καπέλο, μια πετσέτα και ένα μπουκάλι νερό. Γιατί κακά τα ψέμματα, σε παραλίες ιδιαίτερου φυσικού κάλλους όπως ο Μπράλος πχ, δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται ούτε ξαπλώστρα, ούτε κιλίμι και αντίσκηνο. Διότι μάγκες μου όλα αυτά μπροστά στο φυσικό κάλλος είναι πολυτελή σκουπίδια και ένα οπτικό παράσιτο.
Παράδειγμα: για όσους γνωρίζουν το Πήλιο. Στην πλευρά του Αιγαίου, υπάρχουν ορισμένες παραλίες ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Ο Μυλόποταμος, η Φακίστρα, το Καλαμάκι πχ. Δεν βάζεις ξαπλώστρα στον Μυλοπόταμο που έχει γίνει χάλι μαύρο. Βάζεις στο Χορευτό, βάζεις λελογισμένα στους Αγίους Σαράντα, βάζεις στα ποτιστικά. Βάζεις στον Άι Γιάννη μπροστά και στο Παππα νερό, αλλά δεν βαζεις στην εξώκοσμη ομορφιά της Πλάκας. ( Πλάκα=παραλία αριστερόθεν του Άι Γιάννη)»
Αυτά και καλό καλοκαίρι!
