Τελικά μάλλον μόνο τυχαίο δεν είναι ότι κάποιες σειρές και ταινίες είναι πολύ δημοφιλείς ακόμα και μετά τη... νιοστή επανάληψή τους και αποκτούν διαρκώς νέο κοινό που τις θέλει ακόμα και αν έχουν περάσει δεκαετίες από την πρώτη προβολή τους.

Ψυχολόγοι μίλησαν στο Καλύτερα δε γίνεται και προσπάθησαν να εξηγήσουν γιατί το κοινό βλέπει με αμείωτο ενδιαφέρον παλιές σειρές και ταινίες;

«Ο κόσμος αναζητάει σειρές και ταινίες κυρίως του παρελθόντος εν είδει νοσταλγίας, δηλαδή νιώθει ότι επιστρέφοντας σε προηγούμενες εποχές αποκαθιστά κάποια έννοια σύνδεσης με εποχές που η ευχαρίστηση και η αισιοδοξία ήταν πιο ξεχωριστε΄ς και πιο έντονες.

Το ότι γνωρίζει τις ατάκες και αναφέρεται σε αυτές είναι σαν μετεξέλιξη της προφορικής παράδοσης, όπως παλαιότερα ήταν τα παραμύθια από γιαγιά σε εγγόνια» δηλώνει ο ψυχίατρος και διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, Ηλίας Βλάχος.

«Τα συναισθήματα χαράς προκαλούν έκκριση ενδορφινών που είναι θετικές ορμόνες. Το να ακούσουμε ευχάριστους διαλόγους ή που θα μας γελάσουμε σε μια σειρά αμέσως έχει μια ευεργητική επίδραση στο πώς νιώθουμε τη συγκεκριμένη στιγμή. Οτιδήποτε μας δίνει ευεξία αποτελεί αντιστάθμισμα για την καθημερινότητα και την αντιμετώπισή της με την έννοια ότι δυναμώνουμε και μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα τις πιο άχαρες πλευρές της καθημερινότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι η τέχνη παίζει ρόλο στον ψυχισμό των ανθρώπων και οι σειρές είναι καλλιτεχνική έκφραση» συμπλήρωσε ο καθηγητής.

«Η επαναλαμβανόμενη έκθεση σε ένα ερέθισμα οδηγεί σε ισχυρότερη έλξη. Δηλαδή η εξοικείωση αρκεί για να το επιλέξουμε σε σχέση με ένα άλλο. Και οι νεότεροι που ζουν σε μια εποχη πολυπλοκότητας και συναισθηματικής αστάθειας νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο στο τετράπτυχο ανάλαφρο χιούμορ- αυθεντικότητα- αμεσότητα- απλότητα» δηλώνει η κοινωνική ανθρωπολόγος, Ευαγγελία Βεργανελάκη.

«Οι άνθρωποι παρακολουθώντας σειρές και ταινίες που ξέρουν ποια είναι η εκβασή τους ικανοποιούν και αυτή την ανάγκη τους, δεν έχουν δηλαδή κάποια έκπληξη, και έτσι μπορούν και χαλαρώνουν» συμπλήρωσε.