Ορμώμενοι από την ιδέα της αντιστροφής των κοινωνικών στερεότυπων και ταμπού, δύο ηθοποιοί -ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης και η Εφη Μουρίκη- περνούν για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα με στόχο τη σάτιρα. Ο,τι δεν είναι έτοιμος ο (συντηρητικός ακόμη στη βάση και στις ηθικές αρχές το) ελληνικός κοινωνικός περίγυρος να δεχτεί γίνεται εδώ καθεστώς, καθώς ένα αγόρι σοκάρει τους μπαμπάδες του, που τον θεωρούν ανώμαλο γιατί είναι στρέιτ.

Ο έρωτας, όμως, του νεαρού για τη μέχρι στιγμής γκέι φίλη του δεν πείθει ποτέ τα μάτια και το μυαλό μας, όπως, για παράδειγμα, πετυχαίνει να κάνει η μαχαιριά του Αλέκου Συσσοβίτη στον Θοδωρή Αθερίδη (ένα μαυρόασπρο κλείσιμο του ματιού στη Στέλλα, που ανάγεται στην πιο εμπνευσμένη σκηνή όλου του φιλμ). Κι αυτό γιατί όσο έξυπνη ή ανατρεπτική κι αν είναι η ιδέα των δύο πρωτοεμφανιζόμενων στο σινεμά σκηνοθετών και σεναριογράφων, η ερωτική χημεία μεταξύ των δύο νεαρών πρωταγωνιστών δεν υπάρχει. Το φταίξιμο επωμίζεται η αφηγηματική αδυναμία της ταινίας, που ανακυκλώνεται γύρω από πανομοιότυπα ευτράπελα (ελάχιστα κωμικά στο σύνολό τους), αλλά και η σκηνοθετική απειρία του διδύμου, το οποίο τελικά δεν τολμά ποτέ κάποια πραγματική κατά μέτωπο επίθεση στο κοινωνικό κατεστημένο.

ΑΝΤΑ ΔΑΛΙΑΚΑ