Ο Μακ και η Κέλι έχουν βολευτεί στην οικογενειακή ζωή με το καινούριο τους μωρό, όταν συνειδητοποιούν ότι το διπλανό σπίτι έχει νοικιαστεί σε μια πανεπιστημιακή αδελφότητα και πρέπει να συνηθίσουν στην έντονη νυχτερινή τους ζωή και τον θόρυβο που τη συνοδεύει.
Αφότου μια πρώτη προσπάθεια για ειρηνική συμβίωση αποτύχει, ο πόλεμος κηρύσσεται ανάμεσα σε αυτούς και τα κολεγιόπαιδα, και οι δύο πλευρές θα βρίσκουν όλο και πιο ευφάνταστους τρόπους να παίρνουν εκδίκηση.
Σε μια ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική ανατροπή του αναμενόμενου, είναι το παντρεμένο ζευγάρι, και όχι οι φοιτητές, που φαίνεται περισσότερο διατεθειμένο να τραβήξει στα άκρα την κόντρα, πιθανότατα εξαιτίας των ανησυχιών τους ότι ο ερχομός του μωρού τους σημαίνει πως το διασκεδαστικό κομμάτι της ζωής τους έχει τελειώσει.
Η αποσπασματική φύση της διαμάχης, όμως, σημαίνει ότι η αποτελεσματικότητα της ταινίας εξαρτάται από το πόσο πετυχημένη είναι η εκάστοτε φάρσα και, παρά μερικές ιδιαίτερα διασκεδαστικές στιγμές και ατάκες, δεν βρίσκουν όλες εξίσου το στόχο τους, κυρίως εξαιτίας των ενίοτε αδύναμων αυτοσχεδιασμών στους διαλόγους που συχνά δεν οδηγούν πουθενά και ξεχειλώνουν αχρείαστα τις σκηνές.
Πέρα από τη μόδα του σκατολογικού χιούμορ και των ατέρμονων αυτοσχεδιασμών, η ταινία μοιράζεται με την πλειοψηφία των στουντιακών κωμωδιών εξ Αμερικής ακόμη μία αδυναμία, αυτή της ανάγκης για συναισθηματικό βάρος και μια βιαστική ένεση ωριμότητας σε χαρακτήρες και εξελίξεις λίγο πριν το φινάλε, κάτι που μοιάζει όχι μόνο φοβερά ρηχό και αναληθοφανές, αλλά και δειλό εκ μέρους τους όταν έχουν εξυμνήσει ένα εντελώς διαφορετικό είδος κωμωδίας σε ό,τι έχει προηγηθεί.
Περιέργως, πάντως, για μέινστριμ κωμωδία, είναι εικαστικά πιο ενδιαφέρουσα απ' ό,τι περιμένει κανείς και ευτυχεί να βασίζεται σε ένα χαρισματικό, και σωστά δεμένο, πρωταγωνιστικό τρίο, όπου η Ρόουζ Μπερν και ο Ζακ Έφρον στέκονται επάξια στον πιο έμπειρο Σεθ Ρόγκεν.
