Ο Άνταμ Σάντλερ υποδύεται δύο εξίσου εξοργιστικούς ρόλους σε μια κωμωδία-αποθέωση του κακού γούστου.

Έχοντας ήδη εξαντλήσει όλη τη καλή πίστη που εξασφάλισε με την παρουσία του στο «Punch Drunk Love» ή την αυτογνωσία του στο «Funny People», το εργοστάσιο 'κωμωδίας' που ακούσει στο όνομα Άνταμ Σάντλερ επιστρέφει με άλλη μια ξεκαρδιστική ταινία και έχει επιτέλους την ευκαιρία να δοκιμάσει ένα φετίχ που μοιράζεται με σχεδόν όλους τους κακόγουστους κωμικούς των ΗΠΑ: την (κακή) γυναικεία μεταμφίεση. Όσοι λοιπόν θεωρούσατε ότι ένας Σάντλερ δεν είναι αρκετός σε μια ταινία (το γιατί πρέπει να το συζητήσετε με τον ψυχολόγο σας), μπορείτε εδώ να απολαύσετε διπλή δόση – ο ζάμπλουτος και πετυχημένος αδερφός και η ζουρλή, άξεστη αντρογυναίκα αδελφή του, που του φορτώνεται στην τεράστια έπαυλή του και ενοχλεί την τέλεια ζωή του.

Φυσικά η ταινία ανήκει στον Σάντλερ και μόνο αυτόν. Όλοι ανεξαιρέτως οι δεύτεροι χαρακτήρες είναι εκεί για να αντιδρούν στην μονοδιάστατη, ανέκφραστη κωμωδία του, και στην πλειοψηφία τους το κάνουν με μια προφανή αποστασιοποίηση, που μάλλον δημιουργείται από την αίσθηση του εγκλωβισμού τους. Ο Αλ Πατσίνο καταστρέφει λίγο ακόμα από την εικόνα του για μυστηριώδεις λόγους (χρειάζεται χρήματα; Τον εκβιάζουν με κάποιο τρόπο;), ενώ ο Σάντλερ απολαμβάνει την ευκαιρία να ρίξει τα στάνταρ του καλού γούστου με ιλιγγιώδη ταχύτητα: χιούμορ της τουαλέτας, ρατσιστικά στερεότυπα και μια ανατριχιαστικά μισανθρωπική ματια, τα συνήθη συστατικά δηλαδή των ταινιών του.

Φυσικά όλη αυτή η δυσωδία που αναδύεται από την ταινία, αναιρείται βιαστικά τα τελευταία λεπτά χάρη στο γλυκερό της φινάλε γιατί, εκτός των άλλων, ο συν-σεναριογράφος Σάντλερ δεν έχει τα κότσια να μείνει πιστός στο μισανθρωπισμό που έχει ξεράσει η ταινία του για μιάμιση ώρα και επιδιώκει ένα χάπι εντ για να μη βγει κανένας δυσαρεστημένος. Ανεκδιήγητο.

Χριστίνα Λιάπη