Η “Κερένια Κούκλα” του Κ.Π Χρηστομάνου μιλάει για τον Νίκο και τη Βιργινία οι οποίοι ήρθαν να ζήσουν στην Αθήνα αλλά όταν η δεύτερη αρρώστησε βαριά και μπήκε στη ζωή τους η Λιόλια για να τη φροντίζει, η ιστορία τους παίρνει έναν άλλο δρόμο. Παράνομοι έρωτες, κατάρες, αθώα γέλια, δηλητηριώδη κουτσομπολιά περικυκλώνουν τους τρεις ήρωες που προσπαθούν να προστατέψουν την αγάπη και την παραμορφώνουν.
Το αξιοθαύμαστο με τους συντελεστές της ομάδα Bijoux de Kant είναι πως κάθε φορά που θα αναλάβουν να δώσουν τη δική της εκδοχή στα πάθη και τις εξομολογήσεις γνωστών ηρώων όπως έγινε με τη "Ramona Travel" οποία θα μπορούσε να είναι η Μπλανς Ντιμπουά του Βορρά αλλά και τη "Στέλλα Travel: Η γή της Επαγγελίας", θα τους απογειώσουν και θα δε θα δώσουν τίποτα παραπάνω από την πραγματική ουσία.
Κάπως έτσι έγινε και με το “Aχ”. Ο Γιάννης Σκουρλέτης σε συνδυασμό με το συγκινητικό κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη εκμεταλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τα λυρικά στοιχεία και τους συμβολισμούς του βιβλίου που παραπέμπουν σε κάτι μεταφυσικό πετυχαίνοντας να φτιάξει έναν κόσμο όπου τη ζωή και τον θάνατο τους χωρίζει μία πολύ λεπτή γραμμή.
Η Λένα Δροσάκη είναι χαμαιλέοντας. Εκτοξεύει τα συναισθήματα και την αθωότοητα ενός ερωτευμένου κοριτσιού που τρέχει με τον αγαπημένο της στις αμυγδαλιές και η καρδιά της δε σταματαέι να χορεύει με τις μελωδίες των βιολιών με την ίδια άνεση που θα του μαυρίσει την ψυχή και θα το κομματιάζει στα χωμάτινα πατώματα. Χωρίς υπερβολές, απογυμνωμένη από κάθε περιττό εξωτερικό παράγοντα και με την τεχνική που συναντάς σε πραγματικά μεγάλες ηθοποιους, σε λιγότερο από μία ώρα, η ηρωίδα της ενηλικιώνεται.
Δίπλα της η παρα πολύ καλή Κατερίνα Μισιχρόνη στο ρόλο του παιδιού αποτελεί μια ήρεμη δύναμη. Καθισμένη σε μία καρέκλα σαν παρατηρητής όσων ευθύνονται για την κατάσταση της, διηγείται την παράξενη ιστορία κάποιων ανθρώπων που παραδόθηκαν στον παρορμητισμό τους και την άρνηση τους να συμβιβαστούν σε οτιδήποτε δεν τους οδηγούσε στην ευτυχία.
Οι σκοτεινές και σπαρακτικές χορογραφίες των Τάσου Καραχάλιου και Αγνής Παπαδέλη- Ροσσέτου, των δύο ηρώων που είναι εγκλωβισμένοι σε μάι κατάσταση που τους θέλει “μαγκωμένους” και αγκιστρωμένους στην καταθλιψη, σου δίνουν την εντύπωση πως βλέπεις στη σκηνή έναν πίνακα. Που αλλάζει συνεχώς κι επιστρέφει στην αρχική τους κατάσταση. Βγήκαμε από το υπόγειο του Ιδρύματος Κακογιάννη πλήρεις και το προτείνουμε φυσικά χωρίς δεύτερη σκέψη.
“Ποιός θάνατος; Ποιά πίκρα; Βαρύ κρασί μας χτύπησε, άγρια μέλια του βουνού και ροδοστάματα”.
Κική Παπαδοπούλου
