Η έκθεση "Ο,τι απέμεινε" αποτελεί πρόταση για μιαν άλλη πολιτιστική δραστηριότητα του ελληνικού καλοκαιριού που κατακλύζεται από περιφερόμενες πολιτιστικές εκδηλώσεις μουσικής ψυχαγωγίας κυρίως. Οργανώνεται με πρωτοβουλία και δαπάνη ομάδας κατοίκων της Δόριζας στο Πνευματικό Κέντρο που λειτουργεί πίσω από την εκκλησία του Αη Γιάννη και κάποτε υπήρξε το σχολείο όπου έμαθαν τα λιγοστά γράμματα οι κάτοικοι αυτού του χωριού.
Η έκθεση είναι μικρή, άλλωστε και το χωριό μικρό είναι. Φιλοξενεί αντικείμενα καθημερινής χρήσης από το παρελθόν, κομμάτια από τα δύσκολα χρόνια, τότε που το σιτάρι αποτελούσε πρώτιστο αγαθό για την οικιακή οικονομία, ο αργαλειός -κολώνα του σπιτιού- και η υφαντική τέχνη, ανώνυμη μεν, αλλά λειτουργική και ενταγμένη πλήρως στις ανάγκες της καθημερινής ζωής, διέγραφε τη γυναικεία αισθητική αναζήτηση που πηγάζει από σχήματα, μορφές και χρώματα της απέραντης υπαίθρου.
Τα αντικείμενα της έκθεσης αποτελούν οικογενειακά κειμήλια και παραχωρήθηκαν από τους κατοίκους. Ο χώρος έχει διαμορφωθεί με αποξηραμένα σπαρτά και φυτά της αρκαδικής γης προκειμένου να αναδείξει καλύτερα τα αντικείμενα. Ανάμεσά τους υπάρχουν αλέτρια, πινακωτές, σαμάρια, τμήματα και εξαρτήματα αργαλειού, παλιά σίδερα, κεντήματα και υφαντά. Θα παραμείνουν στο Πνευματικό Κέντρο από τις 11 ως τις 17 Αυγούστου και στη συνέχεια θα επιστραφούν στους ιδιοκτήτες τους.

Το κοινό της έκθεσης θα υποδέχεται ο θεός Πάνας της Αρκαδίας. Στον προαύλιο χώρο θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά ένα γλυπτό - μπρούτζινο ανάγλυφο με θέμα τοn Πάνα- που φιλοτέχνησε, ο εκ Δορίζης καταγόμενος αρχιτέκτων και ζωγράφος, Δημήτρης Ταλαγάνης, για τον εορτασμό των 100 χρόνων της πόλης Αρκαδίας του Λος Αντζελες και των 150 χρόνων του Arcadia University.
Το χωριό Δόριζα βρίσκεται στο 11ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Τρίπολης - Καλαμάτας, ένα χιλιόμετρο από την εθνική οδό και σε υψόμετρο 760 μέτρα. Είναι στο σημείο όπου σχηματίζεται ο άνω ρους του Αλφειού αλλά και του Ευρώτα. Μία από τις πηγές του ποταμού, η λεγόμενη σήμερα "Πίσω βρύση", χρησιμοποιείται για την ύδρευση του χωριού. Η θέση του, ήταν φαίνεται εκείνη που το γλίτωσε από τους εκσυχρονισμούς της εφταετίας, στερώντας του, ευτυχώς, κάθε επέκταση από σίδερα και μπετόν. Τα σπίτια του, πέτρινα και κεραμοσκεπή, εγκαταλείφθηκαν τα περισσότερα στη φθορά του χρόνου, καθώς οι κάτοικοι, σταδιακά από τη δεκαετία του ΄30 ακολούθησαν τους δρόμους της μετανάστευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όσοι απέμειναν κράτησαν τη ζωή στη Δόριζα που σήμερα διεκδικεί κι αυτή τη θέση της στην αρκαδική γη και κάθε χρόνο υποδέχεται όσους επιστρέφουν, αλλά και όσους την επιλέγουν για δεύτερη κατοικία -καταφύγιο από τη δύσκολη ζωή της ανελέητης πρωτεύουσας.