Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Πολύς λόγος για το τίποτα έγινε τελικά όλες τις προηγούμενες μέρες από οικογένεια Μπάμπη Λαζαρίδη, χήρα Πόπη Μαλλιωτάκη και μεσημεριανές/πρωινές εκπομπές για τη συνέντευξη της Αγγελικής Ηλιάδη στην Τατιάνα Στεφανίδου. Η εκπομπή «Αξίζει να το δεις» με πρώτη καλεσμένη την αοιδό έκανε τελικά πρεμιέρα και μετά το τέλος αυτής συμφώνησα απόλυτα με «Τάτι»: αυτά με τα περί ασφαλιστικών μέτρων είναι αστειότητες.

Η Τατιάνα το θεωρεί «αστειότητες» διότι ποτέ στα γραφεία του ΑΝΤ1 δεν έφθασαν ασφαλιστικά μέτρα κι εγώ το θεωρώ «αστειότητες» διότι η εξομολόγηση της Ηλιάδη ήτο συγκινητική και δεν πρόσβαλε κανέναν. Μα κανέναν. Οπότε, ποίος ο λόγος να καταφεύγουμε σε κατινιές, όταν στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι έχει ειπωθεί;

Το αντίθετο, παρακολουθήσαμε μία νέα γυναίκα, η οποία εννέα μήνες πριν είδε το σύντροφό της να πέφτει νεκρός από σφαίρες και η ίδια να φθάνει κοντά στον θάνατο και να βγαίνει ζωντανή. Μία γυναίκα, που στα διαλλείματα (φρόντισε να μας ενημερώσει η δαιμόνια Τάτι γι αυτό) ξεσπούσε σε λυγμούς κι έχανε τις αισθήσεις της, όμως, όταν έγραφαν οι κάμερες στεκόταν κυρία στον καναπέ και με αξιοπρέπεια (εντάξει, δάκρυζε πολλές φορές κι αυτό είναι ανθρώπινο) περιέγραφε τη βραδιά εκείνη και τη ζωή της μετά τη δολοφονία του Λαζαρίδη.

Τα πιο σημαντικά σημεία της εξομολόγησης:

Για τον Μπάμπη Λαζαρίδη: Με τον Μπάμπη ήμασταν όπως όλα τα φυσιολογικά ζευγάρια. Ήμασταν συνέχεια μαζί, στο σπίτι, στη δουλειά. Τον ελεύθερο χρόνο τον περνούσαμε με φίλους ή κάνοντας μικρές αποδράσεις. Κάναμε σχέδια για το μέλλον. Ο Μπάμπης είχε μία πολύ ευαίσθητη ψυχή, βοηθούσε όσους τον χρειάζονταν, δεν είχε κακία για κανέναν. Δεν είχα καταλάβει ότι κινδύνευε. Δεν μπορούσα να δεχτώ την ιδέα ότι μπορεί εκείνος να πάθει κάτι κακό κι εγώ να ζήσω χωρίς αυτόν.

Για το γιο της: Αν σήμερα είμαι εδώ είναι λόγω του γιου μου. Τον πρώτο καιρό δεν μπορούσα να παίξω μαζί του. Έκλαιγα συνέχεια, ακόμη και μπροστά στο παιδί. Δεν μπορούσα να πάω στο άλλο δωμάτιο να κλάψω. Μία μέρα μου είπε: «Φτάνει μαμά, μην κλαις άλλο». Τότε κατάλαβα ότι του έκανα κακό κι αποφάσισα να ελέγχω τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή με ρώτησε «που είναι ο μπαμπάς» κι εγώ του απάντησα «στον Θεούλη» και με χαμόγελο του εξήγησα ότι όλοι θα πάμε να δούμε τον Θεούλη και τον μπαμπά.

Για τη μοιραία βραδιά: Τη μία στιγμή μου κρατούσε το χέρι και την άλλη μού τον έπαιρναν μακριά. Πέρασαν από πάνω μου δύο σφαίρες (οι γιατροί είπαν ότι έψαχναν τη σφαίρα μέσα στο στόμα μου), αλλά δεν πονούσα. Ο πόνος της ψυχής είναι τεράστιος. Εμένα με έσωσε ο Θεός. Κανονικά, δεν θα έπρεπε να ήμουν εδώ τώρα, αλλά με έσωσε ο Θεός. Αν έφευγα κι εγώ το παιδί μου θα ήταν ολομόναχο στον κόσμο. Έζησα για εκείνο.

Για την Πέγκυ Ζήνα: Ο Θεός μού έστειλε στο δρόμο σημαντικούς ανθρώπους. Ένας από αυτούς είναι η Πέγκυ Ζηνα. Ανησυχούσε για εμένα, με πήρε τηλέφωνο μια μέρα και μου σύστησε τον πνευματικό της. Εκείνος με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου. Με «τράβηξε» από τα μαλλιά και με έφερε πίσω στη ζωή μετά από πολλές ώρες συζήτησης. Μου εξήγησε ότι μπορώ ακόμη και τώρα να βοηθήσω τον Μπάμπη, να αναπαυθεί η ψυχούλα του. Ακόμη και σήμερα μιλάω με τον πνευματικό μου.

Για τα χρέη: Φτιάχναμε σπίτι. Ναι, αντιμετωπίζαμε οικονομικά προβλήματα, αλλά τα περισσότερα νοικοκυριά σήμερα αντιμετωπίζουν προβλήματα.