Στο Βήμα και τον Κώστα Μπουρούση μίλησε η Μαρία Μπεκατώρου που εξομολογήθηκε ότι έζησε «ζόρια» στην τηλεοπτική της καριέρα αλλά και ότι στα μικρά πράγματα βρίσκεται η χαρά.

Και τι κάνει ένας τόσο ευαίσθητος άνθρωπος σε έναν τόσο σκληρό κόσμο όσο η τηλεόραση;

Έχω βρει πια την ισορροπία. Στην αρχή ζορίστηκα πολύ. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει καθόλου το κουτσομπολιό, το «σου είπα, μου είπες», το τι συμβαίνει γύρω γύρω. Θέλω απλά να κάνω τη δουλειά μου, να κάνω αυτό που γουστάρω και μου αρέσει πολύ, αυτό μέσω του οποίου ανασαίνω και να γυρνάω σπίτι μου.

Και πώς το διεκδίκησες αυτό μέσα σε ένα σύστημα γεμάτο ψιθύρους και «παρεμβολές»;

Με τη δουλειά μου. Για να λέμε την αλήθεια, δεν ήταν πάντα όλα ιδανικά. Έχω περάσει και ‘γω ζόρι. Οι πρωινές εκπομπές που έκανα κάποτε ήταν ένα τέτοιο ζόρι. Δεν ήταν εύκολο και γι’ αυτό σταμάτησα να τις κάνω. Γι’ αυτό και νομίζω ότι δεν ήμουν και τόσο καλή στο να τις κάνω. Σε ένα πρωινό μαγκαζίνο καλώς ή κακώς ακούγονται πολλά και σχολιάζονται πολλά. Εγώ δε θέλω να είμαι μέρος αυτού, γιατί είμαι άνθρωπος που επηρεάζεται πολύ από αυτό που συμβαίνει γύρω του. Για παράδειγμα θα έκανα με μεγάλη χαρά μια εκπομπή συνεντεύξεων, χωρίς όμως την εμμονή και το άγχος της αναπαραγωγής που απαιτείται σήμερα από τις τηλεοπτικές εκπομπές. Εκείνο που θέλω είναι να κάνω αμιγή ψυχαγωγία. Καθαρόαιμη.

Τι σου αρέσει τόσο πολύ στην τηλεόραση;

Η κοντινότητα με τους ανθρώπους και η επικοινωνία. Πιστεύω ότι η ζωή σε καθένα μας δείχνει ένα δρόμο. Στο χέρι μας είναι αν θα τον ακολουθήσουμε. Εμένα μου έδειξε τα σημάδια πολύ ευκρινή και τα ερμήνευσα όπως έπρεπε να τα ερμηνεύσω. Ξέρεις τι σκέφτομαι πια; Ότι δεν ξέρω να κάνω κάτι καλύτερα από το να κάνω τηλεόραση. Μέσα στην τηλεόραση ανασαίνω. Το πλατό είναι το οξυγόνο μου. Μου αρέσει να γνωρίζω κόσμο και να δίνω χαρά στον κόσμο.Να σου πω κάτι που με προβληματίζει; Ερχονται άνθρωποι να διαγωνιστούν στο The Chase και μου λένε ότι το κάνουν για να δουν αν είμαι από κοντά η ίδια που βλέπουν στην τηλεόραση. Γιατί όμως να είμαι άλλο στην τηλεόραση και άλλο στην ζωή μου;

Δεν άλλαξες ποτέ; Δεν αλλοιώθηκε ποτέ ο χαρακτήρας σου;

Δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ αυτό.

Δε μιλάς με τον εαυτό σου; Δεν τα λέτε; Δε σε βλέπεις;

Πιστεύω ότι δεν έχω αλλάξει καθόλου. Πολλές φορές όμως η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι στρεβλή.

Είπες πριν ότι θες να δίνεις χαρά στους ανθρώπους μέσα από την τηλεόραση. Εσένα τι σε τροφοδοτεί με χαρά;

Το γεγονός ότι είμαστε τώρα εδώ και μιλάμε. Ότι αργότερα σήμερα θα δω μια φίλη μου που έχω να συναντήσω καιρό. Μου δίνουν χαρά οι βόλτες, τα ταξίδια, το να τρώω μαζί με τον άντρα μου. Μου δίνει χαρά η μαμά μου, το σκυλάκι μου, η Μαργκό, οι φίλες μου.

Τη βρίσκεις στα απλά πράγματα τη χαρά δηλαδή.

Γιατί υπάρχουν κι άλλα;

Εσένα ποιες είναι οι πληγές και τα σημάδια σου;

Είναι κάποια πράγματα που κρατάμε για τον εαυτό μας. Αλλά έχω φροντίσει και έχω κάνει τα σημάδια και τις πληγές μου μάθημα. Τα έχω κάνει σκαλί για να προχωρήσω παραπέρα.

Δε σε ‘χει πάρει ποτέ από κάτω;

Όταν ήμουν μικρότερη και μάλλον πιο ανασφαλής. Η αλήθεια είναι ότι μετά από πολλά χρόνια επαγγελματικής ζωής πατάω γερά στα πόδια μου και ξέρω τι μου γίνεται. Μπορώ και να διεκδικώ για τον εαυτό μου και να καταλαβαίνω ποιοι άνθρωποι μου ταιριάζουν και ποιοι όχι. Ποιοι με αγαπάνε και ποιοι δε με αγαπάνε.

Έκανα όμως αγώνα για να το καταφέρω και να το κατακτήσω. Επειδή μιλήσαμε νωρίτερα για το «πριν» και το «μετά» μου, στην αρχή ήμουν αδύναμη. Τώρα δεν είμαι. Εχω νιώσει ότι υπήρξαν άνθρωποι στη δουλειά που με χειρίστηκαν –ξέρεις, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι τέτοιοι στη δουλειά μας που με τρόπο χειριστικό σε φέρνουν στο μέρος τους – και με πλήγωσαν.

Συγχωρείς ή διαγράφεις;

Πάντα συγχωρώ. Δεν υπάρχει μέσα μου το αίσθημα της εκδίκησης. Βαριέμαι να το κάνω, γιατί κι αυτό ακόμα θέλει χρόνο. Καθένας στρώνει το δρόμο του, παίρνει το δρόμο του, αναλαμβάνει την ευθύνη για τις πράξεις του και πορεύεται όπως επιλέγει.