Μια πραγματικά πολύ ιδιαίτερη συνέντευξη της Δήμητρας Παπαδοπούλου φιλοξένησε η εκπομπή «Πάμε Δανάη» με την αγαπημένη δημιουργό και ηθοποιό να μιλάει για όλα στον Άρη Καβατζίκη.
-Στο σημείωμα της παράστασης «Ο Παππούς έχει πίεση» γράφεις πως το ’97 που έγραψες το έργο δεν ήσουν σε καλή φάση. Τι συνέβαινε;
«Το 1997 ήμουν σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου στα προσωπικά μου, σχεσιακοϋπαρξιακά. Σχεσικά όμως ήμουν πάρα πολύ μπερδεμένη, περνούσα δύσκολα. Ήμουν με τον Βαγγέλη Λειβαδά, Θεός σχωρέσ’ τον και είχαμε συνέχεια αναποδιές, συνέχεια αναποδιές και τα σχεσικά μου ήταν χάλια. Παρόλα αυτά, όταν έμπαινα στον δικό μου κόσμο, έγραφα».
-Γιατί δεν σ’ αρέσει να στενοχωρείς τον κόσμο;
«Ο κόσμος έχει πάρα πολύ τοξίνη από μόνος του, ειδικά τον τελευταίο καιρό που ανταγωνίζονται τα σίριαλ με τις ειδήσεις για το ποιος θα πει το πιο φρικαλέο, η φρίκη είναι παντού. Θέλω πάρα πολύ να μην αναστατωθώ κατ’ αρχήν εγώ με την συγγραφή, Για να μπεις στο τρικ να κάτσεις και να γράψεις κάτι νοσηρό, θα αναστατωθείς εσύ ο ίδιος από χέρι! Η μυθοπλασία και οι ειδήσεις είναι πολύ πιο ψέματα από ότι είναι η πραγματικότητα, η οποία είναι πιο ευχάριστη. Το πιστεύω αυτό 100%».
-Ο κόσμος γιατί παθαίνει τέτοιο εθισμό στο έγκλημα και στο splatter;
«Θα σου πω. Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Ένας βασικός λόγος είναι πως βλέπει αυτά και καθησυχάζεται και λέει τι καλά που είμαι Παναγίτσα μου. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι όταν σε βαράει σε πολύ χαμηλά ένστικτα, σιχαμένα, κινητοποιείσαι αναστατώνεσαι. Σαφώς είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνεις έναν άνθρωπο να γελάσει από το να τον κάνεις να κλάψει».
-Εσύ κυκλοφόρησες κι ένα βιβλίο, το Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου.. Σε απασχολούν ακόμα αυτά τα σχεσικά;
«Αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Όσο ανακαλύπτουμε εμάς, ανακαλύπτουμε και τους άλλους. Πάντα οι σχέσεις απασχολούν. Μήπως εννοείς τα…γκομενικά και δεν θες να το πεις; Πόσο με απασχολούν τα γκομενικά, σε τι βαθμό… Πες στους ανθρώπους να πάρουν το βιβλίο να δουν, τώρα με σένα θα τα πω…»
-Πώς μου φέρεσαι έτσι;
«Όταν μου κάνεις προσωπικές ερωτήσεις έχω το αντίστοιχο βιβλίο να μάθουν όλα τα γκομενικά»
-Εγώ σε ρωτώ για το παρόν…
«Είναι διαχρονικό βιβλίο… Ο άνθρωπος μόνο όταν πεθαίνει δεν τον απασχολούν τα ερωτικά του. Όταν είναι πεθαμένος τάβλα έχεις τελειώσει το θέμα…ερωτικό»
-Τι είναι ουσιαστικό σε μια σχέση;
«Η επικοινωνία»
-Το σεξουαλικό είναι;
«Επικοινωνία είναι και αυτό. Είναι απαραίτητη μορφή επικοινωνίας, δεν είναι το παν δεν είναι αυτό το σεξιστικό της εποχής μας που όλα ανάγονται στο σεξ. Είναι μια σεξιστική εποχή, όχι σεξουαλική, όχι ερωτική»
-Είχε δει σε μια συνέντευξή σου που είχες πει ότι από ένα σημείο και μετά έπαθες γυναίκα…
«Μου περνάει τώρα, μου φεύγει σιγά σιγά δεν είναι και για πολύ αυτά. Έπαθα μια ανασφάλεια με την εικόνα μου, να κάνω τα μαλλιά μου, να ντύνομαι… τώρα λίγο κόπασε αυτό. Κρίση ηλικίας. Ανασφάλεια γιατί ποτέ δεν είχα βιώσει τη γυναίκα ως γυναίκα γιατί πάντα ήμουν αγοροκόριτσο. Πάντα ήμουν αληταμπουρέ τύπισσα»
-Αναφάλειες για αυτό εδώ, (σ.σ δείχνει το πρόσωπο)…
«Για τα μούτρα μου; Ναι παθαίνω ανασφάλειες, αλλά τα μούτρα θα πέσουν θες δεν θες, είναι ο νόμος της βαρύτητας η ψυχή μην πέσει και το πνεύμα μην πέσει. Εκεί θέλει λίγη δουλίτσα πιο σοβαρή από τους ανθρώπους που δεν το πολυκάνουμε όλοι μας»
