Κι αυτό είναι αναμφισβήτητο για τη Μαρία Σολωμού. Την ίδια την ενδιαφέρει να είναι απλά ο εαυτός της. Όχι τώρα. Από τα πέντε της. Η ίδια μιλώντας στην Χρύσα Κακιώρη και την Real Life, με αφορμή τη θεατρική παρασταση Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α που πρωταγωνιστεί, αποκάλυψε πολλά.

-Έχεις μεγαλώσει σε φιλελεύθερη οικογένεια;

«Όχι, ήταν πολύ κλασική, πολύ μαζεμένη, πολύ με τα «πρέπει». Η οικογένεια πάνω απ’ όλα, να τρώμε όλοι μαζί, να κάνουμε τις γιορτές όλοι μαζί. Αυτά τα τετριμμένα των κανονικών οικογενειών τα τηρούσαν οι γονείς μου και εμένα με έπνιγαν. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα και τα «πρέπει» γιατί αντιδρούσα από παιδάκι – δεν αντέδρασα στα 12 – 13, αντιδρούσα από τα πέντε μου».

-Σε βοήθησε ώστε να γίνεις ο άνθρωπος που θες εσύ;

«Εγώ έγινα ο άνθρωπος που ήθελα να γίνω από τα 12. Αντίδραση σοβαρή, τα ‘σπασα όλα, τα πως πρέπει να είμαστε, τι πρέπει να κάνουμε, τα φαγητά, τα μαζέματα. Όλα αυτά τα αφόρισα πολύ γρήγορα και μεγαλώνοντας είδα ότι δεν ήταν αντίδραση. Είμαι έτσι. Δεν είμαι αντιδραστική για να είμαι, δεν είναι η αντίδραση της εφηβείας κόντρα σε όλα. Περίμενε η μάνα μου να περάσει η εφηβεία, να ηρεμήσω, τώρα περιμένουμε να περάσει η εμμηνόπαυση – δεν γίνεται, είναι το ίδιο! Εμένα δεν άλλαξε κάτι στα πιστεύω μου ποτέ, κάτι που σημαίνει ότι αυτός είναι ο πυρήνας μου, δεν ήταν αντίδραση».

-Όμως πλέον σε δέχεται όπως είσαι.

«Δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς η μάνα μου πια. Κουράστηκε. Έχει τις ίδιες απορίες που είχε πάντα. «Γιατί ρε παιδί μου; Πως το κάνεις;». Δεν μπαίνω πια σε συζητήσεις. Δεν έχει γιατί, πως και τι!»

-Στην εποχή των social media, που ο καθένας μπορεί να έχει άποψη για το οτιδήποτε, πώς χειρίζεσαι την τοξικότητα που είναι διάχυτη;

«Το έχω συνηθίσει πολλά χρόνια τώρα. Κριτική στη ζωή, στην προσωπικότητα , στο τι φοράς, στα μαλλιά, στον τρόπο που μιλάς, η κριτική για την κριτική, η κακία, το hate χωρίς λόγο και αιτία. Έχω επιθυμήσει να διαβάσω κάτι εύστοχο, μια κριτική που να μην είναι εμπαθής. Ας μη κοροϊδευόμαστε, στο σινάφι ξέρουμε πολύ καλά ποιοι θα γράψουν για να σε θάψουν, ποιοι είναι κακοπροαίρετοι, ποιες γυναίκες έχουν πρόβλημα ή ποιοι άνδρες αντίστοιχα. Δεν με επηρεάζει γιατί βλέπω την τρύπα σε όλο αυτό».

-Στη ζυγαριά σου, η φιλία γέρνει υπέρ σε σχέση με τον έρωτα;

«Την έχω κάπως δεδομένη τη φιλία, τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Τις φίλες μου τις έχω στη ζωή μου από το μηδέν, από το σχολείο. Δεν τις βρήκα στην πορεία. Έκανα και άλλους φίλους μετά και κάνω κολλητή παρέα μαζί τους, αλλά οι κολλητές μου είναι αυτές που έχω από το σχολείο. Και έχω ανθρώπους που εμπιστεύομαι στον χώρο και θα τους ακούσω. Αλλά επειδή το έχω σαν δεδομένο αυτό, ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη για μένα και τον θέλω στη ζωή μου. Θέλω να υπάρχει αυτό το συναίσθημα, μου αρέσει».

-Εννοείς το φλερτ και το χτυποκάρδι, όσο κρατάει…

«Ναι, ναι, όσο κρατήσει αυτό, προσπαθώ να κρατάει. Άμα φύγει, έχει τελειώσει, σε εμένα τουλάχιστον».

-Το μυστικό για να κρατήσει ο έρωτας ποιο είναι; Το «όχι και πολύ κολλητοί»;

«Δεν ξέρω ποιο είναι το μυστικό, το ψάχνω και εγώ, σίγουρα δεν είναι κάποια φόρμουλα. Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Τις κανονικές σχέσεις, τις κακές σχέσεις, τους έρωτες τους τρελούς, τα κτητικά, τις ζήλιες… Όλα έχουν συμβεί στη ζωή μου, φαντάζομαι όλοι οι άνθρωποι περνάμε από όλα τα στάδια, αυτό που δεν μου λειτουργεί εμένα σίγουρα είναι το «τα έχουμε πέντε χρόνια, είμαστε στο ίδιο σπίτι, έλα να δούμε σειρά». Θα συμβεί και αυτό, γιατί και αυτό έχει πλάκα, αλλά δεν μπορεί να είναι αυτό η ζωή μου.

Επίσης, το «συνέχεια μαζί» δεν μου λειτουργεί, γιατί μετά γίνεται ο ξάδελφος σου, ο φίλος σου, ο κολλητός σου. Εγώ θεωρώ ότι μια ζωντανή σχέση πρέπει να είναι ερωτική. Σαφέστατα όταν είσαι ερωτευμένος θέλεις τον άλλον να τον βλέπεις συνέχεια. Όταν αυτό μένει και φεύγει ο έρωτας, απλώς γίνεται μια συνήθεια και υπάρχεις με έναν άνθρωπο από συνήθεια – δεν το θέλω αυτό. Θα μου πεις «γίνονται άλλα μετά». Ναι, γίνονται άλλα και είναι ωραία τα άλλα, δεν αντιλέγω.

Για άλλους είναι το ζητούμενο, ο καθένας όπως βολεύεται. Την ασφάλεια τη θες. Το καλύτερο θα ήταν να υπήρχε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, να αγαπιούνται, να υπάρχει σεβασμός και από κει και πέρα, αν βρεθούν δυο φορές την εβδομάδα και δεν είναι μέσα σε ένα σπίτι, είναι μια χαρά».