Η Άντζελα Δημητρίου μίλησε για όλους και για όλα στο περιοδικό Hello! και τον Γιάννη Βίτσα.

Όλα όσα είπε:

Είχες το σθένος τη δεκαετία του ’80, όταν τα πράγματα στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο ανοιχτά , να μεγαλώσεις ένα παιδί μόνη σου.
Νομίζω πως ήμουν δυνατή, είχα θάρρος ψυχής και τσαγανό. Δούλευα πάρα πολύ, αλλά κυρίαρχος σκοπός μου ήταν να μεγαλώσω την κόρη μου όσο το δυνατόν καλύτερα. Η Όλγα δεν πέρασε εύκολα στα σχολικά της χρόνια εξαιτίας του ότι ήμουν αναγνωρίσιμη. Δέχθηκε bullying, αν και προσπάθησα, όσο ήταν εφικτό, να την προστατέψω .

Υπήρξαν άνθρωποι που σε αποθάρρυναν στην απόφασή σου να φέρεις μόνη σου το παιδί σου στον κόσμο;
Γέννησα την Όλγα το 1986, ένα χρόνο έπειτα από την πρώτη μεγάλη μου επιτυχία, το «Ποια Θυσία». Οι περισσότεροι με παρότρυναν να κάνω έκτρωση λέγοντάς μου: «Τώρα που ξεκινάς μια μεγάλη καριέρα, μη ρισκάρεις να γίνεις μητέρα ». Ήθελα όμως πάρα πολύ αυτό το παιδί, και η επιθυμία μου δεν έμπαινε σε σύγκριση ακόμα και με την πιο επιτυχημένη διαδρομή του κόσμου. Έτσι, έβαλα σε δεύτερη μοίρα την καλλιτέχνιδα Άντζελα Δημητρίου και κυριάρχησε η επιλογή μου να φέρω στον κόσμο το μωρό μου.

Στο παρελθόν δεν έχεις κρύψει τη στενοχώρια σου που ο πατέρας της Όλγας δεν την έχει αναγνωρίσει ως νόμιμο παιδί του.

Δεν με πονά ούτε με στενοχωρεί πια γιατί η Όλγα δεν στερήθηκε τίποτα. Προσπάθησα να της προσφέρω τα πάντα. Κόπηκα στα δύο, έγινα μάνα και πατέρας για εκείνη.

Σε πολέμησαν;
Βέβαια! Ο πόλεμος υπάρχει παντού, είτε είσαι στη νύχτα είτε στη μέρα. Σημασία έχει μέσα από τις συγκρούσεις και τις διαμάχες να γίνεσαι πιο δυνατός και να προχωράς. Μου έκλειναν μικρόφωνα, έβγαζαν το όνομά μου από τη μαρκίζα, μου έκοβαν πρόγραμμα, με κακολογούσαν. Προσπάθησαν να μου κάνουν κακό με δολοπλοκίες, μηχανορραφίες και πλεκτάνες. Υπάρχουν πολλοί δόλιοι, απαίσιοι, ανήθικοι, μικροπρεπείς άνθρωποι που επιβουλεύονται τη δουλειά σου. Αντιδρούσα όμως με αξιοπρέπεια. Πάντοτε πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω πως όλα κρίνονται και αποκαλύπτονται στη σκηνή. Ό ,τι κι αν κάνει οποιοσδήποτε, το ταλέντο και η αξία ενός καλλιτέχνη δεν κρύβονται.

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι δούλευες στο νυχτερινό κέντρο «Νεράιδα της Αθήνας» και ήσουν παρούσα όταν ο Νίκος Κοεμτζής σκότωσε με σουγιά τρεις ανθρώπους. Μιλώ για το έγκλημα που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία τη δεκαετία του ’70 και πέρασε στον κινηματογράφο όταν ο Παύλος Τάσιος, μερικά χρόνια αργότερα, δημιούργησε την ταινία «Παραγγελιά!».
Πράγματι. Ήταν σοκαριστική, τρομακτική, αποκρουστική σκηνή. Όλα αυτά τα φρικιαστικά εγκλήματα συνέβησαν μπροστά μου. Πάγωσε το αίμα μου και έτρεμα από το φόβο και τον πανικό. Είχα κρυφτεί πίσω από το ταμπούρο των ντραμς για να προφυλαχθώ. Ποτέ άλλοτε δεν κινδύνεψα μέσα στη νύχτα.

Πέρασες για δύο χρόνια κατάθλιψη και την ξεπέρασες μόνη σου , χωρίς τη βοήθεια ψυχολόγου.
Παρ’ όλα αυτά, κατέληξα στο ότι πρέπει να συμβουλευόμαστε έναν ψυχολόγο αν περνάμε κατάθλιψη. Προσωπικά εκείνη τη διετία ήμουν χάλια και κάθε ημέρα ήταν απαίσια. Κοιμόμουν πάρα πολλές ώρες αρνούμενη να σηκωθώ από το κρεβάτι, να βγω από το σπίτι, να φάω, να συναντήσω ανθρώπους. Δεν ήθελα να ξανατραγουδήσω, σκεφτόμουν πως όλα είναι μάταια. Ξεπέρασα την κατάθλιψη μόνη μου, με πολλή οδύνη. Έφερνα στο μυαλό μου τον αδελφό μου, που χάθηκε τόσο νέος και άδικα, και έλεγα: «Σήκω ! Δεν είσαι μόνη σου, έχεις οικογένεια, την κόρη σου, που σε έχει ανάγκη». Με έσωσαν η αγάπη, η αφοσίωση και η τρυφερότητα που μου έδειξαν η οικογένεια και οι φίλοι μου, που ήταν με ανιδιοτέλεια δίπλα μου. Υπάρχει ωραιότερο πράγμα από αυτό;

Ο χρόνος παραμένει ουσιαστικός σύμμαχός σου. Δήλωσες πρόσφατα ότι είσαι 66 ετών. Ποιο είναι το μυστικό σου;
Μου αρέσει να αισθάνομαι ωραία και ακμαία. Όσο μπορώ, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να αφήνεται – γυμνάζομαι και προσέχω τη δια – τροφή μου. Επιπλέον, έχω κάνει βλεφαροπλαστική, botox, μεσοθεραπείες και ρινοπλαστική. Είμαι υπέρ του να κάνει ένας άνθρωπος οποιαδήποτε επέμβαση τον βοηθά να αισθάνεται ελκυστικός και ευπαρουσίαστος.