Αργά το απόγευμα, φτάνω φορτωμένος ένταση και κούραση μπροστά σ’ αυτή την μαγική πόρτα που στο κουδούνι γράφει τ’ όνομά μου. Η σημειολογία της στιγμής λειτουργεί υποσυνείδητα ως τελική υπενθύμιση της ανάγκης να ξαναφορέσω το άνετο, sur-mesure κοστούμι του εαυτού μου. Πριν αντιμετωπίσω την καθημερινή πρόκληση του "τι θα φάμε σήμερα", έχω ανάγκη για τουλάχιστον μισή ώρα να αναλωθώ στην επιβράβευση της ύπαρξής μου. Ο γευστικός καταλύτης στην επιβεβλημένη χαλάρωση αλλά και στη σύντομη επαναδιέγερση που καλούμαι να βιώσω σ’ αυτή την ιερή μισή ώρα είναι ένα από τα "κλασικά cocktails". Έχοντας λοιπόν διαβεί το κατώφλι αλλά πριν καταφέρω να "νιώσω σπίτι", θέλω να αναλώσω την τελευταία μου προσπάθεια, φτιάχνοντας το Bloody Mary ΜΟΥ!
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, το Bloody Mary μου πήγαινε πάντα συνειρμικά σε ταξίδι με αεροπλάνο -περιέργως την ίδια αίσθηση έχουν και πολλοί φίλοι που έτυχε να το κουβεντιάσω. Ίσως η κοσμοπολίτικη αίσθηση? ‘Ισως η μνήμη της πρώτης φοράς που το δοκίμασα σε αεροπλάνο της Ολυμπιακής όταν το σέρβιρε με ένα υπέροχο -τουλάχιστον για τα δεδομένα των τότε απαιτήσεών μου- Bloody Mary mixer. Πάντως, βρίσκω ότι το ίδιο το ποτό ακόμη μου δίνει μια αίσθηση απογείωσης και προσγείωσης, με βοηθά να ταξιδέψω απ’ τα ξένα στα οικεία, με αποκόπτει απ’ την ένταση του πριν για να με προσγειώσει απαλά στον προσωπικό μου κόσμο, δίνοντάς μου στις τελευταίες γουλιές την όρεξη να επαναδραστηριοποιηθώ με κέφι. Στον μαγικό κόσμο τον ποτών, ο ρόλος αυτός ονομάζεται "picker-upper": το ποτό που σου φτιάχνει το κέφι και αναστηλώνει την ενέργειά σου αφού προηγουμένως σε χαλαρώσει. Αν κι εσείς νιώθετε αυτή την ανάγκη, προτείνω να μην καταφύγετε στο κλασικό "picker-upper" της αγγλοσαξωνικής κουλτούρας, το απλοϊκό Gin-Tonic, αλλά στο πιο απαιτητικό, γευστικά περιπετειώδες και κυρίως, καθαρά προσωπικό cocktail...ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ BLOODY MARY!
Έχοντας εικοσαετή επαγγελματική εμπειρία μέσα και γύρω απ’ τον χώρο των ποτών και τουλάχιστον τριαντακονταετή ως πότης, δικαιούμαι να έχω ίσως αιρετικές απόψεις για κάποια θέματα και με ευκολία καταρρίπτω "συντηρητικούς"μύθους που λειτουργούν χάριν του "καθωσπρεπισμού" εις βάρος της ατομικής απόλαυσης. Για μένα, λοιπόν, το πλέον ενδιαφέρον με το Bloody Mary είναι ότι επιτρέπει μια καθαρά "ατομική συνταγή". Δεν είναι ένα ομογενοποιημένο γευστικό πυροτέχνημα, αλλά κάτι που έρχεται στα μέτρα της γεύσης του καθενός. Λειτουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο καταλυτικά ως προς την ανάγκη επανεύρεσης της ταυτότητάς μας στο οικείο περιβάλλον, ακριβώς επειδή επιβραβεύει την ατομική μας προτίμηση μέσα από την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΝΤΑΓΗ. Ακόμη και ο "κόπος" της παρασκευής του, είναι μια πράξη που εντέλει χτίζει την ηδονική απόλαυση του εορτασμού της ατομικότητάς μας. Όλα τα ποτά που πίνω μπορώ να τα μάθω και σε άλλους να μου τα φτιάξουν, αλλά μόνο εγώ δικαιούμαι να φτιάξω το Bloody Mary MOY...
Ιδού λοιπόν η συνταγή του Bloody Mary ΜΟΥ:
Σ ένα ψηλό Highball ποτήρι με αρκετά παγάκια μέσα, βάζω...
1 φέτα λεμόνι
τον χυμό από το 1/3 του λεμονιού που έκοψα
τριφτό αλάτι και πιπέρι
μια δόση (40ml) Stolichnaya Vodka
13 σταγόνες Worcestershire Sauce
8 σταγόνες Tabasco
1 μικρό can V8 ζωμό ντομάτας με λαχανικά
1 celery stick για σερβίρισμα αλλά και για ανακάτεμα
Το μυστικό συστατικό: Η διάθεσή μου ν΄ "ανέβω"
Ανακατεύω και απολαμβάνω το σπίτι μου, τον εαυτό μου, τη ζωή μου!
Αυτή τη δοσολογία την γράφω μόνο και μόνο γιατί δεν θέλω να την ακολουθήσετε. Είναι καθαρά ΔΙΚΗ ΜΟΥ, είναι "ευαίσθητο προσωπικό μου δεδομένο"! Σας διαβεβαιώ ότι "δεν σας κάνει" και σε κάθε περίπτωση δεν θέλω να διανοηθείτε ότι μπορείτε να μου την κλέψετε. Βρείτε τη δική σας, πειραματιστείτε, παίξτε με τα βασικά υλικά.
