Τη Δέσποινα Βανδή τη γνώρισα πριν από σχεδόν 30 χρόνια όταν έκανε τα πρώτα της βήματα στην Αθήνα, ένα ντροπαλό, δειλό –όπως λέει η ίδια- κορίτσι που μπορεί να γνώρισε τεράστια επιτυχία αλλά ζούσε για πολλά χρόνια με σηκωμένες άμυνες.
Μέχρι που αποφάσισε να τα αλλάξει όλα. Μια απόφαση ζωής. Όταν αγάπησε και φρόντισε λίγο περισσότερο τον εαυτό της παραδεχόμενη πως υπήρξε δυσλειτουργική.
Κάθεται απέναντί μου μετά από 5 συνεχόμενες ώρες συνεντεύξεων back to back για την προώθηση της μεγάλης περιοδείας της σε όλη την Ελλάδα για τα 30 χρόνια της καριέρας της. Έχει βγάλει τα παπούτσια και έχει ανεβάσει τα πόδια οκλαδόν στην καρέκλα κι εγώ της θυμίζω την πρώτη μας γνωριμία πριν από 29 χρόνια στο καμαρίνι της στο Posidonio σε ένα σχήμα με πρώτο όνομα τον Λευτέρη Πανταζή.
« Έλα ρε συ, Ζαπατίνα, τότε ήτανε;»
-Ναι, ήτανε στα ξεκινήματά σου και θέλω να μου πεις, αυτό το κορίτσι, τότε που ξεκίναγε και έπιανε το μικρόφωνο, που είχε κατέβει στην Αθήνα και γνώριζε μια άλλη ζωή…
«Κατ’ αρχάς, γνώριζε την Αθήνα. Δεν είχε ιδέα από την Αθήνα. Οι διαδρομές μού φαίνονταν ατελείωτες, έμενα νότια, δίπλα στη θάλασσα, γιατί μεγάλωσα στην Καβάλα, ζούσα και σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη οπότε η θάλασσα ήταν, είναι κομμάτι της ζωής μου, γνώριζα ανθρώπους, το χώρο, ήμουν ένα παιδί που, έκανα μαθήματα φωνητικής, προσπαθούσα να βελτιωθώ, να μάθω, όλα καινούρια».
-Τι θα ’λεγες σήμερα αν γύρναγες πίσω σ’ αυτό το κορίτσι, του τότε, ως συμβουλή για την πορεία που ακολουθεί;
«Γελάω γιατί θα της έλεγα να απολαύσει οτιδήποτε έρχεται, έτσι όπως πρέπει να το απολαύσει. Γιατί ήμουν ένα παιδί και φοβισμένο και δειλό και έπρεπε να δώσω τις προσωπικές μου μάχες, δεν είχα μάνατζερ. Ξέρεις οι εταιρείες τότε ακόμα δεν στέλνανε μαζί με τα νέα παιδιά κάποιον να τους εκπροσωπήσει, να πει οτιδήποτε ρε παιδί μου, να τα υπερασπιστεί όπως γίνεται σήμερα. Οπότε, έπρεπε να σταθώ μόνη μου στο χώρο».
-Και αυτό σου σήκωσε άμυνες
«Αυτό σίγουρα μου σήκωσε άμυνες και με δυνάμωσε όμως με έναν τρόπο».
-Ναι, αλλά υπήρχε ένα διάστημα που σε έκανε απρόσιτη ή σε έκανε να δείχνεις :απρόσιτη, να δείχνεις αποστασιοποιημένη, και σνομπ ίσως θα σου έλεγα σε κάποιες περιπτώσεις και σε αδίκησε νομίζω σε αυτό που είσαι
«Ναι, γιατί κατά βάση, όπως σου είπα ήμουνα ένα παιδί φοβισμένο και όταν δεχόμουνα ερωτήσεις που αισθανόμουνα ότι με αδικούσανε ή οτιδήποτε μου έβγαζε αυτή την άμυνα».
- Έχεις τσαμπουκά όμως
«Φυσικά και έχω. Δεν το αρνήθηκα αυτό ποτέ. Αν δεν έχεις δύναμη, εσωτερική δύναμη, δεν αντέχεις, αλλά όταν κάνεις πρωταθλητισμό σε οποιαδήποτε δουλειά χρειάζεται πάθος, χρειάζεται δοτικότητα, πειθαρχία και εργατικότητα. Πρέπει να έχεις δύναμη ψυχής».
- Όσοι σε ξέρουν μιλάνε για στρατιώτη. Λένε ότι δεν σταματάς με τίποτα όταν στοχοποιείς κάτι. Δεν κάνεις πίσω
«Κοίταξε να δεις, είμαι ένας άνθρωπος που όταν καταπιάνομαι με κάτι, αλλά αυτό είναι και ίδιον του χαρακτήρα μου ας πούμε, θέλω να το κάνω στην καλύτερή του μορφή, πόσο μάλλον το τραγούδι που δεν μπορώ να το πω «δουλειά μου» απλώς, είναι η ζωή μου. Εννοείται ότι θα έδινα το 100% του εαυτού μου. Υπήρξαν όμως και περίοδοι που δεν έδινα το 100%. Ήταν στη φάση που γεννήθηκαν τα παιδιά μου»
- Είχες άλλη προτεραιότητα
«Προτεραιότητα γίνανε τα παιδιά μου. Δεν ήταν το τραγούδι. Και δεν μετανιώνω καθόλου γι’ αυτό. Γιατί σήμερα βλέπω δυο παιδιά συγκροτημένα και για μένα αυτό είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα, αν μπορώ να πω, της ζωής μου, σε έναν ρόλο που ήταν της μάνας, που ήταν ένας πολύ δύσκολος ρόλος»
- Και παραμένει
«Και παραμένει φυσικά, αλλά θέλω να πω ότι όσα πράγματα είχες να εμφυσήσεις στα παιδιά σου μπορείς να το κάνεις μέχρι κάποια ηλικία. Από εκεί και πέρα παίρνουν τη ζωή οι ίδιοι στα χέρια τους. Ο γιος μου είναι σχεδόν δεκαεφτά και η κόρη μου στα είκοσι ένα».
- Δεν λύγισες ποτέ;
«Αν λύγισα; Όχι, δεν μπορώ να σου ότι λύγισα. Μπορώ να σου πω ότι μπορεί να έκανα πράγματα τα οποία δεν ήθελα να τα κάνω και δεν μετάνιωσα που τα έκανα, αλλά να λυγίσω όχι. Βλέπεις συμβαίνει αυτό το μαγικό πράγμα που όταν είσαι πάνω στη σκηνή όλο αυτό που εισπράττεις από τον κόσμο είναι αναντικατάστατο».
-Και ξαφνικά μεγαλώνεις, τα παιδιά σου μεγαλώνουν, και βλέπουμε μια Δέσποινα που κάτι μέσα της κάνει ένα κλικ και γίνεται ευτυχισμένη
«Αυτό ήταν μια απόφαση ζωής»
-Εκπέμπεις πια ευτυχία, εκπέμπεις την αλήθεια σου. Έχεις γίνει απίστευτα πιο εξωστρεφής, έχεις γίνει πολύ πιο επικοινωνιακή
« Δεν σας φοβάμαι πια». (Γελάει)
-Δεν είχες λόγο ποτέ να μας φοβάσαι, η αλήθεια είναι αυτή, αλλά πραγματικά ποιο ήταν το σημείο που σου έκανε αυτό το γύρισμα το μυαλό σου και άλλαξες;
«Δεν μπορώ να στο απαντήσω πραγματικά γιατί ξαφνικά έγινε αυτό. Νομίζω ότι επί της ουσίας, παίρνοντας οποιεσδήποτε αποφάσεις στη ζωή μου, συνδέθηκα καλύτερα με τον εαυτό μου, αποφάσισα να με φροντίσω, να με αγαπήσω παραπάνω, αποφάσισα να κάνω πράγματα που να γεμίζουν πρωτίστως εμένα με χαρά, οπότε όλο αυτό μάλλον μου έφερε μια ισορροπία, γι’ αυτό και λειτουργώ με έναν διαφορετικό τρόπο».
- Την αντιλαμβάνεσαι την αλλαγή στον εαυτό σου, τη βλέπεις κι εσύ η ίδια;
« Την αντιλαμβάνομαι, ναι, την αντιλαμβάνομαι. Αλλά ξέρεις, πολλές φορές μπορεί να παρεξηγήσεις κάποιον γιατί μεταφράζεις μια κατάσταση που συναντάς εκείνη την ώρα, μια συνθήκη, χωρίς να γνωρίζεις ας πούμε τι μπορεί ο άλλος να βιώνει.
Θέλω να πω ότι μπορεί να συνέβαιναν πράγματα στη ζωή μου τα οποία ποτέ δεν θα εξωτερίκευα, και να είχα να διαχειριστώ άλλα πράγματα μέσα μου, και όλο αυτό με έκανε δυσλειτουργική προφανώς στις σχέσεις γύρω μου. Όλες τις σχέσεις».
-Φαντάζομαι ότι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι ευτυχίας στη ζωή σου, πέρα από τα παιδιά σου, είναι ο Βασίλης
«Ναι, ναι. Ο Βασίλης σίγουρα ναι»
- Τι έχει αυτός ο άνθρωπος που σε τράβηξε δίπλα του;
«Και δεν παρέμεινα στην πρώτη εντύπωση ας πούμε; Που ήταν πως είναι ένας πολύ γοητευτικός άντρας, ένας όμορφος άντρας ο Βασίλης. Αυτό που με γοήτευσε σε αυτόν ήταν η αλήθεια όλη που έφερε από την αρχή. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ ειλικρινής μαζί για το ποιος είναι.
Ήταν ένας άνθρωπος που με ένα μαγικό τρόπο σαν να βρέθηκε ο ένας στη ζωή του άλλου για να γίνουμε χαρούμενοι άνθρωποι».
- Και θέλω να σε πάω ξανά στα παιδιά και να σε ρωτήσω, το σύνδρομο της άδειας φωλιάς τώρα που η Μελίνα είναι στο εξωτερικό και ο Γιώργος πιθανόν κι αυτός να φύγει στο σύντομο μέλλον, σου βαράει την πόρτα;
«Όχι, γιατί είμαι καλά. Δεν ξέρω αν θα αποφασίσει κι ο γιος μου να φύγει στο εξωτερικό. Εμένα αυτό που με νοιάζει είναι τα παιδιά μου να είναι καλά κι επειδή ακριβώς κι εγώ η ίδια είμαι σε μια φάση της ζωής μου που είμαι πολύ καλά δεν έχω αισθανθεί αυτό το σύνδρομο. Ίσως βέβαια και γιατί δεν έχει φύγει και ο Γιώργος ακόμα. Ρώτα με ξανά σε δύο χρόνια, θα σου πω»
-Ως μαμά πώς είσαι Δέσποινα; Αυστηρή, προστατευτική;
«Είμαι μια μαμά που σίγουρα έχω κάνει και τα λάθη μου κι εγώ όπως όλοι οι γονείς, αλλά είμαι μια μάνα παρούσα. Έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με τα παιδιά μου σε όλες τις ηλικίες από την ώρα που τα γέννησα. Τώρα πια θα πω τη γνώμη μου, απλώς τη γνώμη μου. Τώρα πια η Μελίνα είναι στα 21, οι επιλογές είναι δικές της. Θεωρώ πω αυτό που ήτανε να τους εμφυσήσω το έχω κάνει ως μάνα, έτσι κι αλλιώς οι ψυχολόγοι λένε μέχρι τα 12 ότι κάνεις, άλλοι πάλι πιο κάθετοι λένε μέχρι τα 7. Αυτό που είναι πιο σημαντικό για μένα όμως είναι πως έχω επικοινωνία με τα παιδιά μου. Μιλάμε»
-Κι ας γυρίσουμε στις συναυλίες για τα 30 χρόνια της καριέρας σου. Ήδη συγκινήθηκες πολύ στα Γιάννενα και νομίζω ότι μέχρι το τέλος της περιοδείας δε θα καταφέρεις να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου…
«Έλα, όχι, δεν το θέλω. Ξέρεις κάποτε έβλεπα τον αγαπημένο μου τον Γιάννη τον Πάριο ή έβλεπα τον Τόλη Βοσκόπουλο κι έλεγα «Μα γιατί συγκινούνται ρε παιδί μου τόσο πολύ πάνω στη σκηνή;» Και ήρθε η μέρα να το ζήσω. Κι εγώ συγκινούμαι, ειδικά τώρα γιατί είναι μια διαδρομή. Οι στίχοι, τα τραγούδια δεν είναι απλώς στίχοι και τραγούδια. Νιώθω μοιραία πως εκείνη την ώρα μοιράζομαι κομμάτια της ζωής μου σημαντικά.
Αλλιώς χτυπάνε μέσα μου κάποιες λέξεις και κάποιες έννοιες, αλλιώς οι μελωδίες. Έχουν μεστώσει. Οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες μου γράφουν αλλιώς και με συγκινεί που μέχρι και σήμερα έχω αυτή τη σύνδεση με τον κόσμο. Ότι μ’ αγαπάνε, ότι έρχονται για να τραγουδήσουμε και να μοιραστούμε τη χαρά»
