Για την δική της εμπειρία με τις διατροφικές διαταραχές μίλησε στον Μιχάλη Κεφαλογιάννη η Κατερίνα Βισέρη, η πρώην παίκτρια του GNTM, η οποία από την ανορεξία πήγε στα υπερφαγικά επεισόδια και στη βουλιμία.
«Ξεκίνησε από την εφηβεία. Είχα κάποια υπερφαγικά επεισόδια που όμως με οδήγησαν στην ανορεξία. Ως έφηβη έτρωγα μεγάλες ποσότητες φαγητού για να μπορέσω να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου. Ήταν μια μορφή ελέγχου, τελειομανίας, ψυχαναγκασμού. Ήθελα να νιώθω ότι αξίζω. Αυτό μου πρόσθεσε κάποια κιλά και έτσι οδηγήθηκα στην ανορεξία. Αυτό με σόκαρε και η συμπεριφορά και τα κιλά. Έμενα μόνο στην εξωτερική εικόνα. Αυτοκαθοριζόμουν από αυτό. Επηρεαζόμουν και από τις παρέες, την εφηβεία και τον χώρο του μόντελινγκ. Έπρεπε να είμαι πολύ καλή.
Στην καθημερινότητά μου η ανορεξία ξεκίνησε ως δίαιτα και στην πορεία κατέληξα να τρώω ένα μήλο την ημέρα, κυρίως φρούτα και κάποια στιγμή της ζωής μου μετά το Πανεπιστήμιο έτρωγα μόνο γιαούρτι και έπινα αλκοόλ. Δεν γνώριζα τι θα μου προκαλέσει η ανορεξία. Αν ήξερα μπορεί να λειτουργούσα διαφορετικά.
Σώθηκα από την ανορεξία λόγω της υπερφαγίας μου γιατί μια μέρα πείνασα πάρα πολύ. Δεν μπόρεσα να κατευνάσω την πείνα μου και έφαγα υπερβολικά πολύ. Κι αυτό δεν μπόρεσε να σταματήσει. Μετά το αντιμετώπισα με βοήθεια. Το σω΄μα μου φώναζε για βοήθεια. Έφτασα σε μια πολύ επικίνδυνη συνθήκη. Ήταν δύσκολο να συνεχίζω. Είχα φτάσει 35 κιλά. Όταν έχει συνηθίσεις ένα μοτίβο "δεν τρώω είμαι δυνατή" το τρώω ξαφνικά πολύ σημαίνει ότι είμαι αδύναμη και προσπαθείς να το αντισταθμίσεις. Δεν προκαλούσα εμετό αλλά έπαιρνα πολλά χρόνια καθαρτικά, έκανα έντονη άσκηση σε σημείο να μην αντέχει το σώμα μου.
Σήμερα μπορώ να πω ότι είμαι ελεύθερη, είναι καλό να το βλέπεις ως μάθημα και να περπατάτε χέρι χέρι γιατί δεν θα φύγει» τόνισε.
«Ζητούσα αποδοχή, συναισθήματα που δεν μπορούσα να εκφράσω. Μέχρι και 25 χρονών είχα σοβαρά θέματα. Αρχικά ήταν θέμα αποδοχής του εαυτού μου, ανάγκη για επιβεβαίωση, έπρεπε να αποδείξω κάπως ότι θα κάνω κάτι πολύ δυνατό και θα είμαι καλή για εμένα και άρα για τους υπόλοιπους. Νιώθεις ενοχές για χρόνια.
Έτρωγα με τέτοιο άγχος, τέτοια ταραχή, τέτοια ταχύτητα που καταλάβαινα ότι είναι νοσηρό. Έτρωγα στο σκοτάδι, δεν ήθελα να βλέπω τι τρώω. Εκείνο το βράδυ που έφαγα μετά την ανορεξία είχα παραγγείλει από 3 διαφορετικά καταστήματα γιατί ένιωθα ότι δεν θα με φτάσει. Αυτό που κυριαρχούσε μέσα μου ήταν η ντροπή, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έχασα τον έλεγχο και τη δύναμή μου.
Σταματούσα όταν ένιωθα απίστευτη δυσφορία, δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Άρχισαν να γίνονται όλα χειρότερα. Είχα τριχόπτωση έντονη, είχα επεισόδια αμνησίας, το δέρμα μου κιτρίνισε. Εγώ πέρασα από την ανορεξία στη βουλιμία από υποσιτισμό, άρα υπερβολική ανάγκη να φάω. Μέχρι σήμερα πιστεύω ότι είμαι ακόμα πεινασμένη, δεν αναπληρώνεται εύκολα.
Οι γονείς μου ήταν πολύ κοντά μου από την αρχή. Το είδαν γρήγορα. Η δικιά μου μαμά προσπάθησε να με βοηθήσει. Όλος μου ο περίγυρος το κατάλαβε αλλά δεν άκουγα. Ήμουν τόσο στοχοπροσηλωμένη σε αυτό που έκανα. Είχα λίγο τύψεις που τους στεναχωρούσα. Απότομα και απόλυτα μου είπαν οι γονείς μου ότι πρέπει να ξεκινήσω θεραπεία» ανέφερε.
Η Δρ. Μαρία Τσιάκκα, ψυχολόγος και διευθύντρια του Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών ανέφερε μιλώντας για το θέμα είπε: «Το 2009 επίσημα ως διατροφικές διαταραχές ορίζεται πως ψυχική νόσος με σοβαρό βιολογικό υπόβαθρο. Παίζει ρόλο γονιδιακός παράγοντας, νευροβιολογικοί παράγοντες και περιβαλλοντολογική. Αν κάποιος δεν είναι επιρρεπής γονιδιακά δεν θα νοσήσει ακόμη κι αν το περιβάλλον το επιτρέπει να αναπτυχθούν. Υπερφαγικό επεισόδιο σημαίνει ότι μέσα σε 2 ώρες μπορώ να καταναλώσω πάνω από 2000 θερμίδες, σκανάρω τον χώρο και μπορώ να φάω πράγματα που δεν θα έτρωγα. Έχω ασθενείς που έφαγαν ληγμένα. Στην τρίτη μπουκιά φεύγει η γεύση». Η ειδικο΄ς εξήγησε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην υπερφαγία και το συναισθηματικό φαγητό, καθώς ο υπερφαγικός άνθρωπος ασχολείται μόνιμα με το φαγητό. «Οι άνθρωποι που πάσχουν από ανορεξία δεν θα ζητήσουν βοήθεια ποτέ, δεν θα αντιληφθούν ποτέ την πραγματικότητα. Η οικογένεια θα τον πάει στον γιατρό, ο ρόλος της οικογένειας είναι πιο δραστικός από του ασθενή».
