Έχουν περάσει πια έξι χρόνια από τη διπλά απώλεια που έζησε ο Δημήτρης Ουγγαρέζος με τους γονείς του να φεύγουν από τη ζωή σχεδόν μαζί σε απόσταση έξι μηνών και όπως είπε ο ίδιος καλεσμένος στην εκπομπή ‘Όλα για τη ζωή μας» δεν ξέρει αν τελικά έχει αντιμετωπίσει το πένθος ή απλά το κουβαλάει μαζί του.
«Είναι μέρος της ζωής μου το πένθος. Και αυτό ήρθα να μοιραστώ μαζί σας… Είναι μέρος της ζωής μου οι γονείς μου και μέρος μου το πένθος» ήταν τα πρώτα του λόγια.
-Το 2019 χάνεις και τους δύο γονείς σου σε διάστημε 6 μηνών…
«Όταν το σκέφτεσαι πριν νομίζεις θα τελειώσει ο κόσμος. Όταν έρχεται αυτή η στιγμή, βρίσκεις μια δύναμη μέσα σου. Όταν λοιπόν συνέβη, αυτό που έκανα ήταν να μην το παλεύω. Δεν έκλαψα, αλλά δεν είπα “γιατί δεν κλαις;”. Είπα πως ότι συμβαίνει, θα το δέχεσαι και θα το αγκαλιάζεις.
Κι έτσι, μέρα μέρα, χωρίς να παλεύω με τον εαυτό μου, γιατί οι γονείς μου είναι μέσα μου, κατάφερα να δω τους γονείς μου μέσα μου και να καταλάβω ότι πλέον είμαι εγώ. Και αρχίζω να γελάω γιατί πιάνω να λέω φράσεις που έλεγε η μητέρα μου, να κάνω πράγματα που έκανε ο πατέρας μου και νιώθω πως είμαι η ενισχυμένη μου έκδοση μαζί με αυτόύς»
-Είχες πολύ δύσκολες στιγμές; Υπήρξε φάση που είπες δεν την παλεύω…
«Οι ενοχές… Είχα πάντα την ενοχή ότι δεν με είδαν να κάνω οικογένεια, ενώ το ήθελαν και μου το έλεγαν. Από την άλλη σκεφτόμουν αν είχα βρει έναν άνθρωπο που δεν ήταν ο ιδανικός για μένα και ήμουν όλη τη ζωή μου δυστυχισμένος ίσως να είναι καλύτερα που δεν το είδαν. Από τα πρώτα, τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά εγώ για να τους χαρίσω έστω και λίγους μήνες ζωής. Ήταν ενοχές, σκέψεις, πολλές νύχτες αυπνίας. Η δουλειά ήταν ένα κέλυφος που με προστάτεψε. Δεν ξέρω αν δεν έχω αντιμετωπίσει το πένθος γιατί σε 3 μέρες επέστρεψα στη δουλειά και στις δύο περιπτώσεις»
«Σκέφτομαι αν υπάρχουν οδηγίες πένθους. Αν έχεις προλάβεις να μιλήσεις με τους ανθρώπους σου να τους πεις αυτά που θα ήθελες, στην περίπτωσή μου πρόλαβα» είπε σε άλλο σημείο και λίγο μετά πρόσθεσε:
«Το πένθος το φέρεις, απλά επιλέγεις αν θα είναι δύναμη ή η αδυναμία σου. Δεν μου δημιούργησε το αίσθημα της εγκατάλειψης. Είπα ότι τώρα είσαι μόνος σου και πρέπει να σταθείς στα πόδια σου. Θα έπρεπε ή να πελαγώσω ή να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου»
-Τι σου λείπει από τους δικούς σου περισσότερο:
«Μου λείπει το να πηγαίνω στο πατρικό μου και να κάθομαι μαζί τους. Είναι αυτή η αίσθηση της “φωλιάς”. Ακόμα έχω την καταχώριση μαμά και μπαμπάς στο κινητό… Δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος. Μια μπιζουτιέρα που είχε η μητέρα μου την έχω βάλει σε θυρίδα και τα πράγματα επειδή δεν εκτέθηκαν έχουν τη μυρωδιά της. Πηγαίνω και κάποιος θα νομίζει ότι έχω κάτι πολύτιμο και πηγαίνω το βλέπω και το μετράω, αλλά στην πραγματικότητα απλά μυρίζω τη μαμά μου».
