Η νέα ταινία του Μάικ Λι αποτυπώνει ένα χρόνο από τη ζωή ενός μεσήλικου ζευγαριού, που ζει σε ένα βαρετό προάστιο του Λονδίνο. Αυτή η 'φέτα' βρετανικής ζωής παρουσιάζεται δομημένη σε τέσσερις εποχές και περιλαμβάνει μια γέννηση, ένα θάνατο και την υπόσχεση ενός γάμου - ωστόσο χωρίς υποσχέσεις για συναρπαστικές ιστορίες ή άλλες περιπέτειες. Ο Τομ και η Τζέρι (ναι, ακριβώς) έχουν ένα θαυμάσιο σπίτι, δουλειές που τους γεμίζουν, έναν υπέροχο γιο, τον αγαπημένο τους κήπο και , φυσικά, ο ένας τον άλλον. Είναι ευτυχισμένοι, λένε, ωστόσο μέσα από συναντήσεις με φίλους, οι οποίοι βιώνουν με τον έναν ή άλλο τρόπο κάποια απώλεια, φαίνεται να επιβεβαιώνουν τη δική τους υπεροχή, που μεταφράζεται σε ευτυχία.
Ακριβώς όπως ο τίτλος της ταινίας, έτσι και ο βασικός της πυρήνας, περιπλανιέται ατάκτως, χωρίς εμφανή αρχικά πρόθεση, στα αγαπημένα λημέρια του Λι: το καθημερινό, το τετριμένο και τη μεταμφιεσμένη σε ιεροτελεστία ρουτίνα. Καθώς όμως η αφήγηση ξεδιπλώνεται η κάμερα του Λι μοιάζει να αναζητά επίμονα και συγκεκριμένα, αυτό που κρύβεται κάτω από τις λέξεις και πίσω από τις χειρονομίες - παλεύει να καταγράψει τον αγώνα του ανθρώπου απέναντι στη μοναξιά - που εδώ παρουσιάζεται ανίκητη και θανατηφόρα. Για μια ακόμη φορά, ο Λι αποσπά εκπληκτικές ερμηνείες από όλο το καστ, και ιδιαίτερα από τη Λέσλι Μάνβιλ, στο ρόλο της Μαίρη, μιας ημίτρελλης αλκοολικής φίλης που διάγει βίο μοναχικό. Η ατμόσφαιρα, ποτισμένη με σιωπές γεμάτες ένταση και άτονους διαλόγους, φέρνει συχνά στο μυαλό τσεχοφικό δράμα.
Και τελικά, ο Μάικ Λι κάνει αυτό που ξέρει τόσο καλά, από το "Naked" στο "Topsy Turvy" κι από το "Happy Go Lucky" ως εδώ, άλλες φορές με ελπίδα κι αγάπη, άλλες πιο κυνικά: φέρνει ένα κομμάτι της ζωής απέναντί μας και μας υπενθυμίζει ότι η μπορεί να είναι σκατά. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς περιττά δράματα, με τη μεγαλύτερη δυνατή οικονομία: η ζωή δεν είναι χάλια, μοιάζει να μας λέει, αλλά η ζωή μπορεί να είναι χάλια.
Φαίδρα Βόκαλη
