Στον καναπέ του Στούντιο 4 έκατσε η Ελεωνόρα Ζουγανέλη λίγο πριν ξεκινήσει τις εμφανίσεις της τις Τετάρτες στο Vox και μίλησε για όλα. Την αλλαγή της δικσογραφικής της, της εικόνας της, του ρεπερτορίου της – που τόσο συζητήθηκε. Καθόλου τυχαία η επιλογή του τίτλου Αλλάζω…
«Έκλεισε ένας κύκλος πολλών αλλαγών, πήρε πολύ καιρό να πραγματοποιηθούν. Ήθελα να επαναπροσδιορίσω εμένα την ίδια. Χρειάστηκε να αποχωριστώ κάποιους ανθρώπους που ήμουν πάρα πολλά χρόνια μαζί. Αυτό συμβαίνει όταν είσαι σε ένα περιβάλλον πολλά χρόνια επαγγελματικά, σε ένα περιβάλλον που έχεις την ασφάλεια, έχεις σχεδόν μεγαλώσει με αυτούς τους ανθρώπους, είναι πάρα πολύ δύσκολο να πεις ότι "εγώ θέλω να δω σε τι φάση βρίσκομαι". Έτσι πήρα την πρώτη μου απόφαση να φύγω από τη δισκογραφική μου» είπε αρχικά η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και συνέχισε:
« Για μένα δεν ήταν μία δισκογραφική εταιρεία, ήταν ένα περιβάλλον σχεδόν οικογενειακό πλέον καθότι έκλεινα μία 20ετία εκεί. Αποχωρίστηκα συνεργάτες χρόνων. Ευτυχώς αποχωριστήκαμε πολύ καλά και πολύ αγαπημένα. Αποχωρίζομαι με δυσκολία απλά θεωρώ ότι κάποια στιγμή, όταν ο εαυτός σου σε καλεί να πας λίγο παρακάτω, χρειάζεται να φύγεις.
Ήθελα να πάρω τον εαυτό μου και να τον βγάλω από το περιβάλλον της ασφάλειας και της οικειότητας, να εκτεθώ μόνη μου πλέον ως η Ελεωνόρα, που δεν την ξέρουν από 19 χρονών… Δεν είναι ότι χάθηκε κάτι. Ακόμα και για τους γονείς μας είναι δύσκολο να καταλάβουν ότι έχουμε μεγαλώσει. Το έχω ονομάσει ως επαγγελματική ενηλικίωση την οποία την ήθελα και νιώθω πολύ καλά».
-Για μια γυναίκα που μας ακούει, πώς φτάνουμε στο σημείο να αρχίσουμε να πετάμε…
«Δεν ξέρω γιατί δεν είμαι άνθρωπος που μπορώ να δώσω συμβουλές. Γιατί ούτε εγώ είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να μου δίνουν συμβουλές γιατί δεν τις πιστεύω.. Θα πρότεινα να είμαστε σε επικοινωνία με τον εαυτό μας και να καταφέρουμε να δούμε τι θέλουμε πραγματικά»
-Τον ακούμε τον εαυτό μας;
«Όχι πάντα γιατί υπάρχει κι ένα μυαλό που τρέχει. Αν πάρεις την πληροφορία ενώ είσαι σε πανικό, πανικό θα σπείρει το μυαλό…»
-Παίρνεις αγάπη στην προσωπική σου ζωή με τον τρόπο που το θες. Είναι αυτό μια βοήθεια στο να σταθείς και να πιστέψεις στον εαυτό σου περισσότερο;
«Είναι πάρα πολύ μεγάλη βοήθεια και για αυτό αγάπησα το τραγούδι μου αυτό από την πρώτη στιγμή γιατί στην ουσία το «Μόνη Κομπλέ», δεν είναι μόνο να είσαι μόνος κι όλα κομπλέ, αλλά και να είσαι και με έναν άλλον. Απλά για να μπορέσεις να είσαι με έναν άνθρωπο και να είσαι κομπλέ, χρειάζεται να είσαι καλά κι ολόκληρος άνθρωπος γιατί αλλιώς ούτε μπορείς να μοιραστείς, ούτε μπορείς να κατανοήσεις ακόμα κι αγάπη να σου προσφέρει ο άλλος, αν εσύ δεν είσαι ολόκληρος, πάντα κάτι θα σου φταίει και στον άλλον και σε εσένα.
Είναι ένας δρόμος, που δεν έχει τελειωμό. Οπότε όσο ολόκληροι είμαστε κι ανοιχτοί… την αγάπη δεν τη ζητάμε, είναι να γίνει. Η αγάπη κι η συνύπαρξη, όχι μόνο στην προσωπική μας ζωή, γενικά με ανθρώπους που μπορούν να σε επηρεάσουν και να σε μεταμορφώσουν, είναι πολύ σημαντικό»
-Οι άνθρωποι μας αλλάζουν ή δεν πρέπει να μας αλλάζουν;
«Οι σοφότεροι λένε πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Εγώ πιστεύω ότι αλλάζουμε. Όχι στις βασικές αρχές μας. Μικρές αλλαγές αλλάζουν τους ανθρώπους. Εγώ για παράδειγμα όταν νιώθω καλά με τους γύρω μου γίνομαι πιο γλυκιά»
-Υπήρξαν περίοδοι που ήσουν σε άμυνα;
«Σε άμυνα, όχι. Ο φόβος είναι κάτι που έχω αντιμετωπίσει»
-Τι είναι αυτό που γεννά μέσα μας την ανάγκη για αλλαγή;
«Νομίζω ότι έχει να κάνει με τον χαρακτήρα. Εμένα μου αρέσει να κάνω αλλαγές. Ακόμα και σε μικρά πράγματα στο σπίτι»
-Και το να βγεις με μια άλλη εικόνα πάνω στο σκηνή σημαίνει ότι πατάς διαφορετικά…
«Έχω περάσει πολλές διακυμάνσεις με την εικόνα μου και το έχω ξανασυζητήσει και με τα κιλά. Μου πήρε αρκετά χρόνια για να εμπιστευτώ τον εαυτό μου και να τον αποδεχτώ. Επειδή αυτό το επάγγελμα που έχω την τιμή και την ευλογία να κάνω, είναι μια αφορμή για να αποτινάξεις πράγματα και για να δηλώσεις και για να ρισκάρεις πολλές φορές, ήθελα τη δική μου προσωπική εξέλιξη κι ότι κατάφερα και κάποια κόμπλεξ που κουβαλούσα μέχρι πάρα πολύ πρόσφατα και θα ήθελα αυτό να συνεχίσει να συμβαίνει. Ότι κατακτώ, ότι καταφέρνω, ακόμα και σε πολύ πρώιμο επίπεδο, θέλω να το δηλώνω στη δουλειά μου. Για εμένα είναι ένας τρόπος να δω όντως τα καταφέραμε ή το λέμε αλλά δεν; »
-Τι σε κρατούσε;
«Τα κόμπλεξ μου»
-Είναι επίπονη διαδικασία όταν ανακαλύπτουμε τα βαρίδια;
«Για εμένα κάθε άνθρωπος πρέπει να βρίσκει τον χρόνο και τον τρόπο του γιατί αλλιώς είναι βίαιο. Η βία μπορεί να ασκηθεί κι από εμάς τους ίδιους»
-Θεωρείς ότι όλοι μπορούν να τα καταφέρουν;
«Αλίμονο»
-Εσύ είπες τη λέξη κόμπλεξ, πώς τα νίκησες;
«Δεν τα νίκησα. Κομμάτια φεύγουν και ότι καταφέρνω να κατακτήσω, ακόμα και σήμερα αντιλαμβάνομαι κι άλλα βαρίδια που έχω»
