Ο Θάνατος Που Ονειρεύτηκα

20.11.2010
Βρισκόμαστε σε κάποιο προάστιο της Αθήνας και μια παρέα εφήβων, στην οποία ξεχωρίζει η γοητευτική μορφή της Δωροθέας, γίνονται (άθελά τους;) πρωταγωνιστές, άλλοι ως θύτες και άλλοι ως θύματα, σ’ ένα επερχόμενο σκηνικό θανάτου. Καταλύτης της ιστορίας είναι ο Χρήστος, νεοφερμένος στην παρέα, ο οποίος σε μικρό χρονικό διάστημα, γίνεται η ηγετική μορφή και θα αποτελέσει τον κεντρικό πυρήνα της παρέας και τον αδιαμφισβήτητο θύτη.
Υποτίθεται ότι η ταινία βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα που είχαν συγκλονίσει το κοινό με την υπόθεση των σατανιστών της Παλλήνης. Υποτίθεται το καταραμένο ζευγάρι της ταινίας συμβολίζει το αντίστοιχο της ιστορίας Κατσούλα - Μαργέτη Υποτίθεται ότι η ταινία θέλει να προχωρήσει και ένα βήμα μπροστά και να μιλήσει γενικότερα για τα αδιέξοδα της εφηβείας. Υποτίθεται?γιατί το μόνο που βλέπουμε στην ταινία είναι μια καρικατούρα της όλης κατάστασης και κάτι παραπάνω. Πρώτον, μια καρικατούρα των παιδιών που ασχολούνται με το σατανισμό με ελάχιστες μόνο σκηνές τελετής και αυτές τουλάχιστον αστείες. Δεύτερον, μια ανεξήγητη προσέγγιση στην περιγραφή των νέων, των μουσικών επιλογών και γενικότερα το πώς μιλάνε και φέρονται μεταξύ τους. Για παράδειγμα είναι δυνατόν να τραγουδάει ο πρωταγωνιστής σε μια σκηνή φόνου το Μέρες Αργίας από Διάφανα Κρίνα σαν να τον σπρώχνει προς την πράξη;) Και τρίτον, η επιλογή του να υπάρχει ένα συνεχές μουσικό χαλί σε όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι απλώς κουραστική.

Πραγματικά δεν θυμάμαι αν υπήρχαν στιγμές χωρίς μουσική υπόκρουση στην ταινία. Τέλος η σκηνοθετική προσέγγιση αρκετά τηλεοπτική αλλά αυτό δεν ήταν έκπληξη. Ο Παναγιώτης Κράββας έρχεται από τη σειρά «Singles» και έχει υπογράψει πολλά επεισόδια του «Κόκκινου κύκλου», της «10ηςεντολής». Προσπαθεί να πει πολλά, σε λίγο χρόνο και πολλές φορές οι σκηνές μοιάζουν να βγαίνουν από βίντεο-κλιπ. Ίσως θα ήταν καλύτερα η ταινία να ήταν ένα επεισόδιο του «Κόκκινου κύκλου». Κ.Α.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ