Όταν ο Ταραντίνο και ο Ροντρίγκεζ ξεκίνησαν την ιδέα τους πάνω στα exploitation φιλμ και να τιμήσουν το Grindhouse δημιούργησαν τα «Death Proof» και «Planet Terror» και πρόσθεσαν σε αυτά κάποια ψεύτικα τρέιλερ ταινιών ίδιου ύφους. Ένα από αυτά ήταν και το Machete του Ροντρίγκεζ το οποίο τελικά κατέληξε στο να γίνει κανονική ταινία. Μια χορταστική, γεμάτη αίμα και ολίγον γυμνό, και με κρυμμένα αντιρατσιστικά μηνύματα που σκοπό έχει αποκλειστικά την διασκέδαση του κοινού.

Ο Ροντρίγκεζ, αν και με παρέα στη σκηνοθεσία αυτή τη φορά (Ίθαν Μανίκις), συνεχίζει την παράδοση των ταινιών με καταραμένους αντί-ήρωες οι οποίοι καταλήγουν να μας είναι συμπαθείς ασχέτως τι κάνουν τελικά. Αναβιώνει ξανά το exploitation των 70'ς, παίζει με τους χαρακτήρες του και παραδίδει μια ταινία που δεν αντέχει κριτικής αλλά είναι και αμφίβολο αν θα ενθουσιάσει τους φαν του είδους. Οι υπόλοιποι ούτε να το σκεφτούν. Δεν είναι ότι λείπει κάτι αλλά είναι ότι δεν έχει και αυτό το στοιχείο, την «αφέλεια» αν προτιμάτε, που μας ενθουσίαζε στις προηγούμενες δουλειές του.

Εδώ τοποθετεί μπροστά έναν από τους πιστούς του ηθοποιούς, τον Ντάνι Τρέχο ο οποίος πλαισιώνεται από μια σειρά παλιών και νέων ηθοποιών οι οποίοι έστω και μικρή παρουσία αφήνουν το στίγμα τους. Τους περισσότερους από τους οποίους έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις περιπέτειες του εκκεντρικού σκηνοθέτη όπως Τζέσικα Άλμπα, Τσιτς Μαρίν, Τομ Σαβίνι αλλά έχουμε και τις απαραίτητες «εκπλήξεις» όπως η παρουσία των Στίβεν Σίγκαλ, Ντον Τζόνσον, και Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Κ.Α.