Ραντεβού Στον Αέρα

29.01.2010
Στα ελληνικά, η δουλειά που κάνει ο Κλούνεϊ στην ταινία θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «σύμβουλος επαγγελματικής μετάβασης». Στην πραγματικότητα όμως προσλαμβάνεται από μεγάλες εταιρείες για να απολύει υπαλλήλους οι οποίοι δεν είναι πλέον «χρήσιμοι». Καταπληκτική δουλειά! Προσοδοφόρα και περιζήτητη στην εποχή της οικονομικής κρίσης και της οικουμενικής μοναξιάς. Όποια εταιρεία θέλει να ελαφρύνει το προσωπικό της, καλεί τον Κλούνεϊ και τους συναδέλφους του για να κάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά. Ψυχρό και ανατριχιαστικό. Και αποτελεσματικό.

Ζει λοιπόν ο Κλούνεϊ μέσα στ΄ αεροπλάνα. Γυρίζει από πολιτεία σε πολιτεία και απολύει ανυποψίαστους ανθρώπους οι οποίοι, γι αυτόν, δεν είναι παρά νούμερα. Νούμερα είναι και τα εκατοντάδες χιλιάδες εναέρια μίλια που συγκεντρώνει στις κάρτες του «πιστού επιβάτη» τις οποίες με περηφάνια φιλάει στο πορτοφόλι του. Στόχος του τα 10 εκατομμύρια μίλια. Μια πολυτελής VIP κάρτα την οποία κατέχουν μόνο οι φανατικοί ταξιδιώτες.

Τον κόσμο τον βλέπει από ψηλά (up in the air) σα να μην έχει επαφή με αυτόν, σαν να κρατάει μια απόσταση ασφαλείας.

Στο σπίτι του κοιμάται ελάχιστες μέρες, οι ερωτικές του σχέσεις είναι επιδερμικές (και γι αυτό εξόχως επιτυχημένες) και ο ίδιος δεν θέλει να τον ενοχλούν και να τον ζαλίζουν. Ούτε καν τα μέλη της οικογένειάς του.

Στην εποχή της μη-συμμέτοχης και των διαδικτυακών ανοσιουργημάτων, άνθρωποι σαν τον Κλούνεϊ (ή μάλλον τον Ράιαν, τον χαρακτήρα δηλαδή που παίζει ο Κλούνεϊ) είναι χρήσιμοι. Εκφράζουν την ψυχρότητα της εποχής. Υποτάσσονται στην ευκολία της. Προσαρμόζονται στην υποτιθέμενη ελαφράδα της.

Τυπικός αντιήρωας (όπως και οι προηγούμενοι αντιήρωες του σκηνοθέτη στο «Thank You For Smoking» και το «Juno») ο Ράιαν ταξιδεύει ανά την Αμερική και προσπαθεί να ξαναβρεί τον εαυτό του που τον έχασε κάπου ανάμεσα στα χιλιάδες ταξίδια.

Και για να μην το βαρύνουμε (η ταινία δεν είναι παρά μια κομεντί- εναλλακτική και σκοτεινή, αλλά πάντως κομεντί) ας κλείσω με την ηθική των χαρακτήρων. Εδώ είναι το μυστικό της ταινίας. Χαρακτήρες πλήρεις, καλογραμμένοι, ακριβείς όσο δεν παίρνει και απολύτως κινηματογραφικοί. Και ερμηνείες καταπληκτικές, άμεσες και απολύτως ζωτικές. Παίζουν, ρε γαμώτο μου, οι Αμερικανοί ηθοποιοί με τρόπο που σε πείθει, που σε κάνει να παθιαστείς και να χαθείς.

Κινηματογραφική είναι κι η δομή. Σε βάζει κι εσένα μέσα στην ταινία. Αυτό είναι εξάλλου το μυστικό των επιτυχημένων αμερικανικών ταινιών: να σε κάνουν κι εσένα μέρος τους.

Αποτελεσματική, διασκεδαστική, εναλλακτική και μοντέρνα. Και οσκαρική, με 6 υποψηφιότητες και κάποιες πιθανότητες στην κατηγορία του σεναρίου. Κι αν δεν ήταν η Μο’νικ στην «Μονάκριβη», οι καταπληκτικές ερμηνείες της Φαρμίγκα και της Κέντρικ θα ήταν στην πρώτη σειρά.

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ