Ένα συγκλονιστικό αντιπολεμικό έπος από την Κίνα μας θυμίζει την φρίκη, αλλά και το μεγαλείο, της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Τον Δεκέμβριο του 1937 ο Αυτοκρατορικός Στρατός της Ιαπωνίας εισέβαλε στην πόλη Νανκίνγκ- τότε πρωτεύουσα της Κίνας- και ουσιαστικά την ισοπέδωσε. Η φρίκη αυτού του μήνα έμεινε στην ιστορία ως «Ο βιασμός της Νανκίνγκ»- μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ανθρώπινης συμπεριφοράς και αναμφίβολα ένα από τα χειρότερα εγκλήματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: 3000.000 άνθρωποι, ο μισός δηλαδή πληθυσμός της πόλης, δολοφονήθηκαν, άμαχοι θάφτηκαν ζωντανοί σε μαζικούς τάφους, ηλικιωμένοι εξευτελίστηκαν, χιλιάδες γυναίκες βιάστηκαν, βρέφη σφαγιάστηκαν. Η ειρηνική πόλη του Νανκίνγκ σημαδεύτηκε για πάντα, το ολοκαύτωμά της όμως παραμένει ακόμη άγνωστο.
Κι ενώ το γεγονός αυτό, στην άπω Ανατολή, θεωρείται ταμπού (οι Κινέζοι δεν έχουν ακόμη χωνέψει την φρίκη του και οι Ιάπωνες δεν έχουν ζητήσει συγγνώμη) η ταινία το αντιμετωπίζει με όρους καθαρά κινηματογραφικούς υπερβαίνοντας την προπαγάνδα και τον εθνικιστικό λίβελο. Κρατώντας ανοιχτές τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο καλό και το κακό, ο σκηνοθέτης βάζει σε πρώτο πλάνο τον άνθρωπο που εξαχρειώνεται στην δύνη του πολέμου και γίνεται έρμαιο των ακραίων πολιτικών αποφάσεων. Ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της αφήγησης εξάλλου είναι ένας Γιαπωνέζος στρατιώτης- ένας εχθρός. Κι οι υπόλοιποι όμως ήρωες είναι βουτηγμένοι μέσα σε ένα επικό φως αντικειμενικότητας. Δεν εξετάζεται δηλαδή η περιπτωσιολογία στενών ατομικών δραμάτων, αλλά η συλλογική φρίκη και των δύο πλευρών.
Το μελόδραμα λοιπόν είναι άχρηστο σε μια τέτοια ταινία η οποία τοποθετείται στις πλήρεις διαστάσεις της τραγωδίας.
Συγκλονιστικές ασπρόμαυρες και σινεμασκόπ εικόνες, πρόσωπα έντονα που ακτινοβολούν μέσα στην φρίκη του πολέμου, ελάχιστη μουσική, ωμή και λιτή σκηνοθεσία. Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Η «Πόλη της Ζωής και του Θανάτου» έκανε την ευρωπαϊκή της πρεμιέρα τον περασμένο Σεπτέμβριο στις Νύχτες Πρεμιέρας και στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν όπου μάλιστα κέρδισε και το πρώτο βραβείο.
ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ
