Από τα πρώτα κιόλας credits με το σήμα του τοπικού καναλιού στο Καζακστάν αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι μπροστά σε ένα πρωτόγνωρο mockumentary. Λίγα λεπτά μετά υποψιάζεσαι ότι η ολοκληρωτική του απόλαυση απαιτεί να ξεφορτωθείς κάθε ψυχαναγκαστική πολιτική ή άλλη ορθότητα. Διαπιστώνεις τότε ότι βρίσκεσαι πρώτη θέση σε ένα ξεκαρδιστικό ρόλερκoστερ αστείρευτης έμπνευσης.
Η ιδέα είναι απλή όσο και ο πρωτότυπος τίτλος. Ο δαιμόνιος Σάσα Μπάρον Κοέν αντιπαραθέτει το «τριτοκοσμικό» Καζακστάν (αντισημιτισμός, αιμομιξία, βιαστές που κυκλοφορούν ανενόχλητοι) σε ένα ταξίδι αστραπή στη βαθιά Αμερική των ροντέο, των ευαγγελιστών και των υπερεθνικιστών, των γκέτο και των τροχόσπιτων, της σαπουνόπερας και της Πάμελα Αντερσον. Σε στιγμές πιο βέβηλο και από το Team America και χωρίς να φοβάται τα όρια της κακογουστιάς (απολαύστε το πιο πρωτότυπο «69» που είδατε ποτέ) το Borat είναι παραδόξως μια βαθιά πολιτική ταινία, ένα home movie για τα χρόνια του Μπους. Ολα αυτά όμως τα σκέφτεσαι αφού συνέλθεις από τα γέλια.
Με τις κατηγορίες για αντισημιτισμό να εκκρεμούν και τη μήνη της φιλοαμερικανικής και όχι τόσο δημοκρατικής κυβέρνησης του Καζακστάν νομίζουμε ότι το Borat δεν θίγει τελικά παρά μόνο μια μειονότητα, όσους δεν έχουν την ελάχιστη αίσθηση χιούμορ. Οι υπόλοιποι θα κυλιστείτε στο πάτωμα...
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ
