Σύνθετη κατασκευή, δομημένη πάνω σε μια απλή ουσιαστικά ιστορία, η δεξιοτεχνική άσκηση του Τζόνσον καταφέρνει να συνδέσει δυο ανόμοια κινηματογραφικά είδη στο ίδιο ευρηματικό πάντρεμα. Εδώ η νεανική ταινία συναντά το παραδοσιακό φιλμ νουάρ, μαθητές σχολείου συμπεριφέρονται σαν να έχουν ξεπηδήσει από μυθιστόρημα του Ντάσιελ Χάμετ, teenage ήρωες μεταμορφώνονται σε μοιραίες γυναίκες και σκληροτράχηλα πρωτοπαλίκαρα στους άδειους δρόμους μιας καλιφορνέζικης κωμόπολης, ενώ οι ενήλικες απουσιάζουν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον ιδιόρρυθμο μικρόκοσμο του φιλμ.
Εχοντας απειροελάχιστα μέσα στη διάθεσή του και με ένα πάθος που βλέπεις να ξεπηδά από κάθε πλάνο, ο πρωτοεμφανιζόμενος Τζόνσον άντλησε ένα ντεμπούτο που απαντά στις ελλείψεις της πλοκής με μια εκπληκτική έμφαση στην τεχνική και την εικονογραφική αντίληψη. Μεγάλο όμως μέρος του φιλμ επωμίζεται επάξια στις πλάτες του κι ο νεαρός πρωταγωνιστής. Με μια νευρώδη ερμηνεία, ο θαυμάσιος Λέβιτ βιώνει την ταινία σωματικά και κινητικά, δυναμιτίζοντας με την παρουσία του μεγάλο μέρος της ρυθμικής και στακάτης αφήγησης. Το φιλμ ανήκει εξ ολοκλήρου σε αυτόν και τον χαρισματικό σκηνοθέτη του.
Ο Τζόνσον φανερώνει εξυπνάδα ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο πλησιάζει το υλικό του. Μπορεί να δανείζεται από το αστείρευτο λεξιλόγιο του αρχετυπικού νουάρ, καταλήγει εντούτοις να κάνει μια δημιουργία που έχει τον δικό της χαρακτήρα, μιλά (κυριολεκτικά) τη δική της γλώσσα και κατοικεί στο δικό της, ατμοσφαιρικό σύμπαν. Ξεφεύγοντας από τη σκιά ενός απλοϊκού ιδιωματισμού, το φιλμ διαβάζεται κι ως μια εύστοχη μεταφορά πάνω στη νεανική αλλοτρίωση, με το σχολικό προαύλιο να γίνεται προθάλαμος για το σκοτάδι που επιφυλάσσει ο κόσμος των μεγάλων. Κι αυτός είναι ίσως ο λόγος για τον οποίο η ταινία αποκαλύπτει έναν μελαγχολικό τόνο που τη φέρνει πλησιέστερα στον πεσιμισμό και τη φαταλιστική διάθεση των κλασικών δημιουργιών που την ενέπνευσαν.
ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
