Μέρος μίας μεγάλης, ατέρμονης και ανοιχτής συζήτησης γύρω από το τι είναι πορνογραφία στο σινεμά, το Shortbus του Τζον Κάμερον Μίτσελ είναι καταδικασμένο να μην διαθέτει τις απαντήσεις. Ο ρόλος του είναι εξ ορισμού αυτός του συνομιλητή, της πλευράς που έχει επιχειρήματα και μπορεί από προνομιακή θέση να «ανοίξει» ακόμη περισσότερο τη συζήτηση προς ικανοποίηση των περισσότερων και των πιο απαιτητικών.
Ξεκινώντας με μία σκηνή αυνανισμού και τελειώνοντας με μία σκηνή... αυνανισμού, δεν είναι τυχαίο ότι το Shortbus κάνει πρωταγωνιστή του το σεξ. Η έλλειψή του, η γνώση και η άγνοια πάνω στο σεξ, το περιττό και το αναγκαίο του πιο υπερτιμημένου ή του πιο υποτιμημένου (διαλέξτε πλευρά!) πράγματος (!) στον σύγχρονο κόσμο. Αυτού που ο Μίτσελ δεν ντρέπεται να δείξει με λεπτομέρεια σε μία έξαρση ηδονοβλεπτικής επιτήδευσης και πεσιμιστικής αναζήτησης οργασμών, προκαλώντας, αντίθετα από ό,τι θα περίμενε κανείς, ρίγη τρυφερότητας και ρομαντισμού.
Πιο ώριμος και πιο οργισμένος από το Hedwig And The Angry Inch, μπορεί να χαμηλώνει τους τόνους και την glam υπερβολή, αλλά ορθώνει διεγερτικά το ανάστημά του σε μία Αμερική (και έναν πλανήτη) που προτιμά να περπατάει στο σκοτάδι του νεοσυντηρητισμού παρά στο φως μίας νέας πανσεξουαλικής επανάστασης. Με την ελαφρότητα με την οποία θα αντιμετώπιζε ένα παιδί ένα παιχνίδι που δεν γνωρίζει τη δύναμη του και με τη βαρύτητα ενός βαθιά πολιτικοποιημένου δημιουργού που ξέρει ακριβώς τι προκαλεί όταν δείχνει έναν καθ όλα ευυπόληπτο πολίτη να τραγουδάει τον αμερικανικό ύμνο κατά τη διάρκεια μίας παρτούζας, ο Μίτσελ εκλιπαρεί για ανθρώπινη επαφή. Η πορνογραφία έτσι κι αλλιώς υπήρξε πάντοτε (καλό ή κακό) προηγούμενο ή επόμενο...
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
