Πέντε ηλικιωμένοι Ελληνοεβραίοι -ένας Κρητικός, μία Γιαννιώτισσα, ένας Αθηναίος, δύο Θεσσαλονικείς- αφηγούνται στον φακό τις δοκιμασίες τους, ως παιδιά, από την Ελλάδα της γερμανικής κατοχής. Μνήμες από την εισβολή των ναζί, την απεγνωσμένη φυγή, την απώλεια των δικών τους, των ανθρώπων που τους βοήθησαν να κρυφτούν, τον χρόνο που πέρναγε βαρύς μέσα στον φόβο του θανάτου, αλλά και την ελπίδα της σωτηρίας.

Οι αφηγήσεις συνοδεύονται από ντοκουμέντα της εποχής και φωτογραφίες ή σωζόμενα φιλμάκια των οικογενειών, και ξετυλίγονται παράλληλα στον ιστορικό χρόνο -την τετραετία του ολέθρου- για να ολοκληρωθούν, το τελευταίο 20λεπτο, με αναφορές και εικόνες της μετέπειτα, μετά το τραύμα, ζωής τους.

Εξαιρετικά επιμελής ο Βασίλης Λουλές, ίσως όχι περισσότερο από έναν συνεπή εργάτη της τηλεόρασης που εικονογραφεί όσο σαφέστερα μπορεί μια εκτεταμένη δημοσιογραφική έρευνα, αλλά, πάντως, με πλήρη επίγνωση της δύναμης τόσο του θέματός του όσο και, κυρίως, του απέριττου προφορικού λόγου των πολυβασανισμένων υποκειμένων, τα οποία αφήνει χωρίς την παραμικρή έξωθεν παρέμβαση πέραν του αρχειακού υλικού να πουν τις συγκλονιστικές τους ιστορίες. Από τα πιο συγκινητικά ελληνικά ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων.