Ένας εκπατρισμένος καθηγητής επιστρέφει στο Ιράν μετά από 22 χρόνια στο εξωτερικό για να εργαστεί για κάποιους μήνες στην πατρίδα του. Όταν επιχειρήσει να φύγει, η γραφειοκρατία και η διαδομένη διαφθορά θα τον εμποδίσει ενώ ο θάνατος του πατέρα του θα θέσει σε κίνηση μία σύγκρουση για την κληρονομιά ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και τον αποξενωμένο αδερφό του.
Παραλληλίζοντας τη σημερινή εποχή με τον τραυματικό για την συλλογική συνείδηση του Ιράν πόλεμο με το Ιράκ, ο ντοκιμαντερίστας Μασούντ Μπακσί κάνει το ντεμπούτο του στη μυθοπλασία με ένα ιδιαίτερα κυνικό και μελαγχολικό ανθρώπινο δράμα, που φιλοδοξεί να δράσει και ως αλληγορία για το χρεωκοπημένο ηθικά Ιράν και το ένοχο παρελθόν του. Η αλληγορία αυτή δεν αποφεύγει πάντα την παγίδα του προφανούς (και τα φλασμπάκ δεν εντάσσονται πάντα στο σύνολο με οργανικό τρόπο) αλλά είναι σε κάθε περίπτωση αρκετά δυνατή ώστε να δώσει την απαραίτητη ώθηση στην αφήγηση του σήμερα, η οποία και καταφέρνει να δημιουργήσει ιδανικά μια βαθιά απαισιόδοξη και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τον, αφελή τελικά, κεντρικό ήρωα.
Ακόμη και αν η ταινία δεν καταφέρνει πάντα να δικαιολογεί την αναγωγή από το προσωπικό στο συλλογικό, ούτε να διατηρήσει το μομέντουμ της ιστορίας λόγω των συχνών παρακάμψεων και της διάθεσης καταγγελίας, είναι τελικά μια εξαιρετική αναπαράσταση της αίσθησης της επιστροφής στην πατρίδα από έναν αυτο-εξόριστο, της σύγκρουσης ανάμεσα στις αναμνήσεις και το παρόν, την εικόνα που έχει ο πρωταγωνιστής για την πατρίδα του και την πραγματικότητα χάρη και στις εύστοχες ερμηνείες του καστ.
