Από τις πρώτες σκηνές του «Rock Of Ages» αισθάνεσαι ότι έχεις να κάνεις με την πιο σκανδαλιστική, γκροτέσκα πλευρά του σύγχρονου Χόλιγουντ, σχετικά με μία θεματολογία που έχει περάσει ήδη στα ράφια των κλασικών. Ο έμπειρος στην πρακτική του μιούζικαλ, Ανταμ Σάνκμαν σκηνοθετεί το πιο σκαμπρόζικα ένοχο πολιτισμικά έργο της χρονιάς, βασισμένο στο θεατρικό έργο του Κρις Ντ΄ Αριένζο για το Μπρόντγουεϊ.

Ο Ανταμ Σάνκμαν, πριν από οποιονδήποτε χαρακτήρα της ταινίας, βουτάει ο ίδιος στην παράδοση του νεο-αμερικανικού γκλαμ ροκ της δεκαετίας του ’80, αυτό που η σύγχρονη κριτική έχει φροντίσει να περάσει στην ιστορία ως haircut metal. Οπως και στο «Hairspray», o Σάνκμαν, μεταξύ άλλων δεξιοτήτων του, φαίνεται για μία ακόμα φορά να παίζει στα δάχτυλα τη σημειολογία μίας νεανικής υποκουλτούρας (συμπτωματικά, σχετίζεται πάλι με τα μαλλιά κατά κύριο λόγο) και να την εντάξει στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που είναι (ή δεν είναι) έτοιμη να αποδεχτεί ένα ακόμα μαζικό καπρίτσιο του μαγικού κόσμου του ροκ εν ρολ.

Το «Rock of Ages» είναι τόσο θορυβώδες, λαμπερό και ελεγχόμενα βρομιάρικο που δεν γίνεται να μη σε διασκεδάσει, πατώντας στα αρχετυπικά βήματα του αμερικανικού μιούζικαλ και ανασύροντας τις μνήμες στο κοινό του, όχι με μια βαρετή και στείρα μέθοδο, αλλά με έναν πραγματικά απολαυστικό, απενοχοποιημένο και ενστικτώδη τρόπο.

Η ταινία είναι η χαρά της αφρίζουσας μπίρας –χυμένης σε πίδακες παντού και ειδικά πάνω σε στενά τι-σερτ-, η πεμπτουσία της δυνατής λακ -σε σημείο να φέρνει τις τούφες των μαλλιών σε νεκρική ακαμψία-, είναι οι ξανθές, αγέρωχες μπούκλες που γεφυρώνουν το πρότυπο της Φάρα Φόσετ με τον Αξελ Ρόουζ των Guns N’ Roses, είναι το air guitar σε όλο το μεγαλείο του, το συνεχές, επίμονα κραυγαλέο sing-along ρεφρέν και το ρίμελ σε ποσότητες που μπορούν να δημιουργήσουν κηλίδα στον ωκεανό. Είναι ο απόλυτος, πρωτοεπίπεδος, εκτονωτικός χαβαλές, η κραυγή ενός ρεφρέν μέχρι να κλείσει ο λαιμός σου.

Μάρκος Φράγκος