Είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι, ο Σάσα Μπάρον Κόεν είναι αυτή την στιγμή ο πιο περιπετειώδης και αντισυμβατικός κωμικός που υπάρχει στο σινεμά. Ο θρασύτατος τρόπος με τον οποίο κατόρθωσε να θολώσει τα νερά μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας στις ταινίες «Bruno» και «Borat», ή να παραβιάσει με τα ίδια φιλμ καλά συντηρημένα ταμπού και πολιτικά ορθές αντιλήψεις που εξακολουθούν να καταδυναστεύουν την τέχνη και τη μοντέρνα ζωή μπορεί να μην ανταποκρίνεται στο καλό γούστο και στο χιούμορ όλων, στην ουσία όμως αποτελεί ένα θαρραλέο και άκρως πολιτικοποιημένο είδος κωμωδίας.
Τρία χρόνια αφότου αλώνισε μερικές από τις πιο απροσδόκητες τοποθεσίες του πλανήτη ως Αυστριακής καταγωγής γκέι τηλεοπτικός παρουσιαστής στο σποραδικά διασκεδαστικό «Bruno», ο 40χρονος Βρετανός ηθοποιός αφήνει την γενειάδα του να μακρύνει, φορά τα βαριά παρασημοφορεμένα ρούχα ενός μονάρχη και προσπαθεί να κάνει οτιδήποτε περνά από το χέρι του προκειμένου η δημοκρατία να μην φτάσει ποτέ στο νοτιο-αφρικανικό κρατίδιο το οποίο με κόπο έχει καταφέρει να κυβερνά τυραννικά τόσα χρόνια! Αυτή την ανατρεπτική κωμική ιδέα, που φέρνει αμυδρά στο μυαλό τα σουρεαλιστικά ευρήματα τα οποία συναντούσαμε στις κλασικές δημιουργίες των αδελφών Μαρξ, ο Σάσα Μπάρον Κόεν προσπαθεί να την επεξεργαστει με βάση του ένα σενάριο που μοιάζει περισσότερο με συρραφή αστείων επεισοδίων, παρά με μια συμπαγή δουλειά. Αφοσιωμένος στο να εκτοξεύει αυθάδικες σατιρικές βολές σε πολυάριθμες κατευθύνσεις, ασχέτως του πόσες από αυτές θα πετύχουν πραγματικά τους στόχους τους, ο Κόεν επιδεικνύει κι εδώ την οικεία προσβλητική κωμική ρουτίνα του, αυτή την φορά, ωστόσο, την περιφέρει ανεβασμένος επάνω σε ένα εξαιρετικά αδύναμο σεναριακό όχημα.
Πρώτη συνεργασία του ηθοποιού με τον σκηνοθέτη Λάρι Τσαρλς στην οποία δεν υιοθετείται το ύφος και η λογική ενός ψευδοντοκιμαντέρ, ο «Δικτάτορας» δεν πάσχει μόνο από συγγραφική ανεπάρκεια αλλά προδίδεται και από μια εντελώς συμβατική αφήγηση. Υποτυπώδες σκηνοθετικά, χωρίς τις τακτικές σοκ των πολύ πιο αποτελεσματικών κωμικά προκατόχων του και με ελάχιστες ξεκαρδιστικές (πόσω μάλλον εμπνευσμένες) στιγμές, το φιλμ εξαντλεί πολύ γρήγορα το άλλοθι της αντιδραστικής σάτιρας. Κι αυτό που μένει πίσω είναι μια παρέλαση από σεξίστικα, σκατολογικά και παιδαριώδη ως επί το πλείστον αστεία, τα οποία κατορθώνουν να προσβάλλουν ελάχιστους και να διασκεδάσουν ακόμη λιγότερους.
