Εύρημα πιασάρικο το παιχνίδι με το χρόνο, όπως και η επιστροφή στα 60s, που είναι και το καλύτερο κομμάτι της τρίτης περιπέτειας. Απογοητευτικό, καθ'ότι άγουστο και υπερ-βίαιο το πρώτο μέρος, δείχνεο ότι οι σεναριογράφοι έχουν στερέψει.
Οταν ο Μπόρις το Ζώο, εγκληματική φυσιογνωμία από το έξω διάστημα (στην κυριολεξία), δραπετεύει από φυλακή υψίστης ασφαλείας στη Σελήνη και ξεκινά για να εκδικηθεί τον άνθρωπο που τον έβαλε πίσω από τα σίδερα, οι πράκτορες J και K αναλαμβάνουν δράση. Με τον Μπόρις να ταξιδεύει στον χωροχρόνο για να διαγράψει την ύπαρξη του πράκτορα K (Τόμι Λι Τζόουνς), ο J (Γουίλ Σμιθ) πρέπει να επιστρέψει στο παρελθόν, στην ημερομηνία της σύλληψης του κακοποιού κατά τη δεκαετία του '60 για να αποτρέψει τη δολοφονία του συνεργάτη του...
Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη εμφάνιση των Ανδρών με τα Μαύρα στη μεγάλη οθόνη και συνολικά δέκα, από τη δεύτερη περιπέτειά τους. Αν το πρώτο φιλμ του Μπάρι Σόνενφελντ έδωσε νέο στυλ και αέρα στο είδος της κωμωδίας επιστημονικής φαντασίας με τον κυνισμό και το χιούμορ να δένουν σωστά με το θέαμα και τη δράση, το δεύτερο, το 2002, αναπαρήγε τυπικά τη συνταγή.
Το τρίτο δε, που βγαίνει τώρα στις αίθουσες, δεν έχει καμία πρωτοτυπία. Απευθυνόμενο σε ένα κοινό που έχει δει τις δύο προηγούμενες ταινίες αλλά και σε ένα νεότερο, που γνωρίζει μόνο τα σύγχρονα μπλοκμπάστερ, προσπαθεί υπερβολικά να εντυπωσιάσει: με έναν τρομακτικό στην όψη «κακό» που όμως λόγω φωνητικού ντουμπλάζ σε υψηλή ένταση μοιάζει περισσότερο με τραγέλαφο, ενώ αντικαθιστά τον ελαφρώς κουρασμένο Τόμι Λι Τζόουνς με τη νεότερη εκδοχή του, τον Τζος Μπρόλιν. Αυτό το τελευταίο είναι και το καλύτερο εύρημα της ταινίας, μια και ο Μπρόλιν μιμείται εξαιρετικά τον Τζόουνς και στέκεται μια χαρά στο πλευρό του Γουίλ Σμιθ, που κατά τ' άλλα φαίνεται κι αυτός να «ψάχνεται».
Το πρώτο 20λεπτο του φιλμ είναι και το πιο αδύναμο, με μια εισαγωγή αμήχανη, που κουβαλάει κάτι από την κιτς αισθητική των 90s (ψάρι-γίγας τρώει τον Γουίλ Σμιθ σε κινέζικο εστιατόριο εξωγήινου μαγαζάτορα!) και τις υπερβίαιες μαϊμουδιές των κούφιων μπλοκμπάστερ. Τα πράγματα βελτιώνονται στο δεύτερο μέρος. Η αισθητική των 60s, πιασάρικη και φανταχτερή με τα σκηνικά, τα κοστούμια, τους αλλόκοτους εξωγήινούς της και το εντυπωσιακό μαλλί της Αλις Ιβ σώζει τα προσχήματα μαζί με τις σκόρπιες στιγμές καλού χιούμορ. Κι έτσι, οι Ανδρες με τα Μαύρα, στην τρίτη τους μεγάλη κινηματογραφική περιπέτεια, θα προσγειωθούν στα μαλακά. Αυτό βέβαια επ' ουδενί δεν δικαιολογεί τη συνέχεια ενός φραντσάιζ με εμφανή σημάδια κόπωσης.
Αντα Δαλιάκα
