Δυνατό θρίλερ επιβίωσης που επιχειρεί κάτι πιο φιλόδοξο από απλή συρραφή σκηνών δράσης χάρη στη μελαγχολική του αφήγηση και τον όπως πάντα αξιοπρεπή Λίαμ Νίσον.
Μένοντας πιστός στην αναπάντεχη στροφή που πήρε η καριέρα του πριν μερικά χρόνια με το «Taken», ο Λίαμ Νίσον ηγείται άλλης μια μάτσο ταινίας που όμως επιφυλάσσει εκπλήξεις για όσους περιμένουν μια αναμενόμενη ταινία δράσης με b-movie νοοτροπία. Αντίθετα, το «The Grey» χρησιμοποιεί μια απλή κεντρική υπόθεση για να αφηγηθεί μια μελαγχολική και μερικές φορές συγκινητική ιστορία επιβίωσης με φόντο ένα από τα πιο αφιλόξενα τοπία που έχει ποτέ απεικονίσει το σινεμά.
Η απειλή των λύκων χρησιμοποιείται σοφά για να δημιουργήσει σασπένς, και κυρίως ως αλληγορία παρά ως αφορμή για αιμοβόρικα πλάνα, αν και αυτό οδηγεί και σε κάποιες υπερβολές – μερικές από τις ανθρωπομορφικές συμπεριφορές των ζώων (η εκδικητικότητα, η απάντηση στους χλευασμούς των ανθρώπων) φαίνονται καθαρά ως δραματουργικά ευρήματα παρά ως αληθοφανείς συμπεριφορές ζώων.
Ο Νίσον είναι χωρίς αμφιβολία ο ένας και μοναδικός σταρ - οι υπόλοιποι επιζώντες είναι κάπως ανταλλάξιμοι και όχι ιδιαίτερα αναγνωρίσιμοι, και μάλλον ευτυχώς γιατί συνήθως τέτοιου είδους ιστορίες καταφεύγουν στις καρικατούρες για τους ούτως ή άλλως αναλώσιμους ρόλους. Ο Νίσον βέβαια φτάνει και περισσεύει, και ο γεμάτος υπαρξιακές αγωνίες και βαθιά μελαγχολία χαρακτήρας του επενδύει τις σκηνές του με μια πραγματική δύναμη και βάθος, ενώ κάνει τη δράση να φαίνεται πιστευτή και την ηγεσία του μη αμφισβητίσιμη.
Σίγουρα η ακροβασία ανάμεσα στις στιγμές ενδοσκόπησης και τις πολύ καλά σκηνοθετημένες σκηνές δράσης (κορυφαία όλων η τρομακτική σκηνή της πτώσης του αεροπλάνου) δεν είναι πάντα χωρίς προβλήματα, ειδικά κατά τη διάρκεια της πρώτης ώρας, αλλά τελικά οι αφηγηματικές αρετές, η έξυπνη κινηματογράφηση και η δυνατή παρουσία του Νίσον εξυψώνουν το τελικό αποτέλεσμα σε κάτι το αναπάντεχα ελκυστικό.
Χριστίνα Λιάπη
