Η υπόθεση έχει ως εξής: Ο Βικτόρ (Φάνης Μουρατίδης) περιμένει το πρώτο του παιδί. Η αδερφή του Ελιζαμπέτ (Βίκυ Σταυροπούλου) και ο άντρας της Πιερ (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) τον καλούν στο σπίτι τους για δείπνο μαζί με τη σύζυγό του Άννα (Μαρία Κωνσταντάκη) και τον παιδικό τους φίλο Κλοντ (Αντώνης Λουδάρος). Κι ενώ περιμένουν την ως συνήθως αργοπορημένη Άννα και κουβεντιάζουν περί ανέμων και υδάτων, κάποια στιγμή η κουβέντα στρέφεται γύρω από το μωρό και ο Βικτόρ τους αποκαλύπτει ότι είναι αγόρι. Όταν τον ρωτούν ποιο όνομα έχει διαλέξει για να δώσει στο παιδί, η απάντησή του αναστατώνει την παρέα και προκαλεί μια σειρά από αλυσιδωτές και ανεξέλεγκτες αντιδράσεις που θα προκαλέσουν το απόλυτο χάος και την πλήρη αποδόμηση των σχέσεων των πρωταγωνιστών!
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης επιλέγοντας το συγκεκριμένο έργο των Mathieu Delaporte και Alexandre de la Patellière πήρε – και μπράβο του- ένα ρίσκο. Επέλεξε να μεταφέρει στα ελληνικά ένα καθαρόαιμο γαλλικό έργο, ατόφιο, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να το «φέρει» με κλισέ τεχνάσματα στην Ελλάδα του σήμερα. Αυτό για μία μεγάλη μερίδα κοινού λειτούργησε θετικά, για μία άλλη ωστόσο, λιγότερο θεατρόφιλη και περισσότερο εγωκεντρική, λειτούργησε αρνητικά. γιατί δεν μπόρεσαν να «ταυτιστούν» στο βαθμό που ίσως θα ήθελαν με τους πρωταγωνιστές.
Εμείς, από την πλευρά μας, νιώσαμε πως το «Για όνομα» δεν χρειαζόταν καμία απολύτως περαιτέρω επεξεργασία, καθώς η ιστορία του είναι διαχρονική και άκρως πολυπολιτισμική. Ο Κωσνατντίνος Μαρκουλάκης κατάφερε μέσα από μία φαινομενικά απλή και εύπεπτη κωμωδία να τοποθετήσει στο κρεβάτι της ανατομίας την έννοια και την ουσία της οικογένειας, δείχνοντας μας τι μπορεί να συμβεί σ΄ένα απλό βραδινό… οικογενειακό τραπέζι. Με αφορμή το όνομα που πρόκειται να δοθεί σ΄ένα αγέννητο ακόμη παιδί, βλέπουμε πως είναι δομημένες οι σχέσεις σε μια οικογένεια, βλέπουμε πως διαταράσσονται οι ισορροπίες τους, πως συγκρούονται διαφορετικές ιδεολογίες, αλλά και τι μυστικά μπορούν να αποκαλυφθούν και τι προεκτάσεις μπορούν να λάβουν. Μήπως όλα αυτά δεν συμβαίνουν στην ελληνική οικογένεια; Πόσο μάλλον με αφορμή το όνομα που θα δώσουν οι γονείς τα παιδιά…
Η σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη επικεντρώθηκε στο να ρίξει τον προβολέα στον πυκνό λόγο των ηθοποιών και στην ψυχογράφηση των ίδιων και σχέσεων τους μέσα στο ζεστό οικογενειακό σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή.
Ως προς τις ερμηνείες, ο Φάνης Μουρατίδης ήταν σαρωτικός στο ρόλο του Βίκτορ. Λαμπερός, αεικίνητος, αλλά και απόλυτα ισορροπημένος σε όλες τις εναλλαγές των συναισθημάτων του χαρακτήρα του, επισκίασε τους υπόλοιπους συμπρωταγωνιστές του και μαγνήτισε πάνω του τα βλέμματα του κοινού. Η Βίκυ Σταυροπούλου και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης έδωσαν, επίσης, πολύ καλές ερμηνείες στους ρόλους της Ελιζαμπετ και του Πιερ αντιστοίχως και είχαν και οι δύο κάποιες εξαιρετικές στιγμές, Αξιοπρεπής, αν και κάπως διεκπεραιωτικός ο Αντώνης Λουδάρος στο ρόλο Κλοντ και αρκετά πιο αδύναμη η Μαρία Κωνσταντάκη στο ρόλο της Αννας, έδειχνε πως δεν μπορούσε να «ενταχθεί» και να «δέσει» με την ευρύτερη χημεία της ομάδας.
Αξίζει να δει κάποιος το «Για Όνομα»; Σίγουρα, γιατί μολονότι δείχνει μία απλή κωμωδία καταστάσεων, κρύβει μέσα της πολύτιμες εκπλήξεις και μεγάλες αλήθειες.
Γεωργία Οικονόμου
georgia.oikonomou@gmai,com
