Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Σαν "χάρτινος πύργος" καταρρέει η εικόνα του σκληροτράχηλου άνδρα, όταν μαθαίνει κανείς γαργαλιστικές λεπτομέρειες από τα παιδικά χρόνια του Αλ Πατσίνο. Θα φανταζόταν κάποιος πως τι πιο φυσιολογικό για το σκληρό και κακό αγόρι του κινηματογράφου, όταν ήταν παιδί αντί να πίνει γάλα από το μπιμπερό να πίνει μπύρα ή αντί να παίζει με τα αυτοκινητάκια του να δέρνει το χτικιάρικο αγόρι του διπλανού σπιτιού ή πως η πρώτη του λέξη αντί για την γλυκιά "μαμά" να ήταν "γκόμενες". Έλα, όμως, που η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.

Ο Πατσίνο ήταν - και δεν είναι υπερβολή - "μαμάκιας". Τα παιδιά της γειτονιάς, αν ήθελαν να κοροϊδέψουν κάποιον έλεγαν: "Πάμε στο nerd (σπασίκλα) να γελάσουμε". Και πράγματι μια χαρά ευθυμούσαν. Βλέπεις, ο πατέρας του Αλ τους εγκατέλειψε όταν ο ηθοποιός ήταν δύο ετών, με αποτέλεσμα να μεγαλώσει με την μητέρα του και τους παππούδες του. Οι τελευταίοι ειδικά, είχαν φάει μεγάλο κόλλημα πως ο μικρός Αλ είχε ευαισθησία και δεν έπρεπε να βγει στον έξω κόσμο μέχρι τα εφτά του χρόνια, διότι κινδύνευε. Για πέντε χρόνια δηλαδή, ο Πατσίνο ζούσε σαν την Ελένη από το Κωσταλέξι, οπότε όταν βγήκε στον πολιτισμό, άντε να προσαρμοστεί το δύσμοιρο.

Χαζό, χαζό ο Πατσίνο, όμως το υποκριτικό ταλέντο το είχε μέσα του. Γεννημένος ηθοποιός ήταν, γι αυτό και κάθε φορά που έβλεπε μία ταινία, υποδυόταν τον πρωταγωνιστή στους παππούδες του, οι οποίοι ήταν και οι μεγαλύτεροι του φαν. Με τον καιρό, η υποκριτική του έγινε βίωμα, με αποτέλεσμα να παίζει στην ζωή του διάφορους ρόλους. Άλλοι λένε πως η περίπτωση αυτή είναι "γεια σου", άλλοι πάλι την χαρακτηρίζουν ταλέντο. Τέλος πάντων, για μία περίοδο ο Αλ την είχε δει τυφλός και κυκλοφορούσε στους δρόμους με ένα ραβδί και μαύρα γυαλιά. Γι αυτό και όταν πρωταγωνίστησε στο "Άρωμα γυναίκας" του ήταν πολύ εύκολος ο ρόλος, ο οποίος σημειωτέων του έφερε το Όσκαρ. Πάντως, όταν μεγάλωσε ο Αλ άφησε πίσω του τις παραξενιές της παιδικής του ηλικίας κι από "σπασίκλας" εξελίχθηκε στο απόλυτο αρσενικό με το άλφα κεφαλαίο.