Το Βόρειο τμήμα της Πελοποννήσου και λίγο το κέντρο της ήταν αυτή την εβδομάδα ο προορισμός της εκπομπής του ΣΚΑΙ, «Όπου Υπάρχει Ελλάδα» με το τσουχτερό κρύο – που σίγουρα δεν περίμεναν να αντιμετωπίσουν αυτή την εποχή και τόσο νότια, να αφήνει τα σημάδια του στην παρουσιάστρια της εκπομπής Ευλαμπία Ρέβη μαζί με ένα γερό κρύωμα. Παρά την ταλαιπωρία όμως και τον πυρετό τόσο εκείνη όσο και ο Γιώργος Κουρδής πιστοί στο ραντεβού τους έγραψαν για εμάς τα highlights της εβδομάδας τους λίγο πριν αναχωρήσουν για τους νέους τους προορισμούς.
«Συγκίνηση, προσμονή, δάκρυα, γέλια, χαρά και αγωνία. Όλα τα είχε αυτή η εβδομάδα για την οποία ξεκινήσαμε φτιάχνοντας βαλίτσες για… δύο εποχές. Πρώτος μας σταθμός τα μαρτυρικά Καλάβρυτα, όπου μπορεί ο υδράργυρος να έδειχνε 8 βαθμούς Κελσίου στην κεντρική πλατεία, αλλά οι κάτοικοι μας ζέσταναν με τη μεγάλη αγκαλιά τους που την άνοιξαν διάπλατα για το «Όπου Υπάρχει Ελλάδα». Πρώτη εικόνα λίγο πριν την είσοδό μας στην ορεινή κωμόπολη του Νομού Αχαΐας ο μεγάλος και επιβλητικός Σταυρός στον λόφο του Κάπη, εκεί όπου στις 13 Δεκεμβρίου 1943, οδηγήθηκαν από τους Γερμανούς όλοι οι άνδρες από 12 ετών και πάνω, και εκτελέστηκαν.
Μία εικόνα που κάθε φορά που την αντικρίζεις μετατρέπεται σε γροθιά στο στομάχι. Στις στήλες που περιβάλλουν τον κεντρικό χώρο αναγράφονται τα ονόματα των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας η οποία μετέτρεψε μέσα σε λίγα λεπτά τις ηρωίδες γυναίκες των Καλαβρύτων σε άγρια θεριά που έγιναν για τα παιδιά τους και μανάδες και πατεράδες. «Ήμουν 4.5 ετών, όταν μαζί με τη μάνα μου και τις πέντε μεγαλύτερες αδελφές μου πήγαμε στο σχολείο. Ο πατέρας μου με τον μεγάλο μας αδελφό εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς. Θυμάμαι ακόμα τον πυκνό καπνό να μας πνίγει μέσα στο κτήριο και όταν βγήκαμε έξω τις φλόγες να υψώνονται σε όλα τα σπίτια στα Καλάβρυτα και στο δικό μας», μας διηγήθηκε η κυρία Ειρήνη Λεχουρίτη, που σήμερα είναι 86 ετών.
Όπως τόνισε καμία συγγνώμη από τους Γερμανούς δεν είναι αποδεκτή γι’ αυτή την αδιανόητη κτηνωδία με τις οικογένειες των εκτελεσθέντων να επιδίδονται σε μάχη μέχρι τέλους για τις γερμανικές αποζημιώσεις «τις οποίες δεν θα πάψουμε ποτέ να διεκδικούμε μέχρι να τις λάβουμε». Και συνέχισε η κυρία Λεχουρίτη με τα λόγια να είναι φτωχά μπροστά στα όσα μας εξιστόρησε: «Τον πατέρα μου δεν τον θυμόμουν. Τον βλέπω μέχρι και σήμερα στα όνειρά μου, να έρχεται μαζί με τον αδελφό μου. Ξέρω ότι είναι αυτός, γιατί όταν ζούσε η μητέρα μου της περιέγραφα το όνειρο και την ρώταγα να μου πει αν ήταν ξανθός και εκείνη μου έλεγε πάντα ναι. Κανείς άνθρωπος να μη βιώσει αυτά που ζήσαμε εμείς. Να μην δει τόσο αίμα και πόνο και καταστροφή. Ευχή μου είναι να μην ζήσει κανένας άνθρωπος πόλεμο, αλλά δυστυχώς ακόμα και σήμερα στη γειτονιά μας έχουμε δύο πολέμους. Η απόλυτη φρίκη. Ειρήνη, θέλω, σε όλον τον κόσμο. Και δικαίωση».
Την Τετάρτη, 9 Απριλίου βγήκαμε ζωντανά από την Πάτρα. Η απεργία της Τρίτης μας έδωσε τη δυνατότητα να περιηγηθούμε στην αχαϊκή πρωτεύουσα με τον καλύτερο ξεναγό. Ο Γιώργος μας πήγε σε όλα τα μέρη που αξίζει να επισκεφθεί κανείς, κάνοντας αναδρομή σε κάθε μας σταθμό στην παιδική και εφηβική του ηλικία και πώς ήταν τότε η πόλη σε σχέση με το σήμερα. Μία ξενάγηση που θα μας μείνει αξέχαστη κυρίως για την αγωνία του Γιώργου να πιούμε και εμείς ένα κρασί με φόντο τα νυχτερινά φώτα της πόλης, με τη βραδιά μας να κλείνει στα σκαλάκια της Αγίου Νικολάου, που αποτελεί σημείο συνάντησης των νέων, ιδίως τη νύχτα. Η Πάτρα που εκτός από σπουδαίο λιμάνι αποτελεί την τρίτη σε μέγεθος πόλη της Ελλάδας αντιμετωπίζει σοβαρές προκλήσεις που φαίνεται να εμποδίζουν σημαντικά με την περαιτέρω ανάπτυξή της. Από τη Μαρίνα, η οποία παλαιότερα αποτελούσε σημείο αναφοράς για την πόλη και σήμερα δυστυχώς παρουσιάζει μία εικόνα εγκατάλειψης, μέχρι τα προβλήματα με το κυκλοφοριακό, τα παλιά και εγκαταλελειμμένα κτήρια που παραμένουν αναξιοποίητα ή την πεζοδρόμηση στο κέντρο της πόλης που σε ορισμένα σημεία έχει εξελιχθεί σε Γολγοθά για πολίτες και επιχειρηματίες.
Σε κάθε περίπτωση η Πάτρα ήταν και παραμένει μία τεράστια φοιτητούπολη και σημαντικό κέντρο καινοτομίας και επιχειρηματικότητας της χώρας, αλλά και τόπος σπουδαίων ανθρώπων που ακόμη και αν δεν γεννήθηκαν στην Ελλάδα, επέλεξαν να την κάνουν δεύτερη πατρίδα τους. Ένας από εκείνους είναι και ο παθολόγος – ογκολόγος Αντίμτσι Ονιεναδούμ που μπορεί εδώ και λίγους μήνες να έχει βγει σε σύνταξη, αλλά από τα χέρια του έχουν περάσει χιλιάδες ασθενείς όσο ήταν Διευθυντής ΕΣΥ του Ογκολογικού Τμήματος του ΠΓΝ Πάτρας. Με ένα πλατύ χαμόγελο μας αφηγήθηκε όλες τις δυσκολίες της ζωής του που τον οδήγησαν από τη Μπιάφρα της Νιγηρίας, την πείνα και τον σπαραγμό, στον παράδεισο, όπως χαρακτήρισε ο ίδιος τη δική του Ελλάδα.
Και από εκείνον που μετά από δεκαετίες προσφοράς στον συνάνθρωπο γνωρίσαμε κι έναν νέο Πατρινό, τον Γιώργο Ζαρανιάκο που όνειρό του είναι να γίνει γιατρός. Για να τα καταφέρει εδώ και οκτώ χρόνια δουλεύει στα αστικά λεωφορεία, σπουδάζοντας παράλληλα στη νοσηλευτική. Τώρα, συν τοις άλλοις, είναι και εθελοντής πυροσβέστης, εργάζεται στην εντατική του νοσοκομείου και σε λίγους μήνες ετοιμάζεται να δώσει κατατακτήριες για την Ιατρική με στόχο την αναισθησιολογία. «Όταν θέλεις, όλα τα μπορείς», μας είπε και εμείς πραγματικά αυτό πιστεύουμε. Τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, όταν το επιθυμείς μέσα από την καρδιά σου, γι’ αυτό και του ευχόμαστε πάντα να μάχεται και να κατακτά τα όνειρά του με πυξίδα αυτό το ζεστό βλέμμα που μας γέμισε με αισιοδοξία για τους νέους του σήμερα και του αύριο. Πριν φύγουμε από την πρωτεύουσα της Αχαΐας δώσαμε τα χέρια με μία υπόσχεση προς όλους τους καλούς μας συναδέλφους, τον δικό μας Χρήστο Στρατουλάκο, τον καλό φίλο Νίκο Γιαπρακά, την Κωνσταντίνα Βασιλοπούλου, τον Τάσο Γιαννόπουλο, την Κωνσταντίνα Τσίχλα και τον Απόλλωνα Δάρμα, ότι σύντομα θα τα ξαναπούμε από κοντά. Μία εκπομπή, άλλωστε, δεν είναι αρκετή για να φωτίσει όλες τις πτυχές της όμορφης Πάτρας. Η δέσμευση αυτή «επισφραγίστηκε» και με μία… διακαναλική σέλφι, λίγο πριν αναχωρήσουμε για την Αρκαδία.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας διανυκτερεύσαμε στη Δημητσάνα με το σκηνικό όταν φτάσαμε να είναι σαν από ταινία. Η ομίχλη έμοιαζε σαν πέπλο που σκεπάζει τον παραδοσιακό και ιστορικό οικισμό, ενώ η μυρωδιά από το αναμμένο τζάκι σε έκανε να αισθανθείς ότι την επισκέπτεσαι στην καρδιά του χειμώνα. Αν δεν ήταν Απρίλιος, άνετα πίστευες ότι έχουμε Γενάρη, αφού στο καντράν του αυτοκινήτου έγραφε μόλις 4 βαθμούς Κελσίου. Γι’ αυτό και το ζεστό ρακόμελο επιβαλλόταν και όχι μόνο ως γλυκό καλωσόρισμα. Το στούντιο μας το στήσαμε στην πλατεία της Δημητσάνας το επόμενο μεσημέρι, λίγα μέτρα μακριά από το ιστορικό ρολόι. Μεγάλη χαρά πήραμε όταν μάθαμε ότι αρκετοί νέοι έχουν επιστρέψει -ανάμεσά τους και βέροι Αθηναίοι που την επέλεξαν ως τόπο ανατροφής των παιδιών τους- αλλά και όταν μας είπαν πως σε Δημοτικό και Νηπιαγωγείο είναι εγγεγραμμένοι περίπου 40 μαθητές. Και όλα αυτά, όταν στην απογραφή του 2021 ο πληθυσμός της Δημητσάνας ανέρχεται σε μόλις 322 κατοίκους.
Δυστυχώς, αν και ο τόπος είναι ειδυλλιακός και αποτελεί κορυφαίο χειμερινό προορισμό τα προβλήματα δεν λείπουν. «40 χρόνια τώρα από εδώ έχει περάσει όλος ο πολιτικός κόσμος. 40 χρόνια τώρα ακούμε συνεχώς δεσμεύσεις ότι ο δρόμος θα φτιαχτεί», μας είπαν ο αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων, Αποστόλης Αποστολόπουλος, και ο Πρόεδρος της Παγγορτυνιακής Ένωσης Παναγιώτης Αγγελακόπουλος, ο οποίος ταξίδεψε αυθημερόν από την Αθήνα για να είναι παρών σε μία τόσο σοβαρή συζήτηση. Η εθνική οδός Τρίπολης-Πύργου (Ε74) που εδώ και 40 χρόνια γίνονται κατολισθήσεις και η πολιτεία δεν έχει κάνει κάτι με αποτέλεσμα η Αρκαδία ουσιαστικά να έχει κοπεί στη μέση είναι το μεγάλο «αγκάθι» της περιοχής και ανάμεσα σε αυτό δεκάδες χωριά που βρίσκονται σχεδόν αποκλεισμένα και σε περίπτωση ανάγκης το ΕΚΑΒ ψάχνει να βρει εναλλακτικές διαδρομές. Την ημέρα αυτή με επίσημη επιστολή ζήτησαν από την Πολιτική Προστασία ο Δήμος Γορτυνίας να κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αίτημα που έγινε δεκτό ένα 24ωρο αργότερα.
Η εβδομάδα ολοκληρώθηκε με το ταξίδι μας στην Τρίπολη. Στην καρδιά της Πελοποννήσου, εκεί όπου οι θρύλοι της αρχαίας Αρκαδίας μπλέκονται με τις ιστορίες του σήμερα, είχαμε τη δυνατότητα να στήσουμε το στούντιό μας σε μια πόλη που σφύζει από φυσική ομορφιά, πολιτισμό, αλλά και προβληματισμούς. Η κάμερά μας πέρασε μέσα από τα προβλήματα της καθημερινότητας: φοιτητές που αναγκάζονται να πληρώνουν ενοίκια λόγω ανενεργών εστιών, και μια πόλη που πασχίζει να διαχειριστεί τον πληθυσμό των αδέσποτων ζώων, μέσα από αντιπαραθέσεις και καταγγελίες. Τον λόγο πήραν οι αρμόδιοι, αλλά και οι πολίτες – γιατί σε μια Δημοκρατία, η φωνή όλων έχει αξία.
Η ελπίδα, όμως, γεννιέται στην επιστροφή. Νέοι άνθρωποι που γύρισαν στον τόπο τους για να επενδύσουν στα μήλα της Τεγέας, κατακτώντας τη λίστα Forbes είναι ένα δείγμα ότι η ελληνική περιφέρεια μπορεί να έχει μέλλον, όταν υπάρχει όραμα. Μέσα από ένα ταξίδι που συνδυάζει την παράδοση, την ιστορία και τη σύγχρονη πραγματικότητα, καταλήξαμε στο εμβληματικό Μεγάλο Καφενείο της Τρίπολης, ένα ζωντανό μνημείο της αστικής Ελλάδας του 19ου αιώνα – εκεί όπου συναντιούνται οι μνήμες των γιατρών, των εμπόρων, των καλλιτεχνών και των πολιτικών, με το σήμερα. Έτσι, λοιπόν, από τα ψηλά του Μαινάλου ως τις παγωμένες εγκαταστάσεις του κολυμβητηρίου της πόλης που περιμένει την αναγέννησή του, κι από την εγκατάλειψη του χωριού Λάστα μέχρι τη βαριά σκιά που ρίχνει στην πλατεία Άρεως το επιβλητικού άγαλμα του έφιππου Κολοκοτρώνη, το επεισόδιο της περασμένης Παρασκευής μάς έδειξε πως η Ελλάδα ζει, ανασαίνει, διεκδικεί, ελπίζει – και κυρίως, δεν ξεχνά τις ρίζες και τους ένδοξους αγώνες της».
Η Μεγάλη Εβδομάδα θα βρει την εκπομπή στους πραγματικά πανέμορφους Παξούς!
