Ένας χρόνος πέρασε από τη νύχτα του τραγικού δυστυχήματος που στοίχισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά, και βύθισε σε πένθος τις οικογένειές τους οι οποίες ακόμη και σήμερα αναζητούν με πάθος και πόνο απαντήσεις σε αμέτρητα «Γιατί» ενώ περιμένουν - έστω - μία δικαίωση για τις ψυχές των ανθρώπων τους, μια τιμωρία που ίσως κάπως απάλυνε τον πόνο τους (αν είναι ποτέ αυτό δυνατό!)
Δεν υπάρχει γονιός που σήμερα δεν θα σκεφτεί αυτούς τους γονείς που στερήθηκαν τόσο βίαια τα σπλάχνα τους. Δεν υπάρχει μάνα που σήμερα δεν θα αγκαλιάσει λίγο πιο σφιχτά το παιδί της καθώς το αποχωρίζεται, έστω και για λίγο. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα «λυγίσει» μπροστά στην τραγωδία και δεν θα θυμώσει που ακόμη και σήμερα δεν έχουν απαντηθεί σοβαρά ερωτήματα, δεν έχει αποδοθεί δικαίωση.
Tραγωδία στα Τέμπη: Μία απορία και ένα "αλίμονο" μπροστά σε τόσα "Γιατί;"
Στα αυτιά όλων αντηχεί έντονα η τρεμάμενη φωνή της κυρίας Μαρίας Καρυστιανού, Προέδρου του Συλλόγου Θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών (και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει τέτοιος σύλλογος είναι ανατριχιαστικό!) η οποία έγινε η φωνή όλων, νεκρών και ζωντανών, απέναντι στα κλειστά στόματα και την ολιγωρία που τους στερεί έστω μιας μικρής δόσης ικανοποίησης μπροστά στην ασύλληπτη απώλειά τους.
Η Μαρία Καρυστιανού, το πρόσωπο του αγώνα για τη δικαίωση των αδικοχαμένων ψυχών του εγκλήματος (γιατί περί αυτού πρόκειται) των Τεμπών, είναι παιδίατρος και έχασε την 20χρονη Μάρθη της μέσα στο τρένο. «Όνειρό της ήταν να ανοίξει τον δικό της παιδικό σταθμό», θα πει κάποια στιγμή, προσπαθώντας να πνίξει τους λυγμούς της και αναρωτιέται «Μα πώς κοιμούνται τα βράδια αυτοί που έχουν τα χέρια τους βουτηγμένα στο αίμα;».
{https://www.instagram.com/reel/C32ks0oLA1d}
Έχουν γεμίσει τα social media με μηνύματα που «ραγίζουν» καρδιές ενώ σε λίγη ώρα πλήθος κόσμου αναμένεται να πλημμυρίσει το κέντρο πολλών πόλεων στην Ελλάδα ζητώντας δικαιοσύνη!
{https://www.instagram.com/p/C3z8MRdIm2X/}
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο.Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ' τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση.
Το Σχήμα της απουσίας του Γιάννη Ρίτσου σήμερα, δυστυχώς, φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ!
